Burial keert met “Unknown Summer” terug met een anthem voor zijn eigen versie van de summer of love – en de Londense producer zou zichzelf niet zijn wanneer dat zou klinken als de onschuldige jeugd die ronddartelt in de open weiden. Uiteráárd regent het en verschuilt de zon zich achter grijze wolkennevels – een al te bekend beeld dezer dagen.
Ergens in de laatste tien jaar verdwenen de beats uit Burials effectenbox. De twee ep’s die hij in 2022 uitbracht, Antidawn en Streetlands, grossierden in unheimliche klanktapijten waarin het prettig nachtmerries berijden was. Als dementors zogen ze de zon uit je longen, maar anders dan bij voorgaande Burial-releases kwam er geen verlossing in de vorm van schuifelende en ontregelende beats. Ontreddering was al wat overbleef, zeker op Antidawn.
Bijna tien minuten duurt “Unknown Summer”, een op het internet omschreven ‘opera written for the skies’, en ook nu zwijgen de subwoofers weer oorverdovend. We krijgen wel voorzichtige suggesties ván, hints naar wat had kúnnen zijn – mocht die druilerige regen nu maar optrekken uit ons gemoed. Uit een oersoep van golvende synthesizerdeining stijgen als vanouds de stemmen op die in Burials schedelpan rondzweven. Zoals dat gaat met nostalgische terugblikken op eindeloze zomers, blikt Burial nu ook terug op de eigen carrière en samplet hij zijn eigen “Four Walls” (met Massive Attack uit 2011). Het resultaat is een druilerig geheel waarin de zomer even unknown is als de pleasure in Joy Divisions debuut.
Het nummer is een twijfelgeval, we weten het niet goed, en we hopen dat die hints naar bassen de opstap zijn naar nieuwe bangers in de toekomst. Daarentegen merken we op dat we desondanks niet kunnen stoppen met naar “Unknown Summer” te luisteren.
