Het is ondertussen al een tijdje dat Paul Simon afscheid genomen heeft van de muziekpodia. Dat wil echter niet zeggen dat de geboren New Yorker de muziek helemaal vaarwel gezegd heeft. Nu komt hij enigszins onverwacht op de proppen met een nieuw album, een waarin hij vooral mijmert over zijn geloof en de eindigheid van het bestaan.
Verbazing wekt het dan ook niet dat er voor dit album her en der de gelijkenis gelegd werd met Blackstar van David Bowie of You Want It Darker van Leonard Cohen. Albums waarin de muzikanten Pietje De Dood recht in de ogen keken en als een muzikaal testament nog eenmaal hun ziel op tape vastlegden. Zo werd ook Paul Simon de voorbije jaren niet gespaard: tijdens de pandemie had het coronavirus hem bij de lurven en onlangs verloor hij het gehoor in één oor. Dat alles maakte dat de ondertussen 81-jarige New Yorker op Seven Psalms nog een laatste keer zijn muze wilde volgen.
Dat Paul Simon van Seven Psalms geen hapklare brok wilde maken, blijkt uit het feit dat de zeven nummers als een drieëndertig minuten durend muziekstuk gepresenteerd worden. De muziek wordt tot de essentie herleid. Gitaar, hier en daar wat subtiele soundscapes en wat muzikale begeleiding van het Britse zangkoor VOCES8 en Simons echtgenote Edie Brickell. Het is dan ook geen album dat de luisteraar onmiddellijk bij de lurven vat – de Paul Simon van Graceland is hier ver weg – maar een waarvoor je tijd moet nemen en waaraan je aandacht moet geven.
Een van de centrale thema’s is de mortaliteit, die tevens als een soort boekensteun het album omarmt. Het opent met “I’ve been thinking about the great migration” om een halfuur later af te sluiten met “It’s time to come home / Amen” en ergens in het midden berekent hij “Two billion heartbeats and out”. Daarnaast zoekt Simon ook steun in het geloof. Hoewel de albums van Simon zelden overliepen van religieuze beeldspraak, is het ook geen onontgonnen terrein voor hem. Op het centrale nummer “The Lord” – dat een paar keer hernomen wordt doorheen Seven Psalms – probeert hij de Heer te vinden, terwijl hij wat verder om vergiffenis (‘Your Forgiveness’) vraagt en boete doet (“Trail Of Volcanoes”)
Met al die zware thema’s kan Seven Psalms niet anders zijn dan een gewichtig werkstuk, denk je dan. Hoewel dat grotendeels correct is, zorgt Simon occasioneel voor een luchtigere noot. Zo is “My Professional Opinion” met zijn rudimentair bluesschema niet alleen muzikaal een buitenbeentje, het toont ook de absurde humor van Simon (“I heard two cows in a conversation / One called the other one a name / In my professional opinion / All cows in the country must bear the blame”.)
Het is moeilijk om slotnummer “Wait” niet als een afscheidsbrief te zien (“I’m not ready / I’m just packing my gear”), zeker wanneer vrouwlief Brickell op het einde even mee komt zingen. Seven Psalms is dan ook een van de meest persoonlijke werkstukken van Simon geworden, waarbij het geheel de loutere muzikale waarde van het album overstijgt. Als dit later het definitieve adieu van de meester blijkt te zijn, dan is het een afscheid in stijl.
