Goede voornemens en een grappige, dubbelzinnige titel maken nog geen goed album. SLUGs derde Thy Socialite! kan, ondanks opgewekte luim en enkele goede trouvailles, niet over de hele lijn overtuigen.
Ian Black van SLUG zocht een uitdaging. Gefascineerd door platen zoals Arctic Monkeys Tranquility Base of Leonard Cohens Death of a Ladies Man, die fans verdelen in kampen van lovers en haters, wilde hij zelf iets vergelijkbaars doen. Een album maken dat een totaal andere richting inslaat dan de funky en avant-popvoorganger Higgledypiggledy, maar toch totaal herkenbaar SLUG bleef als het even kon – en dat liefst zonder slechte muziek te maken. Of er véél fans van SLUG zijn om te verdelen is onduidelijk, maar wel duidelijk is dat de lat hoog lag.
Op het eerste gezicht lijkt Black het nog waar te maken ook. Om zijn doel te bereiken stileert hij de muziek op dit album naar de grootste gemene deler van de rockgeschiedenis van de laatste veertig jaar en landt hij zodoende in het beste geval in complete en vrolijke waanzin, als was hij Alice die diep in het konijnenhol tuimelt. “Insults Sweet Like Treacle” klinkt alsof Syd Barrett bij Phoenix zou gaan zingen, met CSNY op de achtergrondzang. Opvolger “Please Turn It Up” bevat hoekige gitaarriffs en een lekker pompend ritme en doet het beste verhopen voor de rest.
Alleen: de waanzin werkt ook snel op de zenuwen – eigenlijk net als de films over dat hele Wonderland onderaan de konijnenpijp. Het is gewoon te véél allemaal, en tegen het einde ben je helemaal tureluur gedraaid. We moesten geregeld denken aan Sébastien Tellier op speed en God weet dat we die op zich al maar moeilijk konden verdragen.
Bovendien valt het al snel op dat de spoeling redelijk dun is. Zo is “Casual Cruelty” lekker glam, maar verveelt het al snel. Een dun idee is en blijft een dun idee. Veel dingen aan dit album voelen als goedkope eerste ideeën, die bovendien ad infinitum worden herhaald, of dat nu dat enerverende refrein van “Instant Reaction” is of de titel uit “…‘Bout Your Own Thing”. De lalala’s in “Lovingly Legerdemain” zijn lichter dan te verdragen valt en zelfs een koebel kan “Wow Whatta Girl” niet redden.
De véle, véle herhalingen doen ook vermoeden dat de teksten niet de tijd hebben gekregen om volwaardig te ontkiemen. Uiteraard is het niet allemaal kommer en kwel: vondsten als de albumtitel of lyrics als ‘You can’t have sunshine all night’ in “On What You Think is Nice” zijn nog wel funny en doen vermoeden dat er meer in het album had kunnen zitten.
Pasticheplaten zijn altijd gevaarlijk. Thy Socialite! speelt met de muziekgeschiedenis en begint goed, maar verzandt al snel in wat aanvoelt als vrijblijvende ironie. Relativering is lovenswaardig, maar wanneer de tong té diep in de kaak wordt geplant, eindig je al gauw bij iets wat klinkt als de laatste albums van Franz Ferdinand. Het is makkelijk om je in te dekken door te zeggen dat je een album wil maken waarover de meningen verdeeld zullen zijn, maar Ian Black heeft hier in elk geval zijn doel bereikt. Wij zijn alvast niet mee.