“Deze song is – hold your butts – twaalf jaar oud”, merkt Johannes Genard op na “Warpaint”. Als het een mensje was…” “Dan begon het nu te roken”, valt toetsenist/violist/… Michaël Lamiroy grinnikend in. Ja, zo lang bestaat School Is Cool ondertussen al, dat hun muzikale kinderen puberstreken beginnen te vertonen. Dat mocht, want in Trix lieten de ouders horen nog over best wel wat vitaliteit te beschikken.
Vijf albums heeft School Is Cool in de rugzak steken, samengeteld goed voor meer singles dan in één setlist passen. Als deze groep na twaalf jaar bestaan één iets is geworden, dan wel: een jukebox, een bende strak spelende muzikanten die topnummer na topnummer uit de hoed kan schudden. Ook het nagelnieuwe Brittle Dream, de plaat die vanavond wordt voorgesteld, telt weer een aantal nummers dat zo in de Vlaamse canon mag worden opgenomen.
Het is dan ook indrukwekkend hoe School Is Cool na het geflopte Nature Fear uit 2014 is verveld. Drie jaar later stond het er opnieuw, met een nieuw, op classic rock geënt geluid; de focus gericht op singles. Drie platen op vijf jaar tijd verschenen, en sindsdien ontpopte de groep zich tot een livemachine om rekening mee te houden. Je hoort het aan de attack waarmee de tanden in opener “Uh-Huh” wordt gezet: powerplay, net als “On The Halfway Line”.
Dat laatste nummer krijgt een intro mee die pure spandexrock is – een guilty pleasure van frontman Johannes Genard. Ook het nieuwe “Hell Or High Water” lijkt volledig opgetrokken uit de juiste foute rockclichés om de vuist de lucht in te krijgen; topnummer, maar het komt er vandaag niet helemaal uit. ‘Het traditionele verkoudheidje, net voor een belangrijk optreden’, kreunt de zanger – het zal hem nog wel wat parten spelen.
Dat er ook wat misloopt met de viool, kan gebeuren. ‘Een blik achter de schermen’, grijnst toetseniste Hanne Torfs wanneer een kabeltje vervangen moet. Het “Strange Romance” dat uiteindelijk toch kan worden ingezet, maakt veel goed, en voelt nu al als een klassieker in die jukebox. Mogen we ook even opmerken hoe sterk Toon Van Baelen staat te bassen? Meer dan ooit valt op hoe zijn lijnen de songs een levendige onderlaag geven, niet in het minst in “Used To Be So”, een nummer dat Genard opdraagt aan voormalig drummer Matthias Dillen. “Speciaal voor hem hebben we geprobeerd het iets minder op Arcade Fire te laten lijken”. We kunnen niet zeggen dat we desondanks niet heel even “Lies! Lies” hebben willen roepen.
Maar nu we toch complimenten uitdelen: nergens is de groep beter geworden dan in de samenzang. Waar het kan, wordt de vierstemmigheid ingezet; een outro of een brug is vaak het moment om Genard van mooie tegenmelodie te voorzien. En dan is er nog het duet “Close”, waar maar één woord voor past: wereldnummer. De muzikanten laten het ontsporen tot een uitgesponnen showstopper waar The Boss wel weg mee had geweten. Toch is dat niet het eindpunt van de set. Een euforisch “The World Is Gonna End Tonight” volgt en het mooie “Whisper On The Wind” brengt alles tot een ingetogen eindpunt.
De bisronde is voor de beginjaren. Kan de groep nog altijd niet zonder doorbraaksingle “New Kids In Town”? Te oordelen aan de enthousiaste publieksreactie: neen. Genard en band duiken het publiek in, brengen vervolgens onversterkt “In Want Of Something”. Dat soort move kennen we ook van één of ander Canadees groepje, maar het maakt niet uit: deze groep moet zich niet schamen om de concurrentie in de ogen te kijken, zelfs niet vandaag.
Want neen, School Is Cool was op deze albumvoorstelling nog niet helemaal op kruissnelheid, maar dat komt wel goed. De volgende festivalzomer is nog steeds zeven (zucht) maanden van ons verwijderd. Als de machine tegen dan is afgesteld, wordt de jukebox een pletwals.