Werken in de horeca is een rollercoaster, en dat elke avond opnieuw. Als Boiling Point één ding laat zien, dan wel dat. Regisseur Philip Barantini filmt één avond uit het leven van chefkok Andy Jones met veel gevoel voor drama en hectiek.
‘En waar was jij je handen precies? In de afwasbak voor de groenten? Je weet toch dat dat niet hoort!’ Jones (Stephen Graham) is nog maar nauwelijks – te laat – zijn zaak binnengestormd, of het spel zit al op de wagen. De voedingsinspectie is langsgekomen, en een mierenneuker van een ambtenaar heeft meteen al heel wat opmerkingen. De drukste avond van het jaar voor restaurant ‘Jones & Sons’ moet dan nog echt beginnen, maar dat de chefkok niet goed in zijn vel zit, is dan al duidelijk. Dit is de dag waarop dat, welja, tot een kookpunt zal komen.
Nochtans doen souschef Carly (Vinette Robinson) en haar assistent Freeman (Ray Panthaki) er alles aan om de boel recht te houden. Zij zorgen dat er ondanks missende bestellingen toch een menu is, dat de boel niet instort. Je voelt dat ze het uit oprechte liefde voor hun patron doen, maar het is twijfelachtig of het genoeg is. De klanten helpen immers ook niet. Een zelfingenomen ‘pater familias’ is niet alleen onbehouwen, maar ook racistisch, een stel influencers hangt het uit maar krijgen uiteindelijk toch hun zin. En dan is er nog televisiekok Alastair Skye, de man bij wie Jones het klappen van de zweep leerde, die nog eens bij zijn voormalige leerling komt eten. ‘We zijn hier om je te steunen’, bezweert hij, maar waarom heeft hij dan Londens vileinste culinaire recensente (‘een recensie is als seks: je gaat af op wat er is, niet op wat er niet is’) mee? Opmerkingen als ‘ik herken al deze gerechten’ klinken zo venijnig als ze bedoeld zijn, met een beetje za’atar wordt pocherig een gerecht toch nog wat ‘verbeterd’.
Gefilmd als een schijnbare ‘one take’ slaagt Philip Barantini (Band Of Brothers) er in om een restaurantavond te vatten als de uitputtingsslag die het is: nooit zakt het tempo, op het ritme van de passagebel stapelen de verwikkelingen zich op. Slechts één keer last de regisseur een moment van rust in, bij het banketbakkershulpje die zijn mouwen niet wil opstropen. Het effect is heel even dat van een mokerslag die de tijd krijgt om aan te komen. En dan gaat de boel gewoon verder, want er moeten gerechten opgediend, verzoeken van klanten voldaan.
Het resultaat is straf ensemblespel waarin de kleine momenten soms de beste zijn. In een grote confrontatie tussen Carly en ‘maître’ Beth (Alice Feetham) krijg je dan weer van de kant van Robinson iets te veel theater. Graham speelt zijn Jones als een geslagen hond, een halfdood paard dat niet verdient dat het nog wat schoppen krijgt. Ook Feetham zet haar Beth perfect neer: voortdurend grijpend naar de controle die haar nét ontglipt. Het is een collectief huzarenstukje, want dankzij de inkomende pandemie kon de groep maar de helft van het aantal geplande takes opnemen.
Door de thematiek, maar ook door de nerveuze cameravoering zit je in Boiling Point vanaf de vijfde minuut op het puntje van je stoel, en dat tot het laatste gaatje. Je voelt het zenuwslopende van zo’n service, de onstopbare cascade als het eenmaal fout begint te lopen. Want dat doet het natuurlijk, en hoe precies zie je al van in het begin aankomen. Dat maakt niet uit. Wat wel stoort, is dat Barantini uiteindelijk niet weet hoe hij zijn verhaal moet afronden en Jones’ afdaling in de hel dan maar al te hard gaat expliciteren. Onnodig; de sterkte van de film was tot dan net hoe informatie en passant werd gelost.
Uiteindelijk gaat letterlijk en figuurlijk het licht uit bij de chefkok, en dat is een wat sneu einde voor een film die tot dan behoorlijk sterk was. Dat zag men bij BBC ook, want dat tekende de hoofdrolspelers al in voor een vervolgserie. Wie wil weten wat gebeurt wanneer het licht weer aangaat, kan alvast beginnen aftellen.