Regisseur-producent Craig Gillespie waagt zich opnieuw aan het verfilmen van een waargebeurd gegeven. Eerst was er het geslaagde, I, Tonya, daarna volgde het wisselvallige Pam & Tommy. Deze keer wordt hij herenigd met Steven Rogers, de scenarist van I, Tonya en dat is merkbaar aan het eindresultaat. Rogers is iemand die erin slaagt een balans te vinden in wat er hoe moet worden verteld. Zo bijvoorbeeld legt hij in de aflevering waarin dat echt van belang is (Desiree) het vertelstandpunt bij de vrouw in kwestie waar alles om draait, wat een uppercut van een vertelling oplevert. De afleveringen die dan nog volgen hernemen de picareske toon die de start tekent, maar door die ene episode, is die voortaan gekruid met een wrange bijsmaak. Want nu merk je dat heel die ludieke toon perfect past bij de zelfwaan van Mike Tyson, en dat die niet overeenstemt met de werkelijkheid. Niet verwonderlijk dus dat ‘Iron Mike’ zelf niet te spreken is over deze serie en ze werd gemaakt zonder zijn toestemming.
Het verhaal vertellen zonder goedkeuring is ditmaal gelukkig iets minder nefast voor de betrokkenen dan het geval was bij Pam & Tommy. Die reeks was gebaseerd op een artikel en ‘hearsay’, terwijl er dit keer een Broadwayshow als kapstok werd gebruikt. De onemanshow die Tyson op Broadway bracht: Mike Tyson: Undisputed Truth, toen in een regie van Spike Lee, biedt de insteek en zijn verhalen en foto’s triggeren de gefilmde flashbacks. Geregeld breekt hij de ‘fourth wall’ om de kijker rechtstreeks aan te spreken, wat het schelmenromanaspect versterkt. Deze aanpak is tegelijk de sterkte en de zwakte van de reeks. Want Tyson is echt wel de meest onbetrouwbare verteller van zijn eigen verhaal.
Het sterke is dat het wel een realistische weergave is van de onbeschaamde kijk die Mike Tyson op zijn eigen leven heeft. Zijn successtory van straatschoffie tot jongste wereldkampioen, de val door vrouwen en drugs, het bekende oorincident, alles komt aan bod, gefilterde door de mans eigen blik – wat dus ook wil zeggen zonder enige spijt of berouw. Net hierdoor komt de aflevering waarin hij Desiree Washington verkracht zo hard binnen, want na vier afleveringen gezellige Mike, wordt hetzelfde procedé gehanteerd om het slachtoffer aan het woord te laten. Dat komt stevig binnen. Na die bewuste episode is het toch even slikken en twijfel je even of je het wel aankan de rest nog te zien.
De zwakte van de reeks is dan weer dat sommige zaken onderbelicht blijven. Het hele huwelijk met Robin Givens wordt te eenzijdig afgehandeld. Givens was na de scheiding zowat de meest gehate vrouw in de States, omdat ze als ‘gold digger’ werd omschreven. Dat ze geregeld een pandoering van Mike kreeg, krijgt nauwelijks aandacht. Want Mike was ‘the golden boy’, de zwarte held en iedereen die hem in diskrediet bracht, viel als het ware de gehele Afro-Amerikaanse gemeenschap aan. Dit wordt pijnlijk duidelijk in de hele verkrachtingszaak, waarbij een groot deel van de bevolking alles blijft zien als louter een karaktermoord op een grote atleet. Dat een jonge vrouw haar leven werd geruïneerd, werd toen en later door velen eventjes vergeten. De reeks had gerust langer stil mogen blijven staan bij deze netelige kwesties. Tyson werd immers al na 3 jaar vrijgelaten, kon onmiddellijk aan een comeback beginnen en werd na zijn carrière opgevist voor film, tv, reclame en Broadway alsof er geen vuiltje aan de lucht is. Dit afhaspelen alsof dat de normale gang van zaken is, is niet echt gepast.
De grootste troef van de reeks is hoofdrolspeler Trevante Rhodes. Na zijn sterke prestatie in Moonlight (als de volwassen versie van Chiron), toont hij nog eens hoe goed hij wel kan zijn. De rest van de cast is trouwens ook uitmuntend, met een extra vermelding voor Harvey Keitel als Cus D’Amato, Tysons eerste trainer en surrogaatvader en voor Russell Hornsby, die de akelige Don King wel heel treffend neerzet. Visueel oogt de serie mooi en de evocatie van de jaren 70, 80 en 90 is zeer geslaagd. De verbeelding van de jeugd van Tyson met het zwierige camerawerk en ‘needledrops’ in een verpauperd New York voelt bij momenten als Scorsese met Afro-Amerikanen in plaats van Italianen, zonder dat het een rip-off lijkt. Opnieuw een zeer een knappe prestatie van Gillespie, die in het verleden met zijn eerste films duidelijk aantoonde dat hij steevast sterke vertolkingen kon ontlokken zonder een goede beeldvoering uit het oog te verliezen.
Er valt kritiek te uiten op wat de serie niet vertelt of waar ze quasionschuldig omheen walst, maar al bij al is de aanpak van Rogers heel vernuftig en doeltreffend. Het is gewaagd en vergt best wat talent om het verhaal over deze behoorlijk complexe figuur samen te ballen in acht afleveringen van een half uur, al lijkt een miniserie dan niet de perfecte vorm. Het had beter geweest twee of drie seizoenen te voorzien, zodat dit alles dieper uitgespit kon worden. Wat we nu zien biedt een zeer goede maar nog steeds oppervlakkige kijk in het leven van Iron Mike. Het icoon Mike Tyson krijgt nog te makkelijk de bovenhand op de mens, wat toch wel een vervelende consequentie is van de stijl die deze serie hanteert. Alles gaat vaak niet veel verder dan hoe Tyson dezer dagen voortleeft als een gimmick. Langs de ene kant teruggebracht tot ‘die oorbijter’, zoals Run The Jewels in Job Well Done (“It’s like Tyson in the ’90s, if I’m losing take a bite out”), en langs de andere kant tot charmant-grappige kerel zoals we hem kennen uit films als The Hangover en Ip Man 3. Misschien moet er nog wat meer tijd zitten tussen de gebeurtenissen en het heden om dit met de juiste en gepaste nuance te kunnen brengen. Mike vormt alvast wel een goede eerste aanzet.
