Hoe vulde Beyoncé Knowles haar pandemie? Door te broeden op het rebooten van het plezier tussen de oren eerder dan verder triggeren van kopzorgen. Weinig isolement in haar lockdown, want met een leger aan medewerkers sleutelde ze aan zestien nummers die onafgebroken de dansvloer in vuur en vlam moesten zetten. Het is een schril contrast met het voorgaande manifest dat Lemonade was, al wil Renaissance vijf decennia clubgeschiedenis inclusiever in kaart te brengen.
Een aantal tracks valt te situeren in de ballroom scene van New York laatste kwart twintigste eeuw. Het maakt dit meteen haar meest expliciet queer-gerichte album, dat ze opdraagt aan haar gay uncle Jonny, die haar als jonge tiener van haar eerste feestjurken voorzag (hoewel hem ook een sneer staat te wachten voor de goedkope spandexcreaties). De sample van Kevin Aviances “Cunty” geeft die extra ooomph aan “PURE/HONEY”; het smeulende “THIQUE” duikt voguend tussen de lakens. Beiden zijn heerlijk meestompbare sneetjes queer history, pure Paris Is Burning eerder dan Rupaul’s Drag Race. “COZY” is een sensueel anthem voor body positivity (“Comfortable in my skin, cozy with who I am”), maar viert niet enkel de cis-sisters. Op de beats van Honey Dijon en met TS Madison op de achtergrond is dit een trans-inclusieve viering der seksualiteit.
Renaissance duwt haar titelloze vijfde plaat ook naar nummer twee als meest expliciet geile Bey-plaat. Deze keer geen versluierde sensualiteit, maar een blik- of bloosloze “Can I sit on top of you?” in “CUFF IT”, een terugverwijzing naar B’Day in steviger seventies saus. Bijna twintig jaar ver in haar solocarrière klinkt Beyoncé als prille veertiger frisser dan ooit tevoren. Net als andere popiconen, Madonna voorop, evolueerde ze gradueel van het volgen van de nieuwste trends tot het zetten ervan. Deze Renaissance wordt in de pers vaak naast Drakes nieuwste geplaatst omdat ze beiden gretig uit vintage house putten, maar in deze vergelijking is meteen hoorbaar wie de geïnspireerde leider en wie de klakkeloze volger is.
De zwoele club sound vormt een interessant contrast met de hardere hip-hoptoets die doorheen het album loopt. Bey rapt bijna even veel als ze zingt op Renaissance. In “HEATED” vullen de twee elkaar perfect aan op voor- en achtergond, met een knipoog naar de Nicki Minaj en Foxy Brown samenwerking “Coco Chanel”. Voor een track als “CHURCH GIRL” neemt Yoncé ze geslaagd afwisselend voor haar rekening – enkel bij de pun “tig ol’ bitties” hebben we onze vragen. Tweemaal zonder een beroep te doen op features dus. Voor een plaat als deze horen we dan ook opmerkelijk weinig gastoptredens; een duidelijk statement dat er maar één ruiter op het discopaard zit. Als er al een gaststem opduikt, is dat geen van de usual suspects. Uitgelaten waren we bij het zien van Grace Jones als hooggeëerde bijslaap op “MOVE”, die met enkele bars een voorts fletser nummer een pak treden laat stijgen.
De ware hoogtepunten van het album bevinden zich in Studio 54, onder meer in het lekker mellow “PLASTIC OFF THE SOFA”: een silkier, funkier update van “Blow”. Het tempo wordt meteen erna opgedreven in “VIRGO’S GROOVE”, een onweerstaanbare disco jam waar we Pam Grier uit haar dak op zien gaan. Zeer blij ook om deze langer dan zes minuten te horen doorspinnen, inclusief tempowissel die dieper in de broek tast en een waar Summer / Moroder tribuut bouwt. Dat gebeurt later nog explicieter met het “I Feel Love” eerbetoon op de afsluiter “SUMMER RENAISSANCE”, dat zich in klassevolle seediness uitzonderlijk goed kan meten met het nochtans overgesamplede origineel.
Uiteraard hebben we hier steevast over het team Beyoncé, want ook al horen we voornamelijk Yoncé door de speakers, er schaarde zich een leger producers en schrijvers achter het album. In de Beyhive komen ze echter tot hun beste recht. Mike Dean deed al magische dingen voor het echtpaar Knowles – Carter en zette eveneens Kanye Wests grootste successen in de steigers. Toch is “I’M THAT GIRL”, de futuristische opener met midtempo beats, vermangelde vocal samples en onderkoeld parlando, zijn spannendste werk in tijden dat het feest langs de zwoele afterparty in gang trekt. Op zichzelf staand blijft niet elke track overeind, maar in het grotere geheel vormen ze allemaal een waardig stukje van de puzzel. “BREAK MY SOUL” valt als lead single wat bleekjes uit, maar toont de ware kwaliteit pas na de opbouw van “ENERGY”. Op die “ENERGY” toont begot Skrillex zich als de verantwoordelijke voor een avontuurlijke mix van R&B, hip-hop en jungle. Met “ALL UP IN YOUR MIND” gaat BloodPop een pak donkerder dan op Gaga’s Chromatica. Door zijn mangel gedraaid misstond de song niet in het meer dystopische werk van The Weeknd.
In de totaalflow is Renaissance zo een pure aanval op lijf en lenden; een uitgelezen plaat om een hittegolf mee te overleven, hoewel we er donder op durven zeggen ze ook kerst zal weten ophitsen. Hopelijk duurt het feest tegen dan al wat langer, want Beyoncé kondigde dit album aan als een eerste akte van een geplande trilogie. Als hier nog twee opvolgaktes van hetzelfde kaliber op volgen, zou dit wel eens het allernieuwste testament van de clubmuziek kunnen vormen.
