Regisseur Antoine Barraud is geen grote naam in het Franse filmlandschap en vestigde zijn beperkte reputatie vooral met een aantal documentaires. Het voor een nevensectie op het festival van Venetië geselecteerde Madeleine Collins is dan ook een serieuze stap in zijn loopbaan als cineast. Met Virginie Efira (Elle, Benedetta) op de affiche, is deze geslaagde thriller voor Barraud bovendien ook een eerste prent met een behoorlijke internationale allure.
Efira speelt protagoniste Judith, die er een ingewikkeld dubbelleven op nahoudt: ze heeft kinderen en een relatie zowel in Frankrijk als in Zwitserland en maakt eigenlijk deel uit van twee verschillende gezinnen onder telkens een andere naam. Dat opzet heeft wat weg van de ondertussen lang vergeten Vlaamse televisiereeks Dubbelleven, maar Madeleine Collins is een film die minder geïnteresseerd is in de intriges hierrond, als wel in het concept van identiteit dat met een dergelijk verhaal gepaard gaat. Het script gebruikt het hebben van een dubbel bestaan niet als goedkoop mechanisme, wel om pertinente morele vragen te stellen en te ontrafelen welke bepalende elementen construeren wie we zijn voor anderen en onszelf. Het resultaat is fascinerend, zonder dat er verwacht wordt dat dit ook echt een existentieel traktaat moet worden.
Want dat gezegd zijnde, is het geenszins zo dat Madeleine Collins vergeet om ook een thriller te zijn. De film opent met een lang ononderbroken Steadicam shot (cameraman Benoît Theunissen bekwaamde zich onder andere op de set van Brian De Palma’s Femme Fatale) dat meteen dreiging en mysterie binnenbrengt in de plot. Ook nadien worden de suspense-elementen vakkundig ingezet, waardoor dit een film wordt die handig een dubbele lijn opbouwt: een narratieve boog en een voortdurende onderhuidse spanning die gepaard gaat met het hebben van twee identiteiten en gescheiden levens en de uitdagingen die dat met zich meebrengt. Het knappe is dat dat allemaal ook vertaald wordt in een sterke visuele beklemming: als kijker glijden onze ogen voortdurend over het canvas, op zoek naar zaken die niet kloppen of mogelijke ontmaskering inhouden, naar blikken in de ogen van anderen, naar details in een ruimte die verkeerd geplaatst lijken. Dat dat alles parallel loopt met een puzzel waarvan we slechts mondjesmaat de stukken toebedeeld krijgen, zorgt voor een gebalanceerde symbiose tussen vorm en inhoud en voor een prent die het publiek hoog genoeg inschat om de dingen nooit expliciet te maken. Zonder nu meteen grootse dingen te doen, is dit allemaal bijzonder degelijk en genietbaar.
Te midden van die sterke beeldende structuur, valt ook op hoeveel rijper Virginie Efira geworden is als actrice. Het is niet zo dat vorig werk verwaarloosbaar was, maar de Belgische slaagt er echt wel in om hier het maximale te halen uit een rol die makkelijk had kunnen afglijden naar het potsierlijke.
Madeleine Collins is een verademing: een bescheiden maar intelligente thriller met een sterke emotionele geladenheid die bovendien gevat wordt in doordachte vorm en aan de hand van een geduldig opgebouwd ritme.
