Naar eigen zeggen had Kenneth Branagh al jaren plannen voor een film over de politieke gebeurtenissen in Ierland aan het eind van de jaren negentienzestig, die ook een grote invloed hadden op zijn eigen leven. Met Belfast brengt Branagh nu – geholpen door een sterke cast met onder andere Judy Dench, Jamie Dornan en Colin Morgan – een kijk op een stuk grimmige geschiedenis, gezien door de ogen van een kind.
Belfast opent meteen met een centraal incident: protestantse oproerkraaiers proberen een wijk te ‘zuiveren’ van katholieke gezinnen in wat uitdraait op een steeds gewelddadiger confrontatie die de buurt waar de jonge Buddy woont, maandenlang in de greep zal houden. Zijn vader is een weinig fanatieke protestant die in Engeland werkt en vooral de vrede wil bewaren. Omwille van zijn voortdurende afwezigheid, is het vooral de moeder die moet omgaan met de problemen die steeds meer opduiken wanneer een aantal ‘hardliners’ de spanning steeds verder wil opdrijven en de lokale bevolking onder druk zetten.
De combinatie van harde realiteit en de onschuld van de kinderwereld wordt aangevuld met de ontluikende liefde voor cinema van het jonge alter ego van de regisseur, iets wat zeker geen nieuwe benadering is. Belfast doet dan ook onvermijdelijk een beetje denken aan John Boormans Hope and Glory en Terence Davies’ The Long Day Closes. Het zou al te veel eer zijn te stellen dat Belfast kwalitatief ook maar een beetje in de buurt komt van die voorbeelden, maar op zijn minst levert Branagh hier bijna een kwarteeuw na zijn Hamlet nog eens een film af die het bekijken waard is. Misschien omdat de materie hem persoonlijk aan het hart lag, hebben we het gevoel dat er eindelijk nog eens een regisseur achter de camera staat die greep heeft op zijn film, iets wat je niet meteen kon zeggen van de vlot verpakte banaliteit die te zien was in Murder on the Orient Express, Death on the Nile, Thor of Cinderella.
Ondanks wat gemakzuchtig gebruik van songs van de Ierse bard Van Morrison en voor de hand liggende clips uit films en televisiereeksen (Star Trek, The Man Who Shot Liberty Valance, Chitty Chitty Bang Bang), brengt Branagh het er behoorlijk goed vanaf. Het drama is sterk, maar niet nodeloos opgeklopt, de personages zijn Ierse én melodramatische stereotypes, maar worden met liefde geschetst en blijven overeind dankzij sterk acteerwerk. Af en toe zijn er dramatische (een ‘performance’ van Everlasting Love) of filmische (de reflectie van een kleurenfilm in brilglazen) momenten die echt geïnspireerd zijn en die Belfast wel degelijk een niveau hoger tillen. Hier en daar is er wat te veel nadruk op ‘couleur locale’ en lijkt de zwart-wit poëzie wat te veel op een lang uitgesponnen versie van de videoclip die het nummer Belfast Child van de Simple Minds ooit vergezelde, maar over het grootste deel van de lijn kunnen we alleen maar blij zijn dat de cineast die ooit Henry V en Dead Again draaide, eindelijk nog eens iets teruggevonden heeft dat op zijn beste vorm gelijkt.
