Vijf jaar na Confidence is het Londense Trash Kit eindelijk terug met zijn derde langspeler. Horizon is een onweerstaanbare oefening in kleur en ritme, een vitaal statement dat postpunk en Afrikaanse invloeden samenbrengt met achteloos gemak en speelse aanstekelijkheid.
Op zijn titelloze debuut (2010) raasde Trash Kit de songs erdoor aan een rotvaart à la Minutemen (lees: 17 stuks in minder dan een half uur). Het was het geluid van een band die zich in al z’n enthousiasme voortdurend voorbij leek te gaan lopen, maar van die urgentie en nervositeit net een van z’n sterkste troeven maakte. Een decennium later is de sound van het trio nog altijd even lenig, dansbaar en herkenbaar, maar is het niet meer het product van een stel gehaaste talenten, maar een stel rasmuzikanten die er intussen in slagen om hun sterktes nog beter in de verf te zetten.
Bassiste van het eerste uur Ros Murray werd sinds Confidence vervangen door Gill Partington, die moeiteloos haar plaats vond tussen Rachel Aggs (gitaar, zang) en Rachel Horwood (drums). En die sound is nog altijd verankerd in de postpunk van iconische groepen als The Slits, The Raincoats en Lilliput, maar de band heeft z’n oor ook te luister gelegd bij Dog Faced Hermans en The Ex, die de energie en nervositeit van de punk al net zo makkelijk combineerden met exotische invloeden en dansbare ritmes. Door de kale instrumentatie en sterke nadruk op het ritmische kan je eigenlijk ook links leggen met andere, hedendaagse namen als Big Joanie of Massicot.
Naast iets meer uitgewerkte songs (11 stuks in 42 minuten), is er nu ook een sterkere nadruk op de Afrikaanse invloeden. Aggs heeft er nooit een geheim van gemaakt de mosterd te halen bij onder andere de highlife-traditie, maar benadrukt voor deze plaat ook vooral inspiratie opgedaan te hebben in de muziek van Zimbabwe, wat betekent dat Horizon opnieuw doordrongen is van die cleane, kringelende, vaak repetitieve gitaarlijnen die meteen inwerken op de heupen en die aangevuld worden door cyclische patronen van bas en drums, en die typisch meerstemmige, praatzang-vocalen. Maar er is meer aan de hand, want in opener “Coasting” wordt ook gewerkt met strijkers en elders duiken sax en piano op.
Toch bewaakt de band de oorspronkelijke spirit: het trio blijft centraal staan als hechte eenheid, al voel je dat ze nu vaker de teugels vieren, songs breder laten uitwaaien en meer laten ademen, zoals de titeltrack bijvoorbeeld, die dichter aanschurkt tegen het latere werk van The Ex (en dat al even onconventionele drumspel van Kat Bornefeld), maar met een grotere dosis spontaniteit. De vastberadenheid zat er al in bij het debuut, maar wordt nu ook omgezet in een grotere muzikale vrijheid. Een ander hoogtepunt is het instrumentale “Disco”, met z’n zeven minuten een buitenbeentje, maar ook een feest van rondtollende drums, stekelige gitaarprikken en een meetoeterende sax in beste punkfunk-traditie.
In een ideale wereld zou het bruisende, optimistische “Traffic Lights” (“Your music inside my body / In my heart and my head”), één en al aanstekelijkheid, een monsterhit worden. Idem voor het afsluitende “Window”, dat met z’n oproep om alles wagenwijd open te gooien nog eens het positivisme van de groep in de verf zet. En ook dat is een troef. Soms is eropuit trekken, de toekomst tegemoet gaan met goesting, open vizier en integere intenties een alternatief dat minstens even waardevol is als blijven hangen in eindeloze navelstaarderij en al te gemakzuchtig gejeremieer. Zeker als het gepaard gaat met frisse, inventieve en lijfelijke muziek zoals in dit geval. Met Horizon heeft Trash Kit een plaat gemaakt die een ideale soundtrack vormt bij een zomer vol nieuwe, spannende resoluties en een bewuste beleving van het moment.