Amyl And The Sniffers

Rock is dood. We hebben het opgezocht. De Morgen schreef het laatste jaar 3 artikels over de dood van rockmuziek. En als zij het zeggen, zal het wel waar zijn. Gelukkig lezen ze in Australië De Morgen niet.

Het was ons al een tijdje opgevallen, maar onze tegenvoeters zijn ons de laatste jaren in snelheid aan het pakken als het op interessante en avontuurlijke rockmuziek aankomt. Vooral trippy psychedelica, maar ook goeie ouwe rock & roll en punk doen het goed down under, denk maar aan Tame Impala of King Gizzard And The Lizard Wizard. Vooral kleine labels zoals Art As Catharsis of Flightless Records (huislabel van King Gizzard) brachten de laatste jaren de ene na de andere puike plaat uit. Laatste worp vanuit de Flightless-stal is het uitstekende debuut van Amyl And The Sniffers. Maar die moesten nu niet bepaald een label achter zich hebben om onze aandacht te trekken.

Amyl And The Sniffers bestaat nog maar een kleine drie jaar, maar bewees zich in die korte tijdspanne als een waanzinnig productieve band. Voorbeeldje? Tussen het oprichten van de band en het opnemen van hun eerste demo zat een tijdspanne van slechts twaalf uur. Die rechttoe-rechtaan-aanpak is ook duidelijk te horen. De groep rond frontvrouw Amy Taylor deelt een grote liefde voor seventies-protopunk, en weet dat ook te vertalen in korte, efficiënte kopstoten van nummers die kunnen swingen als onze nonkel Sjarel in zijn parenclub. 

Een licht waanzinnig tourschema doet de rest: de band is quasi permanent op tournee, waardoor hun retestrakke liveshow overal ter wereld wordt opgemerkt. Voor zover we de tel konden bijhouden, was het de derde keer dit jaar dat Amyl And The Sniffers in ons land speelde. Volgende maand komt daar met Rock Werchter nog een vierde keer bij. Old School reputatie-opbouw heet zoiets. En dat loont. Voorlopige hoogtepunten voor het viertal: het winnen van de in Australië prestigieuze Levi’s Music Prize en een plek in het voorprogramma van de Foo Fighters. Niet slecht als je weet dat die eerste LP nog geen drie weken oud is.

Aan een reputatie bouwen, dat doe je als band door te spelen. Dat hebben de twee voorprogramma’s van vanavond goed door. Brorlab staat nog aan het begin van de weg. Twee mannen op gitaar en bas, een vrouw op zang en keyboard en een iPhone als drummer: meer heeft Brorlab niet nodig om een nijdige pot psychpunk Het Bos in te lanceren. Na tien minuten en zes nummers worden de instrumenten alweer opgeborgen en de drummer uitgeplugd. Kort en goed. ’t Is geen prog he.

De prijs voor de ***ste (vul maar zelf in wat voor jou past, wij gaan voor ‘leukste’) bandnaam van de dag is zonder meer voor Penus. Deze Antwerpse lolbroeken hebben allen een verleden in diverse punk- en andere bands zoals Cheap Drugs, Fuck Ups, Icarus Blackie And The Oohoos en Flying Horseman. Maar die op het eerste zicht eigenaardige combinatie van achtergronden blijkt wonderwel te pakken. De basis is duidelijk punk, maar die krijgt een forse injectie krautrock en psych. Geen korte meppen van nummers dus, maar langer uitgesponnen, bezwerende lappen garagepunk met minimalistische synths en een paar stevige instrumentale stukken. Geen hapklare brok, maar we zien al snel een zaal vol knikkende hoofden, inclusief die van ons. We gaan Penus in het oog houden (jaaa jaaa), want we zijn hier wel door geïntrigeerd.

Niet één, niet twee, maar VIER nektapijten! Iedereen bij Amyl And The Sniffers koos voor ‘business in the front, party at the back’. Maar goed, we gaan hier nu niet de fashion police uithangen (de band stond een tijd geleden model voor een Gucci-campagne, dus weten wij veel). Gelukkig moeten we de music police ook niet roepen, want vanaf de eerste minuut vlamt de band als een tempeest door Het Bos. Vooral frontvrouw Amy is een echt podiumbeest: rennen, springen, dansen, het publiek induiken, crowdsurfen, dat kleine dametje heeft genoeg energie om Tihange een paar dagen te depanneren. Ook de andere drie bandleden hebben er aanvankelijk flink zin in, en laten de garagepunkmachine draaien als een tierelier. 

De Belgische fanbase is trouwens al niet meer van de kleinste. De hele setlist, die bestaat uit een mengeling van nummers uit de LP en de twee demo’s, wordt door bijna het hele publiek helemaal meegebruld. Amy’s teksten lenen zich daar dan ook volledig toe. Ze staan bol van eerlijke, eenvoudige maar scherpzinnige beschouwingen over armoede, sociale uitsluiting en seksisme, maar ook gewoon over graag zien en goed poepen. Heel erg old school, net zoals die neklappen.

Maar helemaal rimpelloos verloopt het niet. De monitormix op het podium is blijkbaar problematisch, en de band geeft regelmatig aan dat ze elkaar niet goed kunnen horen. In de zaal is daar nauwelijks iets van te merken, maar op het podium stijgt de frustratie zienderogen. En met de monitorproblemen komen ook bijna onvermijdelijk de speelfouten. De groep laat duidelijk hier en daar een steek vallen. Voor de rammelende pubpunk van het viertal is dat nu niet meteen de grootste zonde, maar de band laat het zich helaas aan het hart komen, en verandert langzamerhand in een ziedende brok ergernis. Vooral bassist Gus is duidelijk flink uit het lood geslagen. Het tempert de explosieve energie van het geniale openingssalvo, en je kan je niet van de indruk ontdoen dat de groep blij is wanneer de set naar zijn einde loopt. Maar van zich naar de finish slepen is er geen sprake: de laatste energieopstoot is er nog een om in te kaderen vooraleer het viertal het voor bekeken houdt. Als dit een minder strakke show was van Amyl And The Sniffers, zijn we flink benieuwd om ze op volle sterkte te zien. Dit was me toch een ferme lap om de oren. Ons adrenalinepeil krijgen we deze week niet meer naar beneden. 

Rock is dood? Get stuffed, ya fuckstick!

Amyl And The Sniffers staan op zondag 30 juni op De Slope in Werchter. Hou daarna maar hun toerschema in het oog, want de kans is groot dat ze dit jaar nog wel eens langskomen.