“Mijn moeder werd geslagen door een vuile hond / Verkracht, misbruikt waar mijn kleine zus bij stond”. Het waren harde woorden waarmee Zwangere Guy in “Gorik Pt. 1” een ellendige jeugd van zich afrapte. Op Wie is Guy?, het full album achter die rauwe single, kijkt Gorik Van Oudheusden echter verder dan het ongeluk. “Het moet live ook leuk blijven.”
enola: Dit is eigenlijk pas je eerste echte plaat hé?
Van Oudheusden: “Zwangerschapsverlof Vol. 3, mijn debuut, vond ik achteraf bekeken toch wat te veel rijmen om te rijmen, leuke zinnetjes debiteren. Daarom noem ik die plaat eerder een mixtape, want als Gorik voelde ik toen al dat het geen debuutalbum was. Er zat geen structuur in, het was experimenteren, als een cake die zonder recept was gebakken.”
“Nu wilde ik iets vertellen, wilde ik iets van mijn hart en emoties losmaken. Toen heb ik ook beslist om mijn plaat in drie delen op te splitsen: dat ernstige stuk, een stuk onzin als vanouds, en een laatste deel met funky shit om te dansen. Eerst kippenvel creëren, en dan in beweging krijgen. Ja, dat is een heel programma, maar zo moest het zijn. Goeie albums – van een Cannonball Adderley tot Quincy Jones of Nas – slagen er soms in mij dingen letter per letter mee te doen roepen. Dat zijn meer dan nummers, daar zit iets achter dat ik ook wilde bereiken. Zonder dat daarom te forceren, ik heb gewoon gedaan wat ik voelde. Alle nummers zijn trouwens geschreven toen ik nog werkmens was, dus ik denk niet dat ik ben gaan zweven.”
enola: Ik zou eerder zeggen dat ‘Wie is Guy?’ geworteld is in de harde realiteit.
Van Oudheusden: “Ja. Nuchter bekeken geldt dat voor het grootste deel van de plaat. Ik laat je zien waar ik vandaan kom. Dat wilde ik al lang kwijt, hoor. Al op de eerste Stikstofplaat rapte ik ‘Mijn leven was een lijdensweg / Want de route die ik nam die werd versperd’. Ik ben begonnen om mijn miserie van me af te schrijven, maar ik wilde me eerst verdiepen in rijmschema’s en mijn feeling voor het rappen aanscherpen voor ik me er echt aan wilde wagen. Zo heb ik geleerd te schrappen. Vroeger was ik te zelfzeker over wat ik maakte, nu durf ik mezelf opzij te schuiven en te luisteren naar anderen. Mijn vriend Frederik Willem Daem, bijvoorbeeld, die me ooit vertelde hoe hij uit zijn boeken soms tientallen pagina’s wegschrapt. Op die manier heb ik iets leren maken dat veel meer als een geheel klinkt dan als ik het twee jaar eerder had gefabriceerd. Zo moest het zijn, want ik hou zelf van rappers die er in slagen een liedje zo organisch te doen klinken dat je niet hoort hoeveel werk er in is gekropen. De tweede zin volgt logisch op de tweede, en alles past als pure wiskunde in elkaar.”
enola: Is schrijven ook voor jou zo’n rekensommetje?
Van Oudheusden: “Onbewust wel. In het begin dacht ik nog dat er maar een beperkt aantal woorden waren, en dus een eindig aantal rijmschema’s. Zo is het natuurlijk niet. Het is geen vraagstuk dat ik moet oplossen, integendeel: ik ben het vraagstuk aan het opstellen. Niets is zo mooi als de woorden op een beat helemaal in elkaar doen glijden. Da’s pure seks.”
enola: Tegelijk was je in allerhande oude potjes aan het roeren. Was het niet confronterend die oude wonden weer open te rijten?
Van Oudheusden: (stil) “Ja. Het was bij momenten vrij heavy. Tranen, en twijfels of ik het wel kon. Of het wel verstandig was. Dat had ook met mijn manier van schrijven te maken: na elke zin begin ik opnieuw van voor af aan. Luidop, zodat ik voel of de tekst op de juiste manier evolueert. Na een tijd doen de woorden je niet veel meer, zodat je de volgende zin nog harder wil maken. Daarom schrijf ik meestal aan meerdere nummers tegelijk, zodat ik kan afwisselen en ook weer even de onzin kan opzoeken. Want de hele tijd zware shit gaat niet. En dus heb je ook het speelsere ‘Wie Is Guy?’ naast ‘Gorik Pt. 1’. Die twee had ik nooit tegelijk kunnen schrijven.”
enola: In ‘Beter leven’ klink je nog woester dan in ‘Gorik Pt. 1.’
Van Oudheusden: “Het is mijn lievelingsnummer. Het is één van de laatste nummers die ik voor deze plaat heb geschreven. Ik wilde niet dat ‘Gorik Pt. 1’ het enige zwaar confessionele moment zou zijn dat al de rest overschaduwde. Ik laat er helemaal in mijn kaarten zien, ga van verleden tot nu, en word heel persoonlijk. ‘Voel me goed als Guy / Maar Gorik die is vaak verdwenen’, daar wordt het even petjes wisselen. Schizofrenie.”
enola: Was het geen idee geweest een – desnoods kortere – conceptplaat te maken die in één klap alles over je jeugd vertelde?
Van Oudheusden: “Dat was een optie, maar dan had ik me niet gelukkig gevoeld op het podium. Daar hou ik ook wel rekening mee bij het schrijven. Een optreden van me moet alle kanten uitgaan, zoals mijn chaotische brein. Dus neen, want ook: dan zou ik te hard in het slachtofferrolletje blijven zitten, terwijl ik nu tenminste veel kan tonen.”
enola: Is het toeval dat je voor die confessionele nummers teruggrijpt naar die kale jaren negentig sound?
Van Oudheusden: “Neen. Die ninetiesrap is waar ik vandaan kom, en ik vind die boom bapklank nog altijd de meest natuurlijke vorm om over dit soort shit te rappen. Eén simpele melodie, een kick en een snaredrum en een kille bas, veel meer is er niet nodig. Ik zou het niet kunnen om die verhalen – zoals Roméo Elvis nu doet – op een soort van coldplayvibe of een trapbeat te vertellen. Teveel rappers zijn in de trapbeats verloren gelopen.”
enola: De verhalen die je in ‘Gorik Pt. 1’ en ‘Beter leven’ brengt zijn niet alleen die van jou, maar ook van je vader, moeder en zus. Hoe hebben zij gereageerd op die openhartigheid?
Van Oudheusden: “Het heeft mijn zus deugd gedaan dat ik zoiets gedeeld heb, mijn vader is trots op mij, en mijn moeder eigenlijk ook. Het is uiteindelijk gewoon de waarheid die ik vertel. Veel moeten ze mij dus niet zeggen, ik doe wat ik wil.”
enola: Het liep na de release van Gorik Pt. 1 wel weer mis tussen jou en je moeder. Jammer?
Van Oudheusden: “Ik dacht dat ik terug zou kunnen naar haar eenmaal dat van mijn hart was, maar ik ben er nog niet klaar voor. Ik voel het niet. Ik ben bang dat ze mij opnieuw zal kwetsen. Ik ben heel gelukkig op dit moment, en dat is zonder haar in mijn leven. Ik laat het niet meer toe, ongelukkig zijn, of voelen wat ik al die jaren heb gemist. Ik heb haar vergeven, maar ik kan haar nog niet zien. Ik weet niet waarom. Mijn spijt zal later komen. En mijn pijn ook.”
enola: Waarom wilde je de plaat met je voicemailberichten structuur geven?
Van Oudheusden: “’t Is een vaak gebruikt hiphoptrucje, maar het klopte. Ik had grappige voicemails, harde voicemails, en als ik dan toch van de titel ‘Wie is Guy?’ vertrok, dan was het antwoord: Gorik is Guy, en niets beter om dat tonen dan via de berichten op mijn antwoordapparaat, dingen die normaal alleen ik hoor. Door dat te delen, toon ik een stuk van mijn leven. En het zorgt voor een rode draad in het muzikaal toch vrij eclectische geheel.”
enola: Je verdeelt de plaat ook in drie heldere delen. Als drie mini-albums?
Van Oudheusden: “Neen. Het hadden nooit drie afzonderlijke EP’s kunnen zijn, als je dat bedoelt. Het klopt dat ik ze ongeveer gescheiden aan elkaar plak, op ‘Energuy’ na. Dat moest naar het einde toe, na die wat meer funky tracks, de mensen er nog eens aan herinneren dat ik een rapper ben. En dus: nog één keer een goeie boom bap-beat en alles vijf minuten volrappen.”
“Nu, ik moet eerlijk zijn: ik vind het zelf moeilijk om mijn hele plaat uit te luisteren. Met negentien tracks is ze waarschijnlijk iets te lang, dus het is eerder iets voor een zondag. Perfect voor jullie dus (grijnst). Nochtans ben ik al veel selectiever geweest in wat ik opnam. Vroeger bracht ik alles uit, nu heb ik nummers weggegooid omdat ik ze niet goed genoeg vond. En ik nam advies aan op dat vlak. Van LeFto, van mijn vriendin, van mijn manager, of van Paulo, de producer van Stikstof. Dat zou ik vroeger nooit gedaan hebben.”
enola: Sinds 1 mei leef je voltijds van de muziek. Legt dat ook geen grote druk op het creatieve, dat vanaf nu wel de rekeningen moet betalen?
Van Oudheusden: “Dat is gezonde stress. Ik ben afgestapt van het materialisme dat ik vroeger uitdroeg, en ik spaar. Ik maak me er niet druk in. Ik moet zorgen dat ik op het einde van de maand moet kunnen eten, maar dat is enkel kwestie van slim met mijn geld omgaan. Mijn moeder heeft veertien jaar loonbeslag gehad, mijn vader zeven, het zal mij niet overkomen. Ik durf van mezelf zeggen dat ik goed met geld kan omgaan. Ik ga geen stuiver uitgeven die er niet is. Maar ik ben niet gierig. Ik deel alles. En als de muziek stopt ga ik gewoon opnieuw werken. Ik kan elke trots daarvoor opzij zetten. Werken is iets wat we allemaal moeten doen, dus wie weet ga ik ooit opnieuw metsen. En dit? Dit voelt niet eens als werken. Dit is passie die centen op de bank brengt. Speeltijd, ja, en ik hoop dat ik de meester van de bel ben, zodat ik kan bepalen hoelang dit blijft duren. Speeltijd van maandag tot vrijdag, en dan weekend: dubbele speeltijd.”
(mijmert) “’t Is echt superzot. Straks staan in de AB mensen te koken voor mij, waar ik vroeger groenten stond te kuisen en soep maakte. Heb ik daar jaren gedaan.”
enola: Wat was je favoriete gerecht om te maken?
Van Oudheusden: “Een goeie steak. Ik ben een vleesmens. Het juiste vlees, met verse frieten die ik zelf heb gesneden en gebakken en een goeie pepersaus en een lekker slaatje. Vraagt allemaal weinig kookskills, maar je weet heel snel of iemand het kan of niet. Je gebruikt géén diepvriesshit, kiest een goed gesoigneerd beest, en de sla moet kloppen. Je gebruikt nóóit ijsbergsla, maar pure kropsla, met een simpel, juist dressingske. Ik krijg er al goesting in.”
enola: Doet het je iets om straks twee keer die zaal uit te verkopen?
Van Oudheusden: “Dat is van het mooiste dat me al overkomen is. Ik ken het huis van buiten, van de zolder tot de diepste kelder, de keuken, de productie, de security, madam pipi, de kuisploeg,… “
enola: Wat zou je nu tegen die veertienjarige Gorik, die ooit zijn biezen pakte bij zijn moeder en die stiefvader, zeggen over het feit dat hij in de bouw werkt?
Van Oudheusden: “Goed gedaan. Ik weet nog hoe ik in mijn zevende jaar in de bouw van de werf naar de AB reed om hier nog een cent bij te verdienen. Ik wilde een maand naar Afrika trekken, dus dat wilde zeggen dat ik genoeg geld moest hebben om een maand niets te verdienen, mijn huur te betalen in die afwezigheid én de reis. En ergens in die tijd heb ik ook nog een jaar Werfleider gevolgd in Sint-Niklaas. En terwijl ik dat allemaal deed, lag ik ook nog eens veel te veel wiet te paffen, al die liefjes,… Als ik er aan terugdenk… Putain, wat heb ik toch allemaal uitgestoken? Ik zeg het: in 2027 word ik directeur van de AB. Dat is mijn plan, en ik denk dat ik dat kan.”
enola: Wat wordt je eerste beslissing?
Van Oudheusden: “Meer Brusselaars op de werkvloer. Neen. De eerste daad is om een nachtploeg aan te nemen, zodat de AB zoals de Melkweg in Amsterdam dubbel gebruikt kan worden: eerst de gewone concertwerking, en nadien wordt het een club om de nacht door te feesten.”