Let’s Eat Grandma. Twee jaar geleden was het vooral een irritant flauwe groepsnaam, maar het duo erachter fascineerde. Debuut I, Gemini kon niet overtuigen, maar er was iéts in het geluid van Rosa Walton en Jenny Hollingworth dat een toekomst in zich hield. Op I’m All Ears, de opvolger die vrijdag in de winkel ligt, vallen alle puzzelstukjes wel op zijn plaats. Alsof het niets kost, weeft het eclectische tweetal alle mogelijke genres in elkaar, maar weet het toch popmuziek over te houden. “We experimenteren nog altijd, maar we weten nu beter wanneer dat gepast is.”
Piepjonge kuikens waren het, toen we de zestienjarige Walton en Hollingworth in januari 2016 op een Eurosonicpodium tjokvol instrumenten zagen ronddartelen. Met een heupzwaai duwde de een de ander van achter haar synth, waarop die dan maar een blokfluit vastnam. Ergens nam een van de twee een ukulele vast, had de ander plots een gitaar vast en zo ging dat maar door. Songs? Meneer, wat is dat? Het charmeerde, maar was onvoldragen, al had “Eat Shiitake Mushrooms” iets van een vreemde off-kilter banger in zich. Vandaag is veel veranderd en eigenlijk ook niets. I’m All Ears spat nog altijd van de levens- en – vooral – speelvreugde, maar klinkt ook beter, volwassener en bovenal gestructureerder. Alsof de dames dat “duurder, grootser en meer ontwikkeld” dat ze een interviewer ooit ginnegappend beloofden voor hun tweede plaat ter harte namen. Walton grinnikt wanneer ik het haar voor de voeten werp.
“Wisten wij toen veel hoe onze volgende plaat zou klinken, dus gingen we maar voor alle clichés waar veel ’tweede platen’ aan beantwoorden. Grappig genoeg blijkt het nu dus te kloppen. I’m All Ears is effectief een duurdere, grotere plaat geworden. We hebben geleerd om wat we doen beter te definiëren, waar ons debuut veel experimenteler was. Wat je daar hoorde, was wat er op het moment zelf uitkwam. Deze keer hebben we vooraf nagedacht.” “We wisten dat we voor deze plaat iets anders wilden doen”, vult Hollingworth aan. “We wilden meer dingen uitproberen op technologisch en productioneel vlak. En daarnaast moest het vooral een plaat zijn die juist voelde voor ons. Dat was het belangrijkste: dat ze ons toonde zoals we zijn.”
Buitenstaanders welkom
Het verhaal van Let’s Eat Grandma is bekend: twee hartsvriendinnen die elkaar van in de kleuterschool kennen, beginnen in hun tienerjaren samen muziek te maken. Logisch verhaal, zeggen we, maar hoe belandden ze van daar bij die vrije, psychedelische muziek van I, Gemini? Hollingworth glimlacht. “Die vraag krijgen we wel vaker. Het is gek hoe mensen proberen te begrijpen waarom we doen wat we doen, en hoe, want eigenlijk is er niets te ontdekken. We maken gewoon wat we leuk vinden en we schrijven wat we schrijven.” (giechelt)
Walton: “We luisteren zeker niet exclusief naar psychedelische muziek, – al houden we op z’n tijd wel van zo’n platen – maar we halen inspiratie uit vele genres.”
Op I’m All Ears werkte Let’s Eat Grandma voor het eerst met buitenstaanders. Zowel SOPHIE als Faris Badwan van The Horrors schreven mee aan singles “Hot Pink” en “It’s Not Just Me”. “Onze eerste plaat kwam inderdaad heel erg uit onze eigen wereld”, zegt Walton. “Het was beangstigend om daar nu anderen in toe te laten, maar we zijn al eeuwen fan van SOPHIE, dus dat was niet zo moeilijk. Ons label bracht ons in contact met elkaar, en aangezien Faris haar al aan het producen was, kwam hij er ook bij. Toen SOPHIE terug naar Los Angeles vertrok, bleven we in Londen met hem werken.”
Of ze dan niet bang waren om in het vagevuur van de co-writings te belanden, waar alles klinkt als dezelfde professionele maar generische pop? “Neen”, zegt Hollingworth. “Op die twee singles na schreven Rosa en ik alles immers op ons uppie en laat ons ook eerlijk zijn: noch SOPHIE, noch Faris maakt erg conventionele muziek en wij ook niet. Dat gevaar bestond dus gewoon niet. En ze konden ons veel leren, over hoe je popmuziek structureert, bijvoorbeeld. Bij SOPHIE vertrok dat vanuit de beat. Faris is meer de man van de klassieke songs. Beide benaderingen waren interessant, maar we kunnen meer. Ik denk dat wij wel vijftig manieren hebben om een nummer te schrijven. Het voordeel is dat we nu niet alleen meer de ongewone songstructuren gebruiken, maar op zijn minst kunnen we nu ook die goed hanteren. Er staan op I’m All Ears ook weer twee nummers die langer dan negen minuten duren. We blijven dus experimenteren, maar we weten nu beter wanneer en we weten dat het niet langer moet duren dan nodig.” (lachje)
Seksisme verveelt
Jonge vrouwen in de muziekbusiness hebben het nog altijd niet onder de markt. Wie als zestienjarige puber die wereld inrolt nog meer. Dat hoor je ook aan “Hot Pink”, een trotse blik in de ogen van al wie zich ooit paternalistisch over “die meiskes” boog. “Coole kleur hé?”, lacht Walton. “Er hangt zo’n stereotype rond roze dat het paste bij dat nummer dat vrouwelijkheid centraal zette, en net dat soort clichés en genderrollen wil doorbreken. Dwaas toch, om een kleur aan één geslacht toe te wijzen?”
“Het was onvermijdelijk dat we over die situaties zouden schrijven”, zegt Hollingworth. “Wat zich in je leven aandient, komt ook in je muziek terug. En we hebben veel seksisme ontmoet. Ik heb het gevoel dat ik nog altijd aan het zoeken ben naar hoe ik daarmee moet omgaan. Al moet ik zeggen dat het ons altijd al is gelukt. Als je genoeg gelooft in jezelf kunnen zo’n mannen zeggen wat ze willen. Je zet hen wel opzij. Het is niet gemakkelijk, maar het punt is dat wij heel graag muziek maken. Dan maakt het niet zo hard uit of het goed is of wat anderen daarvan vinden. Zolang wij er maar plezier in vinden. En ik probeer vooral niets te lezen dat online verschijnt over ons. Want ik weet dat niet iedereen ons vat en dat moet ook niet. Het is ok als je niet begrijpt wat we doen, dat is niet verplicht. Het is pas wanneer iemand ons afbreekt, omdat we twee jonge meiden zijn dat het me verveelt.”
“Neen”, zegt Walton. “Ik heb niet het gevoel dat ik verplicht ben om als jonge vrouw mijn mond hierover open te trekken. Het is niet omdat je bekend bent dat je alles over jezelf moet weggeven. Je moet je er klaar voor voelen en dat is persoonlijk, maar we hebben dit platform, iets dat weinig mensen hebben, dus je kunt het maar beter goed gebruiken. Ik praat erover, omdat het nu eenmaal iets is waar we ook onder elkaar veel over babbelen. Het komt vanzelf. Dit is wat ons bezighoudt.”
Het valt op dat I’m All Ears precies zo is gesequenced dat je van de popnummers naar twee lange epische stukken achteraan gaat. Hoe schrijf je iets als “Donnie Darko”, dat maar lijkt te blijven duren, vraag ik. Hollingworth lacht. “Je begint gewoon met een idee en na drie minuten merk je dat je niet klaar bent.” “Het zijn vrij eenvoudige keyboardriffs”, verklaart Walton. “En net daardoor konden we er heel veel ideeën op loslaten en plots zaten we met die lange tracks, zonder dat we het doorhadden. Op een bepaald moment dachten we het even te timen. We gokten op zes minuten. Bleken het er elf te zijn. Zo gaat het bij ons. Ik heb het gevoel dat we met onze muziek alle kanten op kunnen.”
“We leren altijd wel iets bij”, zegt ze. “Voor deze plaat was dat hoe we technologie beter kunnen inzetten. Dat was een groot verschil met ons debuut. Toen waren we vooral bezig het hele klankenarsenaal te verkennen”, geeft Hollingworth toe. “Live gingen we van het ene instrument naar het andere. Nu doen we het subtieler, minder als een soort showcase van hoeveel instrumenten we beheersen. ‘Oh kijk, hier is een saxofoon! Nog een nieuw geluid!'” Walton proest het uit. “Zo was het soms echt wel.”
Dat de liveopstelling van de dames ook meteen flink is vereenvoudigd, spreekt vanzelf. “We moesten het wel wat terugschroeven”, zucht Walton. “Altijd alles op en af de trein sleuren, twee uur weg van Norwich, dat was niet meer te doen. Eerlijk? Ik heb op een bepaald moment een kinesist moeten opzoeken om mijn rug op te lappen. Naar Londen verhuizen? Nah. Toffe stad, ik kom er graag, maar het is altijd fijn om weer naar huis te gaan.” Hollingworth, ferm: “Daar zijn onze vrienden. En normaliteit.”
Neen, je brengt Let’s Eat Grandma niet snel het hoofd op hol.
