The Voice Van Vlaanderen is nooit nodig geweest. Het antwoord op die zoektocht bestaat al jaren in de vorm van Pieter-Jan De Smet (met Pascal Deweze als tweede, dat willen we voor de goeie orde even kwijt). ’s Lands strafste zanger mag dan al jaren in de marge opereren, in Trix bewees hij ook nog altijd een sterke songschrijver te zijn, die pech heeft gehad met zijn afkomst.
Sommige mensen zit het gewoon tegen van bij hun geboorte, en daar valt niet tegen op te discussiëren. Was Pieter-Jan De Smet in pakweg Cleveland, Ohio geboren, dan kon hij wereldwijd elke avond voor een gezellige tweehonderd man spelen, en daar een krap doch bevredigend leven aan overhouden. Helaas. De genaamde PJDS – toch als ie een band in de rug mee heeft – werd ergens in de brede omgeving van Gent geboren, en staat sindsdien geboekstaafd als Beuzak; een ambetanterik die halsstarrig weigert ook maar een beetje commercieel te klinken.
Eigen schuld, dikke bult dus. Dat De Smet vijftien jaar na de laatste PJDS-plaat geen drommen volk trekt was te verwachten. Dat de groep zijn betalend optreden verplaatst zag naar een support-slot van het al gratis geprogrammeerde Falling Man; harde noot om te kraken. Het is wat het is, in een wereld waarin co-writings de rigeur zijn, en de unieke stem van een auteur niet langer relevant. Dat De Smet tot de beste songschrijvers van dit België behoort doet niet eens ter zake dan; heeft-ie al eens voor Adele mogen schrijven, misschien?
Allemaal bullshit, natuurlijk. Van bij debuut Antidote toonde Pieter-Jan De Smet zich een begenadigd artiest, vanaf opener “Midnight Of The Mind” is dit optreden een showcase om die stelling argumenten bij te dragen. “Bring back eyesight to the blind”, bezweert hij, terwijl de band rondom –goed volk als Mirko Banovic (bas), Teun Verbruggen (drum), et al – aan de ketting snokt. Die ketting is net het geniale. Door zijn muzikanten kort te houden moeten ze wel van elke mogelijke vierkante millimeter gebruik maken om hun vrijheid te benutten.
Iemand als Verbruggen, een grote naam in de jazzwereld, hou je ook niet echt beteugeld. Met losse pols gooit hij fills en roffels over een “Imitation Of A Planet” dat net dat tikje te chaotisch aandoet, het oude ‘Sister / Brother’ geeft hij een dwingende groove mee die het oude PJDS in herinnering brengt, toen ongeveer de hele backing band van Arno mee op het podium stond. Vandaag blijft daar enkel bassist Mirko Banovic van over, en die blijkt ook nu alweer cruciaal. Wat een stuwkracht geeft hij “(Waiting For This) Car To Crash” mee!
Laat ons overigens ook de rest van deze puike band niet over het hoofd zien. Frederik Segers laat zijn gitaar scheuren, schuren, kriepende geluidjes maken of gewoon rocken, toetsenist Gilles Vandecaveye maakt van kekke geluidjes zijn handelsmerk, geeft het groepsgeluid af en toe een spacy kantje. En daar, in een hoekje, links vooraan, zit Roland op een stoeltje mee te spelen. Bescheiden in de mix, maar altijd knal op de bal, zo bewijst een fijn solootje in “Arsonist.”
Het geeft De Smet de kans om zich meer dan ooit als zanger te profileren. In het nieuwe ‘Separate Ways’ klinkt zijn falset als een geile Prince, voor ‘Donor Class’ zet ie de gitaar aan de kant voor een rondje vocaal spierballen rollen. Hangend over zijn microfoonstandaard gaat zijn stem donker dramatisch als Scott Walker, bij ‘Seasons’ weten we enkel nog te noteren ‘Wat. Een. Zanger.’
We zitten dan langzamerhand in de eindspurt van dit concert, en een klassieker mag niet ontbreken. ‘August’, een wereldsingle uit 1996, passeert in een ietwat potigere versie, in ‘Ferris Wheel’ gaat de zanger loos op de koebel. Het is een voorbode van het echte slotakkoord: een lang uitgesponnen, ziedend rockende versie van het ooit onder het Beuzak-alias uitgebrachte ‘My Soft Spoken Brother’. We zijn klaar, de leiband mag af, en de muzikanten maken dankbaar gebruik van de herwonnen vrijheid. PJDS is een band, spelt de prettige muzikale chaos. En daar mag gerust het predicaat ‘wereld-‘ voor.
