Het duurde even voor de Argentijnse Ada Rave ook vanuit Amsterdam van zich liet horen met een release als leider, maar die was absoluut het wachten waard. The Sea, The Storm And The Full Moon, genoemd naar de drie protagonisten uit een zelfgeschreven gedicht dat bij de cd zit, is een staaltje van vrije interactie dat uit gelijke delen instinct, kracht en poëzie bestaat.
Wie regelmatig in Amsterdam uithangt, heeft Rave sinds 2013 al talloze keren aan het werk kunnen zien. Via de zelfgeorganiseerde improvisatiesessies, maar bijvoorbeeld ook binnen het Kaja Draksler Octet, als extra lid bij het Blue Lines Trio, of in Hearth, een kwartet met Mette Rasmussen, Kaja Draksler en Susana Santos Silva. Op dit album wordt ze bijgestaan door de Duitse gitarist Nicola L. Hein en meesterbassist Wilbert De Joode. Die eerste bedient zich naast een plectrum graag van een resem objecten, wat het klankenpalet aanzienlijk uitbreidt, terwijl de laatste intussen uitgegroeid is tot een kernspeler van de Nederlandse (en internationale) vrije muziek, een muzikant die z’n collega’s tot nieuwe hoogtes kan stuwen.
Op The Sea, The Storm And The Full Moon kiezen de drie voor de totale vrijheid doorheen zeven stukken die eigenlijk perfect aansluiten bij het gedicht dat Rave in het boekje liet opnemen. Het schetst het beeld van een wilde, onvoorspelbare natuur — je stelt je er meteen Turner-achtige taferelen bij voor — en de impact die ze kunnen hebben op het gemoed. De muziek op het album ‘wild’ noemen, zou een overdrijving zijn, maar er zit wel die onvoorspelbaarheid en grilligheid van de natuur in, net als het vermogen om via gestaag aanzwellende interactie een kleine storm van geluid te creëren.
In opener “Inner Chaos” klinkt het individueel en collectief nerveus en jachtig, met springerige motiefjes, hoekige wendingen en korte salvo’s die heen en weer geketst worden, waarbij Rave’s spichtig slingerende tenorsax een opmerkelijk evenwicht vindt met beide speelpartners. “Primitive Dance” gaat daarna abstracter van start, met ruisend speekselgesputter dat gecounterd wordt met schurende gitaareffecten en De Joode die vingers en strijkstok afwisselend inzet, tot ze belanden bij een staccato prikkelspel.
Daarnaast zit er nog behoorlijk wat variatie in het album verstopt, met “Breathing The Ocean’s Air” dat lang blijft hangen in een breekbaarheid die leidt tot een delicaat onderonsje van fluistersax en gitaar, terwijl Rave in “The Journey Of The Little Being” de tenorsax inruilt voor een klarinet die aangewend wordt met een onalledaagse aanpak vol wervelende repetitieve effecten, dierlijk klinkende uitschieters en onverstoorbare golven. Haar kompanen reageren al net zo kleurrijk, met nu eens kleine geluidjes en dan weer abrupte lavastromen van geluid.
Het toepasselijk getitelde “Comes From A Dream” klinkt daadwerkelijk alsof ergens de stoppen doorgeslagen zijn, met een gehavende saxklank en een hard schurende, wringende interactie die haast iets mechanisch krijgt. Het titelstuk aan het einde voelt aan als een samenvatting, startend en eindigend vanuit het oog van de storm, met daartussen een parade van brute metaalklanken, snarenfusillades en pijnlijk schrille kreten. Een aanval op de oren, maar zonder uit te monden in een nihilistische vingeroefening.
The Sea, The Storm And The Full Moon is best wel een gedurfd album, van een artieste die voluit gaat voor haar visie en niet van plan is om water bij te wijn te doen. Dat siert haar, en ze heeft er bovendien partners voor gevonden die haar stap voor stap volgen met een uitdagend klankbord. Een verfrissende, intens persoonlijke plaat.
