Twee tieners, een vakantie met weinig omhanden. Een drama te verwerken. In Een zus raakt Bastien Vivès enkele universele thema’s aan, met als resultaat een stevig boekwerk dat vermoedelijk herkenbaar is voor iedereen die ooit jong was.
In haar voorwoord bij een recente uitgave van S.E. Hintons The Outsiders schreef Jodi Picoult dat wanneer je volwassen wordt, je vergeet hoe het was om jong te zijn. Vraag mensen naar vijf concrete herinneringen aan hun adolescentieperiode en het zal ze niet lukken, stelt ze. Enigszins overdreven misschien, maar ze raakt een snaar. Zelfs al denk je zelf van niet, met het verstrijken van de jaren weet je immers niet meer echt hoe het was om een tiener te zijn. Tot iemand een werkstuk aflevert dat je zo terug katapulteert naar de tijd dat je zestien of dertien was en het gevoel van die dagen weer helemaal bezit van je neemt.
Een jongen van dertien zijn. Er bestaan fijnere manieren denkbaar om door het leven te gaan. Aan jongere broers heb je niet veel, liefhebbende ouders zijn fijn, maar wat koop je er voor? En oudere gasten zijn zo vermoeiend stoer dat het oncomfortabel is om in hun buurt te toeven. Om over meisjes nog maar te zwijgen. En dan zijn er die emoties die, hoewel je het misschien niet toont, alle kanten uit schieten.
Een meisje van zestien zijn. Er bestaan aangenamere manieren om door het leven te gaan. Er is de constante interesse van al dan niet jonge hongerige wolven, familieleven is niet makkelijk, emoties maken roetsjbaancapriolen. En soms is alles volkomen kut.
Gewoon, een tiener zijn. En het leven proberen uit te zoeken. Dat leidt tot drama’s en die zitten nu eens in een klein hoekje en komen dan écht gigantisch groot aanzetten. Het resultaat is nagenoeg hetzelfde: je weet niet wat ermee te doen.
Met die thema’s gaat Vivès op een heel menselijke manier aan de slag. Twee jongeren, Anthony en Hélène, ontmoeten elkaar in het vakantiehuisje van zijn ouders, waar zij met haar moeder op adem komt nadat een miskraam hun verdere gezinsuitbreiding een halt heeft toegeroepen. Het huisje moet garant staan voor zorgeloze zomers, waar Anthony’s vader de batterijen oplaadt door de barbecue op gezette tijden aan te steken en zijn kleine broer Tim proeft van de geneugten van computerspelletjes en krabben vangen.
Wie leeftijdsgewijs tussen de vader en de kleine broer zit, moet het zelf maar uitzoeken. Dat kan door eindeloos rond te hangen op het strand, met de andere jongeren samen te troepen en te proeven van drank, sigaretten en elkaar. Grenzen worden afgetast en, bij gebrek aan kennis van hun bestaan, al eens overschreden. De jongeren ontluiken in drukke digitale tijden, die niet zo verschillend blijken te zijn van het aloude analoge verleden, toen tieners net dezelfde ellende meemaakten.
Een zus doet zo nu en dan aan Blankets van Craig Thompson denken, zonder dat er echt leentjebuur gespeeld wordt. Eerder is er een verwantschap, zoals Daydream Nation en You’re Living All Over Me zich prima na elkaar laten draaien. Net zoals Thompson slaagt Vivès er in de tiener van weleer, lang geleden afgezwaaid, opnieuw naar de oppervlakte te sleuren. Een zus is het boek waarmee de auteur die zich eerder liet opmerken met De smaak van chloor definitief zijn talent bevestigt.
