Amenra :: 31 oktober 2017, AB

Amenra deed in de AB zijn reputatie als ’s werelds meest intense liveband alle eer aan. De anderhalf uur durende gitzwarte trip – de langste show ooit van de band — was een aanval op de oren, beroerde het hart én zocht nieuwe grenzen op. Wat. Een. Avond.

Je hebt intens, intenser, intenst, en dan Amenra. Bij elk optreden van Colin H. Van Eeckhout en de zijnen lijkt het alsof het hun allerlaatste is. Het is veel meer dan bestiale post/sludge/doom/whatever-metal, elk optreden heeft iets therapeutisch. En die loodzware, koppige weg bewandelen ze al sinds 1999. Amenra is zo’n band die je sinds je eerste live-ervaring niet meer kan loslaten. Zelfs niet als ze voor 10000 man spelen. De AB stond afgeladen vol met 2000 man, wellicht met zowel trouwe volgelingen als nieuwe fans. Toch ook niet min voor zo’n meedogenloos harde band.

De eerste trip is “Children Of The Eye”, de weergaloze opener van Mass VI. Eerst horen we de gitaarsirene van Mathieu Vandekerckhove, dan voorzichtige gitaaraanslagen van Lennart Bossu terwijl Van Eeckhout het podium betreedt. Het is er niet meteen boenk op door een technisch probleempje, waardoor de cleane vocalen niet perfect hoorbaar zijn. Toch zien we overal knikkende hoofden. Het lijkt wel of iedereen in z’n eigen wereld verkeert, zwevend tussen de razernij en stilte die in dit nummer op meesterlijke wijze tegenover elkaar uitgespeeld worden.

Koppig en eigenwijs als Amenra is, wordt de nieuwe plaat niet zomaar afgehaspeld. Ook de oudere nummers hebben nog altijd hun diepe betekenis. “Razoreater” en “Thurifer”, beide afkomstig van Mass IIII zijn inmiddels uitgegroeid tot klassiekers. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de eerste noten meteen herkend worden door het devote publiek. Ook het indrukwekkende “Boden – Spijt”, dat geïntroduceerd wordt door Van Eeckhout die metalen staven tegen elkaar slaat, mag intussen tot dat rijtje gerekend worden.

Maar het wordt nog beter met de emotionele mokerslag “Plus Près de Toi”, waarin het contrast tussen melodieus zalven en meedogenloos beuken zonodig nog groter is. Wat een oerkracht gaat uit van het geluid in de AB. “Je te cherche toujours, je te cherche partout, bien à vous”, spreekt Van Eeckhout zijn overleden geliefden aan terwijl we omver geblazen worden door een orkaan van geluid. Aan de vooravond van Allerheiligen krijgen zijn woorden nog een extra magische betekenis.

Ook opvallend hoe de band met zijn nieuwe liveshow probeert in te spelen op een steeds groter wordende aanhang. Hoe moet je daarop antwoorden als je authenticiteit en intieme kracht een warm hart toedraagt? Een gigantisch doorschijnend doek met projecties vormt aanvankelijk een ietwat artificiële barrière tussen band en publiek, maar past hoe langer hoe beter bij de verschroeiende muziek. En dat weerhoudt de band er niet van om old school-wijze verder te beuken met het intussen twaalf jaar oude “Am Kreuz”. We voelen kippenvel, het zweet uit ons lijf gutsen en de alles verzengende kracht waarmee de zanger ons meesleurt in een draaikolk van angst en pijn.

Het wordt nog intenser en pijnlijker voor Van Eeckhout. Na “Am Kreuz” laat hij haken door zijn huid prikken waaraan nog eens stenen worden bevestigd. Een waanzinnige maar toch niet onverwachte performance. Op 23 oktober 2009 – de datum staat voor eeuwig in ons geheugen gegrift – liet hij zich tijdens een show in Kortrijk optakelen door vleeshaken. Misselijkmakend of pure devotie? “Terziele. Tottedood” is in ieder geval de perfecte soundtrack.

Terwijl we bleek wegtrekken en bijna de pijn van de zanger-frontman meevoelen, worden we nog maar eens meegezogen in sonische uitbarstingen, ditmaal in “Nowena” en in het gloednieuwe “Diaken” (logger, trager, maar ook weer o-ver-wel-di-gend gebracht). Totaal onverwacht wordt afgesloten met “A Solitary Reign”, het meest indrukwekkende nummer van de nieuwe plaat. De manier waarop cleane zangen vervlochten worden met verzengende gitaren is ronduit imponerend. Een machtig, prachtig, intens en brutaal slot. Hors categorie.

Net als Mass VI was het concert in de AB een volgende stap in de fascinerende evolutie van Amenra. Dit was een van de meest intense optredens die we van de band mochten aanschouwen, en misschien wel het meest uitputtende concert van het jaar – Nick Cave & The Bad Seeds hebben er compagnons bij.

Release:
2017
Beeld:
Piet Goethals

aanraders

verwant

Rock Werchter 2023 :: Een blije kleuter in een nieuwe speeltuin

Ligt het aan ons? Is Werchter het een beetje...

Eindejaarslijst 2022 van Jef De Ridder

Dit was voor mij geen jaar van de gitaar....

Amenra

12 juni 2022Best Kept Secret, Hilvarenbeek

Dunk! Festival 2021 :: Een klets, net voorbij het gezicht

Het gezellige postrockfestival Dunk! was vorig jaar een van...

Doodseskader :: MMXX: Year Zero

Wat krijg je als twee bevriende muzikanten met een...

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in