De Oranje Grand-Pubah heeft nauwelijks ons luchtruim terug verlaten, of zijn stadsgenoten van de punkband Priests mochten hun opwachting maken in het Gentse Trefpunt. Dat ze hard van leer trokken tegen buurman-president hoeft eigenlijk geen betoog: ze bevinden zich compleet aan het andere eind van het ideologische spectrum. Maar de zweethandjes, die hadden ze er vanavond wel mee gemeen.
Het was van Savages’ Silence Yourself geleden dat er nog zo’n ongenaakbaar punkdebuut was uitgekomen, jubelde Pitchfork, en voor één keer hadden ze gelijk. Priests bracht Nothing Feels Natural uit op een blauwe maandag in januari en kijkt daarmee een internationale doorbraak in de ogen. De band mag dan wortels hebben in nihilistische no-wave, Natural verlaat het experiment en grossiert in ‘toegankelijkere’ gitaargenres, gaande van surfrock tot postpunk. Daarbij wordt niet ten onder gegaan aan enige vorm van diffusie of lijkenpikkerij: Priests kent bedachtzaamheid bij het implementeren van zijn referenties en zet ze naar zijn hand. Maar het is ook gewoon een steengoede band, mét branie en een livereputatie. Reden genoeg dus voor Democrazy om hen te boeken voor een concert in zaal Trefpunt.
Dat The Courtneys het voorprogramma mogen invullen, is mooi meegenomen. De drie dames uit Vancouver mogen dan introvert ogen, ze hebben welgeteld dertig seconden nodig om de vlam in de pijp te krijgen. Met uitstekend gebrachte powerpop verwijzen ze sterk naar Sleater-Kinney en naar alles wat Mary Timoney ooit maakte, maar niemand die daar bezwaar tegen aantekent op deze hete zondagavond. Gitariste Courtney Loove (ha!) levert vlijmscherpe akkoorden af en er gaat een enthousiaste dansbaarheid uit van Jen Twynn Paynes’ drumgeroffel. Verder verliest het trio niet graag tijd aan geleuter: de bindteksten worden tot een minimum beperkt, wat een blijgeestige vaart in de set houdt.
Maar van die luchtigheid blijft weinig over zodra Katie Alice Greer haar strot opentrekt. Hoewel de frontvrouw van Priests nog even een popprinsesje leek toen ze het publiek met een tandpastaglimlach begroette, is het tijdens haar performance moeilijk aan de indruk te ontkomen dat ze een grondige afkeer heeft van de heersende normen. Het is nochtans niet dat ze alles de vernieling in tracht te schreeuwen zoals Aurélie Poppins. De frustratie hier is minder cartoonesk, en bevindt zich op een dieper, hartstochtelijker niveau dat stemt uit jarenlang opgestapelde gevoelens van er-niet-bij-horen. Hierdoor zingt ze met een vastberadenheid, of noem het gerust verbetenheid, die we zelden mogen horen. Maar ze kan wel zíngen, met een stem die vlagen heeft van zowel Beth Ditto, Exene Cervenka als — zoals iemand uit het publiek terecht opmerkte — Mia Zapata.
Opener “Suck” klinkt nog atypisch speels, maar geeft onmiddellijk te kennen dat het Priests menens is. Het publiek wordt aangemaand dichterbij te komen, want er is hitte, adrenaline en een verderfelijke zweetlucht nodig om de band te laten floreren. Wanneer aan de oproep beantwoord wordt, legt “Design Within Reach” een verschroeiend tempo op. Greer botst tegen de drums aan in een verwoede poging tot pogoën, waarvoor het podium veel te klein blijkt. Hoewel het meestal moeilijk naast haar te kijken is, heeft “Leila 20” toch een hoofdrol veil voor de band erachter. Daniele Daniele drumt zich, ondanks een wegkruipende basdrum, bijna de pleuris en vormt samen met Taylor Mulitz een ziedend strakke ritmesectie. GL Jaguars laat op zijn beurt de surfritmes uit zijn gitaar rollen, wat zorgt voor een springerige, prettige sfeer in het bloedhete Trefpunt.
Des te jammer dus dat diezelfde Jaguar tot tweemaal toe een snaar breekt, waardoor het concert eerst gepauzeerd en uiteindelijk ingekort wordt. Live Nation bands mogen dan voorzien zijn van de nodige reservegitaren, niet het jonge Priests. Maar als het euvel één ding duidelijk maakt, is het dat deze band zich niet uit het lood laat slaan. In een aangepast slot, bestaande uit “And Breeding” en oerklassieker “Radiation”, gaan ze als het ware nóg venijniger tekeer. “Fuck Donald Trump,” blaft Greer nog ergens in die laatste song. Alsof de tegenstribbelende gitaar zijn schuld was.
