De jonge honden van Con Brio zijn een kracht om rekening mee te houden, met hun eersteling Paradise hebben ze alvast overtuigd. De maturiteit en energie komt je elke seconde tegemoet: van het rustigere werk, tot de bruisende feestjes die ze op het album bouwen, altijd weet de zevenkoppige band te overtuigen.
Con Brio werd in 2013 in San Francisco opgericht, en ook al hebben de muzikanten verschillende achtergronden, toch hebben ze een liefde gemeen: die voor de dansbare en überfunky soul van Sly & The Family Stone. In 2015 zag al een EP genaamd Kiss The Sun het levenslicht, maar het is met de twaalf songs op Paradise dat de groep het wil maken.
Ook live is de band redelijk uniek en een belevenis: ze brengen een energiek en wervelend spektakel, waar je je geen seconde verveelt, zoals we ook konden aanschouwen tijdens hun passage op Gent Jazz eerder dit jaar. McCarter is ongetwijfeld de aantrekkingskracht en magneet van de band. Met zijn acrobatische toeren en fantastische stem heeft hij veel weg van een jonge Michael Jackson of James Brown.
Vanaf de eerste tonen van “Paradise” is duidelijk dat de mannen van Con Brio het menen: gierende gitaren, een blaassectie om u tegen te zeggen, en dan die falset van McCarter. Het spel zit op de wagen, om pas drie kwartier later te stoppen. De tekst van “Paradise” bedacht McCarter na een droom waarin zijn overleden vader, die werd neergeschoten door de politie in Texas, hem uitnodigde in het paradijs. Gelukkig besloot McCarter om nog even hier rond te hangen. De teksten, daar is duidelijk over nagedacht, en de groep is niet bang om een standpunt in te nemen, zoals “You think this is a game?” (“To protect and serve is the claim, while too many lives are slain, and you think this is a game?”).
Echt zwakke momenten zijn er nauwelijks te vinden. Het hele album is een rollercoaster aan hoogtepunten. Met een speciale vermelding voor “Free & Brave”, waarin de groep de mogelijkheden in hun land op de korrel neemt. Dat allemaal overgoten met een fantastische funky-feestjes-saus. Maar ook als het wat trager gaat, zoals op “Hard Times” en “My Love”, overtuigt de groep met vlag en wimpel.
Als we toch een minpuntje moeten verzinnen, dan misschien wel deze: hoe gaat de groep zo’n prestatie overtreffen? Het is alvast uitkijken tot Con Brio nog eens onze contreien aandoet om ons onder te dompelen in hun feestmuziek.
