Beach House :: 3 november 2015, AB

In de ruim tien jaar dat Beach House actief is, heeft de band er zijn hand niet voor omgedraaid het publiek enigszins verward achter te laten. Platen hebben tijd nodig om in te werken en live beperkt het spektakel zich geregeld tot het ritmisch bewegen van Victoria Legrands weelderige lokken. Dat zou geen drama zijn als de muziek overdondert, maar op dat vlak laat het duo uit Baltimore het de laatste tijd wat afweten.

“What comes after this momentary bliss”, vroeg Beach House zich enkele jaren geleden af op “Myth”, de bedwelmende openingstrack van Bloom. Een vraag die zowel toen als vandaag terecht blijkt: op dat ogenblik had Beach House zichzelf twee platen lang overtroffen, een gevoel dat nog eens twee platen later volkomen verdwenen blijkt. Na de fase van triomferen lijkt een nieuw hoofdstuk aangebroken voor de band: het duo zet heldhaftig door, maar moet het vooral hebben van eerder behaalde successen.

Al is er aanvankelijk hoop. “Levitation”, “Beyond Love”, “Space Song”: het openingstrio klinkt een pak sterker dan op Depression Cherry en als vervolgens het van het pas verschenen Thank Your Lucky Stars geplukte “All Your Yeahs” op betoverende wijze zijn opwachting maakt, lijkt het er op dat Beach House opbouwt naar iets prachtigs, en dat live wél nog voor magie gezorgd kan worden. Iets dat op de albums niet zo vanzelfsprekend meer is.

Het tot kwartet aangedikte gezelschap, met twee bassen, brengt met dat nummer een vroeg hoogtepunt, maar daarna slaat het schip aan het zwalpen. Het uit het titelloze debuut geplukte “Master Of None” is een pracht van een song, maar te licht om een uitverkochte AB in vervoering te brengen, en live blijken nummers als “Sparks” en “One Thing” weinig overtuigingskracht te hebben. Het klinkt weliswaar als Beach House, en het is best aangenaam om met gesloten ogen zachtjes te staan wiegen, maar hiermee raakt niemand in dromenland.

“10 Mile Stereo” blijft een sterkhouder, maar wordt door de plots opdoemende mokerende drums bijna aan stukken gehakt en wanneer “Myth” het einde van de reguliere set inluidt, kan de vraag gesteld worden of Beach House een band aan het worden is die teert op het verleden. “All Your Yeahs” buiten beschouwing gelaten, waren de sterke momenten van het concert allemaal afkomstig uit Teen Dream en Bloom. Daardoor werd een enigszins onevenwichtig concert gebracht, het eerste van de band dat je met een onvoldaan gevoel achterlaat. De verwarring die dat oproept, is helaas van een andere soort dan wanneer de band je compleet van de sokken blies en het enkele dagen duurde voor het leven terug in zijn normale plooi viel.

http://www.beachhousebaltimore.com
V2
Sub Pop / Bella Union
Beeld:
Peter Duyts

aanraders

verwant

Best Kept Secret 2022 :: Minder drank, meer aardrijkskunde

Eindelijk. Geen woord past beter na drie jaar afwachten,...

Beach House

11 juni 2022Best Kept Secret, Hilvarenbeek

Beach House :: Once Twice Melody

Zeldzaam zijn ze, bands die bijna twee decennia na...

enola’s vijftig beste platen van de jaren ’10

Dit is het allerbeste wat het decennium heeft voortgebracht. Video...

Beach House :: 7

De tijd dat een nieuwe Beach House een staat...

recent

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

Froukje

24 maart 2024Ancienne Belgique, Brussel

Van een blitzcarrière gesproken: een krappe drie jaar geleden...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in