Eerst en vooral, om foute veronderstellingen meteen de kop in te drukken: Norberto en João Lobo zijn geen broers, of zelfs familie. Het zijn wel allebei muzikanten met Portugese wortels. Terwijl de drummende João een vast gezicht is in België (maar ook ver daarbuiten, en onlangs nog de hort op was met de Italiaanse pianist Giovanni Guidi), als lid van Going, het Manuel Hermia Trio en een resem andere bezettingen, is Norberto een gitarist die vorig jaar nog indruk maakte met zijn soloplaat Fornalha, maar in Lissabon al langer een van de sleutelspelers van de creatieve scene is.
Ze zijn ook allebei bekende gasten op het Brussels label Silent Water, dat een handvol vinylreleases uitbracht met deze twee maar ook een resem andere muzikanten die het niet zo moeten hebben van labels en genregrenzen, waardoor de muurtjes tussen jazz, improvisatie, drone, psychedelica, folk, noise en andere invloeden gretig neergehamerd worden. En hetzelfde geldt eigenlijk voor Oba Loba, dat behendig tussen werelden laveert, zich moeilijk laat vastpinnen, maar van die veelzijdigheid ook net zijn grootste troef en herkenbare identiteit gemaakt heeft.
In tegenstelling tot Mogul De Jade uit 2013, is dit geen duoplaat, maar wordt het tweetal vergezeld door toetsenist Giovanni Di Domenico, violiste/trompettiste Ananta Roosens, rietblazer Jordi Grognard (klarinet/basklarinet) en zangeres Lynn Cassiers, die ook de elektronica meebrengt. Ook hier is het resultaat een combinatie van muziek die hier en daar een filmische suggestiviteit heeft, uitpakt met soms wat opmerkelijke instrumenten en combinaties (harp, percussie, iets dat klinkt als een violofoon en de eufonium van gast Niels Van Heertum), en dat in veelal korte composities die regelmatig al na een halve beluistering blijven hangen.
Door die combinatie van folk, tribale ritmes, repetitieve elementen, eenvoudige thema’s en ongepolijste samenzang, is de nauwste verwant misschien wel Joachim Badenhorsts Carate Urio Orchstra. Ook daar heb je te maken met muzikanten die vooral een achtergrond in de jazz/impro hebben, maar samen klinken als een reizend rootsorkest dat zwalpt tussen oeroude folk, ritualistische muziek en een soms kinderlijke directheid. Oba Loba klinkt soms echt alsof de muzikanten samenkwamen om hun instrumenten te herontdekken. Niet omdat er zomaar wat wordt gedaan, maar omdat het allemaal heel spontaan en onberedeneerd klinkt.
Het bereik is best wel indrukwekkend. Sommige stukken sluiten aan – of eerder: zijn uitgezette versies van – de eigenzinnige folkvariant die Norbert Lobo al langer uitdraagt, maar door het toevoegen van blazers en viool krijgen ze een warme melancholie die erg beeldend is, zoals in “Tous Les Lapins”. In het ritmisch voortdurend verspringende “Kasuari” gaat het er dan weer grilliger aan toe, met gesjeesde kamermuziek vol elektronicageknisper, staccato blazers en haast romantisch pianowerk van Di Domenico. Het tribale aspect krijgt in “Aaaaaaa” (dat is wat gezongen wordt, soms kan het zo eenvoudig) dan weer een sjamanistische draai, alsof er inspiratie werd opgedaan bij een Zuid-Amerikaanse traditie.
En zo baant het sextet zich een weg door die mysterieuze, soms onweerstaanbare wereld, door zwierige jazzy pop/rock als “Olarias” te combineren met de iele drone van “Tak For Sherman” met z’n suizende, fluitende en ruisende klanken, terwijl Lynn Cassiers sirene van dienst is in het dromerige “Bahĩĩa” en eindeloos herhaalde ideeën door het slottrio “Castorium”, “Arpa” en “Magari” waaien. In dat laatste wordt de zo al voluptueuze bandsound nog eens aangevuld met blaaswerk van Niels Van Heertum (eufonium), Daniele Martini (tenorsax) en Gregoire Tirtiaux (baritonsax). Het resultaat is aandoenlijk in z’n onbezorgde eenvoud, een feestelijke uittocht als end credits bij een nazinderende film.
De meesten van deze artiesten zijn vooral geworteld in de Brusselse improwereld, maar het wordt snel duidelijk dat dit ook te goed is om zomaar het snoepje van een kleine kliek hardcore-fanaten te blijven. Oba Loba is een warme, veelkleurige en memorabele plaat die vanuit het experiment een uitnodigend, speels en prikkelend geluid laat horen. De moeite om te ontdekken.
De cd-versie verscheen bij het door Clean Feed gestuurde Shhpuma-label. De vinylversie verscheen bij Silent Water. De band speelt op zondag 9 mei op de Silent Water Label Night #1, samen met Going, het kwartet dat Giovanni Di Domenico en João Lobo hebben met Pak Yan Lau en Mathieu Calleja. Adres: Studio Grez, Rue Cornet de Grez 15 in Schaarbeek, waar het album ook werd opgenomen.
