Zes jaar hebben we mogen wachten op een opvolger van Pesebre: hoeveel nieuwe invloeden zou Axel Krygier deze keer hebben verwerkt in zijn Latinmengelmoes? Van reggae tot dubstep, Hombre De Piedra maakt gebruik van elke stijl om de eigen klank nòg specifieker te maken.
Axel Krygier begon in thuisstad Buenos Aires als saxofonist bij Kevin Johansen, maakte soundtracks voor film- en dansvoorstellingen, begon aan eigen nummers en tourde de wereld rond met Sexteto Irreal, om nu uiteindelijk te belanden bij het Belgische label Crammed Discs. Hombre De Piedra heeft iets meegekregen van elke stap in dit proces. We horen klanken van over de hele wereld, sterke saxsolo’s en een sfeervolle verhalende stijl geworteld in Argentijnse folklore. Krygier weet bij elke song te verrassen met zuiderse grooves die worden overgenomen door instrumentatie vanuit onverwachtse, westerse hoeken.
Titelsong “Hombre De Piedra” begint met gesamplede strijkers die de tango van La Boca oproepen, maar al snel aangevuld worden met een hiphopbeat. Krygier heeft duidelijk inspiratie opgedaan bij Gotan Project, van wie hij meermaals het voorprogramma was, maar ook westerngitaren vallen de song binnen. Krygier haalt in deze single zijn hele trukendoos boven om met talloze invloeden en wendingen toch een samenhangend en catchy nummer te maken. Let vooral op de melodie en effecten wanneer hij “Animales, animales, animales, animales” zingt: een geweldige aanzet tot meezingen en misschien wel de essentiële drie seconden om van deze opener een hitje te maken.
Wanneer opvolger “Lo Tendré Que Avinar” wordt ingezet door een funkgitaar, is het al duidelijk dat er hier een andere samensmelting van stijlen te horen zal zijn. De pianogroove valt in, maar wordt al snel ingeruild voor een discobeat en synthklanken die doen denken aan vroege versies van “Popcorn”. In “Alcohol” horen we dan weer een mengeling van reggae met blues en Argentijnse cumbia. Verder in de plaat passeren ook western soundtracks, dubstep, vlotte jazz, trage rock en blije pop de revue.
Een korte topper van het album is “Horror Vacui”, waarin een stoffige sample van duistere harpakkoorden een melodie van vervormde falsetto’s begeleidt. De muziek zou niet misstaan bij een oud horrormysterie vol gillende dames in een spookhuis. Meer dan een minuut is er niet nodig om een volle sfeer te creëren. Ook “Mosquito” nodigt uit tot filmisch denken dankzij mondharmonica’s, mondharpen en andere monden vanuit de cowboytijd. De zang blijft Zuid-Amerikaanse folklore oproepen, maar wordt vaak overgenomen door harmonische samenzang uit de westerntraditie.
Nooit verliest Krygier zijn eigen stem en karakter, maar telkens zet hij andere stijlen naar zijn hand waardoor het benoemen van zijn eigen genre moeilijk wordt. Crammed Discs koos voor het etiket “Latin”, anderen kiezen voor “Fusion”. We zouden kunnen gaan voor “Ecclectisch doch Consistent” of “Fragmentarisch Complementair”, maar laten we het toch houden op “Krygier”.