In het sowieso al continu van verontwaardiging en ergernissen gonzende internet werd de laatste tijd wat extra nodeloos gegrom waargenomen naar aanleiding van het nieuws dat een van de klassiekers uit de hedendaagse muziek integraal gecovered zou worden. Vreemd genoeg betrof het hier niet het nieuws dat The Flaming Lips Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band onder handen zouden nemen, als wel het feit dat Mostly Other People Do The Killing noot voor noot Miles Davis’ Kind Of Blue zouden hernemen.
Wat Enola en en passant de goegemeente daar van denkt, kunt u in het uitstekende stuk van (gp) lezen, de reacties op het nieuws dat The Flaming Lips The Beatles onder handen zouden nemen, waren (helaas?) een pak lauwer. Dat Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band in 1988 al eens door een resem artiesten gebracht werd onder de titel Sgt. Pepper Knew My Father speelt hierin mogelijk een rol, evenals het feit dat The Flaming Lips een decennialange traditie hebben van ongewone covers en zich eerder al waagden aan een herinterpretatie van Pink Floyds Dark Side Of The Moon (2010) en vorig jaar The Stone Roses’ debuut een oppoetsbeurt gaven.
Time Has Come To Shoot You Down…What A Sound verscheen in een oplage van 500 exemplaren en is nog moeilijker te vinden dan Playing Hide and Seek with the Ghosts of Dawn (2012) waarbij vrienden van The Flaming Lips (met hier en daar steun van de band) In The Court Of The Krimson King (King Crimson) aan de haal gingen. Wat klassiekers uit de brede graaibak van de psychedelica betreft, kan The Flaming Lips met andere woorden al aardig wat geloofsbrieven voorleggen. Toch blijft het intrigerend te horen hoe de band de popklassieker interpreteert, niet in het minst omdat hij conform dit soort uitstapjes een beroep doet op een hele resem van “vrienden” gaande van James Maynard Keenan en My Morning Jacket tot Moby, Tegan and Sara en zelfs popfenomeen Miley Cyrus. Die laatste had zich al enige tijd geleden geuit als The Flaming Lips-fan en mag zowaar tweemaal aantreden op het album.
Echt opzienbarend is die bijrol overigens niet te noemen, Cyrus kan wel degelijk zingen en vervult haar rol op het befaamde “Lucy In The Sky With Diamonds” met verve. De opname, oorspronkelijk bedoeld als een eenmalige samenkomst, vormde de aanzet voor het hele coveralbum maar blijft ook een buitenbeentje op deze plaat omdat het in tegenstelling tot zowat alle andere nummers verhoudingsgewijs nog het dichtste bij het origineel aanleunt en zich slechts occasioneel in een zware distortion verliest. “Fixing A Hole” mag een ander “hoogtepunt” heten daar het nummer zozeer een Flaming Lipsinvulling krijgt dat het een geheel eigen leven krijgt en slechts zijdelings nog naar het origineel verwijst. Overigens is het aangewezen beide albums sowieso los van elkaar te koppelen, aangezien The Flaming Lips zich wel degelijk heel wat vrijheden veroorloven bij het interpreteren van de nummers.
Zo valt in “Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club” wel de blauwdruk van het origineel te horen maar is het veiliger te stellen dat een zootje ongeregeld zich met ontstemde instrumenten op de song gestort heeft en slechts nu en dan flarden van het origineel weet te benaderen. Evenzo geldt de “Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club (Reprise)” als een opgefokt, licht funky psychedelisch feestje dat met zijn vijf minuten danig uit de hand gelopen is. Of rabiate Beatlesfans zich zullen vinden kunnen in de electropsychedelica van “A Day In The Life” is een ander paar mouwen, al mag opnieuw opgemerkt worden dat Cyrus (in haar tweede bijdrage) zichzelf nogmaals als meer dan een leeghoofdig popsterretje weet te ontpoppen.
Electronica, psychedelica en verstoorde geluiden gemixt met flarden van de originele melodielijnen en –klanken vat With a Little Help From My Fwends waarschijnlijk het beste samen. Ter staving kunnen onder meer “Within You Without You” en “Good Morning Good Morning” dienen, al kunnen “When I’m Sixty-Four” of “being For The Benefit Of Mr. Kite” ook als bewijslast aangebracht worden. In alle songs valt uiteraard het genie van The Beatles te horen maar ook de creatieve vrijheid die The Flaming Lips zichzelf toegeëigend hebben bij het uitvoeren van de nummers en de manier waarop ze zich deze eigen gemaakt hebben. With a Little Help From My Fwends is geen zuivere coverplaat maar is evenmin een The Flaming Lipsalbum te noemen.
Net zoals Mostly Other People Do The Killing net door een plaat gebaseerd op improvisaties, haast steriel te kopiëren het creatieproces en het belang van eigen interpretaties in de jazzwereld bevroeg, tracht The Flaming Lips het gevoel dat een plaat oproept, te herhalen door het radicaal te herinterpreteren. Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band heeft zozeer bakens verzet dat de plaat decennia later zijn noviteit (maar niet zijn meesterschap) heeft verloren, With a Little Help From My Fwends betracht dat gevoel te recreëren door niet aan de melodielijnen te tornen maar de uitvoering naar de nieuwe eeuw te vertalen. Spek naar ieders bek is het verre van, maar het toont wel aan dat The Flaming Lips ook met andermans materiaal een eigen gezicht weet te creëren.
