Op het festival Theater Aan Zee deze zomer behaalden Lisa Verbelen, Sanne Vanderbruggen, Judith De Joode en Benjamin Moen de Jongtheaterprijs met hun stuk BOG. Veelbelovend, maar het loont altijd de moeite om na te gaan of een prijs ook effectief verdiend is. ”We wisten dat het erop was of eronder”, zei Verbelen namelijk in een interview over hun overwinning. Om geruststellend te beginnen: ook in de Kaaistudios was het ”erop”.
Hoewel het verhaal niets nieuws vertelt – het doorloopt het menselijke leven aan de hand van typerende situaties – slagen de vier erin om het op een meeslepende manier te brengen. De teksten zijn qua woordkeuze weinig poëtisch, maar dat zijn ze inhoudelijk wel. De situaties die worden beschreven, zijn stuk voor stuk menselijk en zodanig herkenbaar dat ze bijna geruststellend zijn. De woorden waaruit het verhaal is opgebouwd zijn bijzonder algemeen (hoofdzakelijk infinitiefvormen), waardoor je als toeschouwer van eender welk pluimage zeer snel bij het verhaal betrokken raakt. Een van de meer gevoelige situatieschetsen was bijvoorbeeld die over kalverliefdes: “Verlangen, niet willen verlangen maar toch verlangen, veroveren, hebben, gewoon worden, verliezen.”
Een groot geluk dat de teksten niet te complex poëtisch zijn trouwens, want de opsommingen volgen elkaar soms zodanig snel op dat de toeschouwer al gauw de aandacht zou verliezen. De acteurs treden ook niet echt in een dialoog met elkaar tijdens de aaneenschakeling van de gebeurtenissen. Soms breien ze voort op iets wat is gezegd, soms beginnen ze uit het niets aan een andere beschrijving. In de scène over de ontmaagding hoor je bijvoorbeeld eerst de dames afwisselend hun (al dan niet fictieve) ervaring uit de doeken doen, met het bloed en de schaamte erbij. Benjamin Moen kan dan gemakkelijk voor de komische noot zorgen door het cliché te bevestigen dat “de eerste keer” bij de mannen meestal nogal snel voorbij is. “Was DIT het dan?”
Door deze afwisseling tussen de verschillende karakters en door de goede acteerprestaties van de gelijkwaardige spelers, wordt het publiek beurtelings aan het lachen gebracht, aangezet tot nadenken of ontroerd. De variatie in emoties is goed over het stuk verdeeld, maar misschien soms wat te braaf: sterfgevallen worden met de gewoontegetrouwe sérieux behandeld, seksualiteit wordt dan weer wat giechelend benaderd. Bij de acteurs die niet aan het woord zijn, ligt het gevaar ook op de loer dat ze via hun bewegingen of gelaatsuitdrukking de bedoelde emotie niet ondersteunen of net te hard beklemtonen. Gelukkig kwam het vanavond niet verder dan een occasioneel minder gepaste hoofdknik of frons.
Als er dan toch iets minder lovends mag worden gezegd, dan is het voornamelijk de regie die lichte tikken vangt. De ruimte wordt over het algemeen te weinig benut. Enkel aan het einde van het stuk wordt een inboedel uitgespreid over de scène, vermoedelijk om te illustreren dat mensen doorheen hun leven allerlei voorwerpen verzamelen die ze nooit willen weggooien. De relatief statische acteurs staan gedurende het gehele stuk op een berg betonblokken, waarvan de betekenis nogal illuster is. De verkleedkoffer is wel een geslaagde toevoeging: met de verschillende outfits beelden de acteurs de zoektocht uit naar een eigen stijl tijdens de puberteit, en later gebruiken ze andere kleren voor de verschillende levensfasen.
De muziek is zonder omwegen een voltreffer: “Please Tell Me Who I Am”, de hit van Supertramp. De tekst is zodanig toepasbaar op elke fase uit het menselijke leven, dat ze maar op het juiste ogenblik de plaat moeten inzetten bij de juiste zanglijn en de leeftijdsgroep wordt getypeerd. Het nummer vormt een soort van rode draad, zoals sommige handelingen ook terugkeren. Het toilet niet weten zijn in de kleuterklas, op de nieuwe school, op het werk, in de cafés. Of struikelen over de drempel in elke nieuwe woning. Struikelen doet niemand bij deze voorstelling: de paar kleinigheden die aan de regie schorren, zijn gemakkelijk over het hoofd te zien. Het stuk is goed te volgen, misschien nogal sober, maar zeer enthousiast gebracht. Het is uitkijken naar de toekomst die deze beloftevolle acteurs toelacht.