Eindelijk stond de recentste pophype in ons land. Vakkundig aangezwengeld door enkele uitstekende songs en een “vind ik leuk” van de BBC, bevestigde Chvrches dat het de belofte ook wel eens waar zou kunnen maken.
Op het eerste gezicht een curieus trio, Chvrches: Iain Cook zag de zwarte kant van de muziekindustrie met Aereogramme dat metal aan postrock en indie koppelde en een roemloos einde kende. Martin Doherty was de afgelopen jaren livemuzikant bij The Twilight Sad. Lauren Mayberry speelde bij Blue Sky Archives, dat grossierde in melancholische folkpop. Wanneer Cook de plaat van haar band producete, vroeg hij haar om enkele demo’s van hem en Doherty in te zingen. Het popplaatje klopte meteen.
De grote doorbraak die bij hun vorige bands uitbleef, zit er nu wel aan te komen. De door synths gedomineerde pop van Chvrches is rotaanstekelijk en onderscheidt zich voldoende van de Robyns van deze wereld. De beats en de synths zijn best wel rauw en knallen al eens krachtig uit de speakers. Daarover worden mooie melodieën gedrapeerd en een refrein mag al eens de euforie opzoeken. Uiteraard wordt er duchtig geshopt in de platenwinkel van de jaren tachtig, en dat op een slimme manier: donkere soundtracks en de Depeche Mode van eind jaren tachtig worden bestoven met een klankenpalet uit de hitparadepop van toen à la Cindy Lauper en Tiffany.
Maar woorden als “fout” en “guilty pleasure” zijn niet aan de band besteed, zo bleek uit het interview dat enola eerder op de dag had. Chvrches wil meer dan zomaar hersenloze danspop maken. Een belangrijke schakel daarin moet de stem van Lauren Mayberry zijn, die alle zeilen bij moet zetten om niet te zoet te klinken en op te tornen tegen het soms krachtige geluid. De gevatte en intelligente Mayberry bedankt voor een rol als een soort Alice In Popland en wil de band zowel op als naast het podium een dosis assertiviteit injecteren. Makkelijker gezegd dan gedaan, met haar présence.
Mayberry speelt trouwens slechts op halve kracht, na een polsoperatie de dag eerder – “I punched someone in the face who had called me cute”, antwoordde ze sec op de vraag wat er was gebeurd. Het zal haar parten spelen en de al gebalde set met nog één nummer (de Princecover “I Would Die For You”) inkorten. Met slechts één volwaardige EP uit, enkele losse internetflodders en een album waarvan het deeg nog moet rijzen — uit in september — heeft de set ook meer iets weg van een showcase. Die het midden houdt tussen briljant en beloftevol.
Door een vliegtuigvertraging had de band maar één nummer gesoundcheckt, en dat was helaas aan het openingsnummer “Lies” te horen. De krachtige powerpop gaat verloren in een duikboot, een valse noot die al wordt goedgemaakt tijdens “We Sink”, een nummer dat de afgelopen maanden aan punch gewonnen heeft. Mayberry heeft de vocalen nu volledig van Doherty overgenomen, en dat is een goede zaak. Hij heeft er de stem niet naar om een volledig nummer te dragen, zoals in “Tide” blijkt, hoe hard hij ook stampvoet of als een derwisj het podium ronddanst.
Enkele keren in de set wordt pure popperfectie bereikt: kan iemand een opsporingsbericht van “The Mother We Shared” (voelt in de set al aan als een classic) en “Recover” naar de radio’s sturen? Van de nieuwe songs imponeert vooral “Gun”, de openingsdans op een huwelijk tussen melancholie en euforie met een geniale tempowisseling in het refrein en een zinderende climax. Als dat de lat is van het album, gaan we nog iets meemaken. Het valt in elk geval te hopen dat er nog songs van dat allooi vers uit de oven zijn gekomen, zodat er in aanloop naar het album nog eens krachtig uitgepakt kan worden. Songs als “Lungs” en “Science And Vision” (met een light-versie van Anne Clark’s “Our Darkness” onder de oppervlakte) zijn oerdegelijk, maar missen die sprankel die hun beste werk in overdaad heeft.
Een staatsgreep in Popland verwachten we vooralsnog niet van Chvrches, maar met wat geluk wordt de band wel een referentie zoals Robyn dat de laatste jaren geweest is. Hun snoepkast vol uitstekende melodieën, het charisma van Mayberry en de ontzettend professionele focus van de hele band doen uitkijken naar september. En naar augustus, waar Chvrches ten dans speelt op Pukkelpop. Gaat dat zien, gaat dat zien.
En dat op 15/8 op Pukkelpop.
