Terwijl Amenra wat verderop voorging in de eucharistieviering, vond in het bescheiden zaaltje van Ciné Palace een double bill plaats die minstens even ongewoon was, met een Franse eenmansband zoals we er nog nooit een zagen of hoorden, en een Nederlands sax/drums-duo dat de laatste link met jazz nog eens buitenspel zette.
Mr. Marcaille, afkomstig uit Rijsel, kan je bezwaarlijk een doorsnee cellist noemen. De behaarde dikkerd zat erbij in z’n boxershort en haalde een vuile sound uit z’n cello die zo overstuurd klonk, zo wellustig baadde in distortion, dat het zich meer dan eens kon meten met de goorste sludgemetal en de meest agressieve punk. Dat zijn ook de genres waar hij het meest schatplichtig aan is, zowel met de logge agressie van zijn riffs als de primitieve brulstijl. Om nog maar te zwijgen over de dubbele basdrums, die voor een gespierde boost zorgden.
Hij zweette, rochelde en fluimde er op los en van z’n bindteksten viel slechts hier en daar een woord te begrijpen, maar het was moeilijk om niet een beetje onder de indruk te zijn van die vreemde goblinachtige figuur, die een tiental stukken (titels als “Destroy” en “Wall Of Death” spraken voor zich) speelde die enorm effectief waren in hun lompe oerkracht. Klonk het de ene keer als een combinatie van Harvey Milk en Eyehategod, dan werd net zo goed aansluiting gezocht bij pure thrash en hardcore punk. Vaak log, korstig en ronduit gemeen, maar met covers van Napalm Death (“You Suffer”) en Nuclear Assault (“Hang The Pope”) ook ziedend energiek. Een absolute must voor elk festival of concerthuis dat vanuit de onderbuik en lager programmeert.
De twee van Dead Neanderthals hebben geen tijd om stil te zitten. Sinds 2010 komen ze om de haverklap aandraven met een nieuwe release, waarbij de laatste steeds een andere koers opzoekt dan die ervoor. Ging het aanvankelijk vooral in de richting van de jazzcore van Zu, Naked City en The Flying Lüttenbachers, dan was het recente Jazzhammer/Stormannsgalskap een manische uitpuring van een paar ideeën die minutenlang werden aangehouden. De link met de jazz werd zo overboord gegooid en even klonk het als een break van het Noorse Shining, maar dan eindeloos herhaald.
Volgende maand brengt het duo alweer een nieuwe release uit, Polaris. Daarmee gaan ze ongetwijfeld opnieuw wenkbrauwen doen fronsen (later meer daarover), maar deze keer brachten de twee nog eens een uitvoering van Jazzhammer/Stormannsgalskap, het tweeluik dat in totaal amper twintig minuten in beslag nam. Het eerste deel vertrok vanuit vervormd gezucht en gereutel, maar sloeg al snel om in dat machinale gehamer, waarbij de repetitieve koppigheid van de drums (black metal meets grindcore?) rond de ronkende baritonsax geklopt werd. In combinatie met de traag flikkerende stroboscoop leidde het tot een monotonie die even opwindend als verlammend was.
Het tweede deel, waarvoor een resem spots werd aangestoken, liet een minder razend geluid horen, maar werd gebracht met een vergelijkbaar hamerende aanpak, waarin enkele kleine verschuivingen te ontdekken waren. Hier en daar ook een break met gierende saxuithalen, maar voor de rest een muur van weerbarstig geluid met een haast industriële trefzekerheid. Maar bovenal: Dead Neanderthals is er in geslaagd om binnen de wereld van het avontuur een hoogstpersoonlijk geluid te creëren. Eentje dat ze, als we de nieuwe plaat mogen geloven, opnieuw zullen afschudden als een afgedankte huid.
