Huppelend op zachte folktonen uit Schotland komt Rachel Sermanni het water over met haar akoestische gitaar onder de arm en mooie debuutplaat in de aanbieding.
Onze sad-eyed lady of the Lowlands is heus niet altijd even sad-eyed en is eigenlijk van de Highlands, uit het volstrekt onbekende Carrbridge om precies te zijn. Twintig lentes jong is ze, al hoor je dat niet aan haar stem of teksten. Ze begon er een drietal jaar geleden aan en werd opgepikt door Ben Lovett van Mumford & Sons, die één van haar songs op een compilatie brandde met een aantal mooie voorprogramma’s tot gevolg.
De nummers van Sermanni zijn in essentie eenvoudige gitaarfolksongs, op de plaat vaak gepimpt met backings, percussie, piano en viool. Je kan haar gerust in een rijtje met Mirah, Lisa Hannigan en Laura Marling plaatsen. Live kan je haar in stripped versie zien of met de hele poespas. Afwachten dus wat het wordt wanneer ze binnenkort drie keer ons land aandoet. Ook zonder vrienden zal Sermanni ongetwijfeld indruk maken want de nummers heeft ze, haar stem is gemaakt voor dit soort muziek en eerdere passages in Nederland, waaronder op Eurosonic en Motel Mozambique, werden zeer gesmaakt.
Er staan opvallend veel verwijzingen naar de zee op Under Moutains. Niet verwonderlijk als je op een eiland woont. Openingsnummer “Breathe Easy” begint er al poëtisch mee: “If I could take this wave to sea / Do you think that we could sail out in the night?” Een gevoel van vrijheid overheerst (laat ons zwemmen, want ze kunnen ons toch niet raken), waarbij het barre, minimalisme van de eerste strofe plaats ruimt voor sierlijke viool- en pianobegeleiding in de tweede. Het tempo gaat thematisch de hoogte in wanneer Sermanni naar vrijheid roept.
Ook het daarop volgende “Bones” is een knap staaltje muziek met een pluim voor de arrangementen maar ook voor de structuur waarin Sermanni heerlijk de druk opvoert, vocaal kracht bijzet om het dan na de ontlading mooi allemaal terug steen voor steen af te breken. “Waltz” is een zachte ballad over dansen en onzekerheid, mooi op de achtergrond ondersteund door haar mannelijke danspartner. Wel best vreemd dat Rachel met een sis-klank begint te zingen. Een stuk hitgevoeliger is “The Fog”, beslist een hoogtepunt op Under Mountains, vooral te danken aan de vioolarrangementen en de structuur, die het een erg levendig nummer maken. Ook “Eggshells” mag er zeker wezen met vooral het refrein dat de gevoelige snaar probeert te raken.
In feite staan er geen songs op deze debuutplaat die we liever niet hadden gehoord en dat is een straffe prestatie. Under Mountains blinkt niet direct uit in durf of inventiviteit maar is een zacht folkpopplaatje waar je weinig op tegen kan hebben. Wie houdt van lieflijke vrouwenstemmen en dito gitaarliedjes, weet wat zich te doen staat.
Rachel Sermanni treedt op 21 november op in Cafe Video (Gent), op 29 november in Muziekodroom (Hasselt) en op 30 november in Toogenblik (Brussel).
