Begin dit jaar raakte bekend dat na The Stone Roses ook Happy Mondays, dat andere vlaggenschip van de Madchesterscene, zinnens was een heuse comebacktour op poten te zetten. Sinds die aankondiging ging er omzeggens geen maand voorbij dat er geen ‘nieuwe’ release verscheen met oud werk van de band. Nog een opgewarmd lijk, iemand?
Het is niet de eerste keer dat Shaun Ryder zijn zootje ongeregeld (of wat daar tot voor kort van overbleef) weer bij elkaar floot. Ook de voorgaande reünies waren telkens goed voor een nieuwe verzamelaar en een liveregistratie op cd of dvd. In 2007 verscheen er met Uncle Dysfunctional zelfs een album met nieuw materiaal. Maar nu alle oorspronkelijke leden (plus zangeres Rowetta) weer van de partij zijn, lijkt het hek helemaal van de dam. Fans die — in afwachting van de nieuwe plaat waar naar verluidt aan gewerkt wordt — werkelijk àlles in huis willen halen waar de naam Happy Mondays op staat, kunnen hun collectie nu aanvullen met zes nieuwe aanwinsten.
In de meeste gevallen gaat het letterlijk om oude wijn in nieuwe zakken. Om te beginnen staat er op Double Double Good, de obligate ‘nieuwe’ verzamelaar, niks dat u nog niet eerder elders kon vinden (dus ook niet ‘Playground Superstar’, dat in 2005 werd opgenomen voor de film Goal!. Een andere nieuwe titel is Hallelujah It’s The Mondays – Live In Barcelona, een heruitgave van de dvd Live In Barcelona, die deze keer wel werd aangevuld met een (matige) cd-opname van hetzelfde optreden uit 2004.
Interessanter is Happy Mondays: Cities In The Park, een re-release van een VHS-tape uit 1991. Het gaat om een sfeerverslag van een tweedaags festival, dat in Manchester werd georganiseerd om de overleden producer en Factory Records-icoon Martin Hannett te eren. De titel is wel misleidend: hoewel Happy Mondays headliner was van dag 2, staan er op de dvd ook livebeelden van andere bands die met Hannett werkten (A Certain Ratio, Cabaret Voltaire, Buzzcocks, Electronic…).
Wie wil horen hoe de hedonisten van weleer tegenwoordig klinken op een podium, verwijzen we dan weer graag naar Live At Brixton Academy. Deze dubbele live-cd werd vier maanden geleden opgenomen en verdient om meer dan één reden het etiket ‘clean’. De songs — we kennen ze inmiddels (bijna) allemaal wel uit het hoofd — klinken strakker en afgelikter dan ooit, terwijl Ryder in de meeste songs meer zingt dan blaft. Een nieuwe Caruso zal hij nooit worden, maar hij klinkt tegenwoordig toonvaster dan in zijn hoogdagen. Bovendien lijkt ook de gedrogeerde, apathische Ryder, die vroeger wat onsamenhangende dingen stond te mompelen tussen de nummers, te zijn achtergebleven in de ontwenningskliniek. Op deze liveplaat ontpopt hij zich met zijn spitante, spitse bindteksten zelfs tot een gedroomde ceremoniemeester.
Maar soit, eigenlijk zitten we nu al een hele tijd rond de hete brij te draaien, om het maar niet te moeten hebben over Call The Cops: Live In New York 1990, de live-cd die afgelopen zomer verscheen bij het onafhankelijke label Floating World Records. In 1995 verscheen al Call The Cops ‘tout court’, een VHS-tape met beelden van dezelfde tour, in 2008 kwam voor het eerst de dvd-versie op de markt (en die werd deze zomer ook opnieuw uitgebracht, of wat had u gedacht?). Het verkoopsargument? In 1990 had de band met Pills ‘n’ Thrills And Bellyaches net zijn best verkopende plaat opgenomen (maar zéker niet hun beste), dus deze opnames zouden ons de Mondays op het toppunt van hun kunnen moeten laten horen.
“Taken straight from the original tapes,” meldt het cd-hoesje, en na het bekijken van de dvd en het beluisteren van de cd vragen we ons af wélke tapes hier worden bedoeld. Alleszins niet de originele tapes waarop het optreden werd vastgelegd. Zo zijn er op de cd een aantal ‘merkwaardige’ dingen te horen, die bij nader inzien afkomstig blijken te zijn van de dvd. Daarop worden livebeelden voortdurend afgewisseld met beelden van het leven on the road, en sommige stukken geluid daaruit zijn ook te horen op de cd. Het beste voorbeeld zijn de fans die we “We want Bez! We want Bez!” horen scanderen. Op de dvd zie je dat dit hoort bij de beelden van de groep bij aankomst aan een zaal, op de cd is dat niet te zien: daar lijkt het alsof een buslading Bez-fans pas na de eerste nummers luid joelend de zaal komt binnengestormd.
Het gekke is dat ook op de dvd de muziek gedubd lijkt te zijn bij de livebeelden. Die original tapesmoeten dus wel bestaan (hebben), maar het heeft er alle schijn van dat ze niet gebruikt werden voor deze cd. “There’s the odd glitch but it shouldn’t spoil your listening pleasure,” lezen we ook nog. In tegenstelling tot bij de meeste liveplaten vormen de tien tracks van deze cd inderdaad geen mooi geheel, waarbij de songs en de bindteksten mooi in elkaar overlopen, maar tien losse nummers die in juli ’91 werden opgenomen in de Sound Factory in New York. Hier en daar is zelfs duidelijk te horen dat er dingen tussenuit werden geknipt.
Op de muziek zelf valt overigens weinig aan te merken. De tracklist biedt ook geen verrassingen: noem een hit, en hij staat er op. Blijft natuurlijk het feit dat Happy Mondays nooit bevolkt is geweest door geschoolde virtuozen en dat het in de eerste plaats de vibes en hun attitude waren die van hun concerten een event maakten. Die sfeer krijg je nu eenmaal onmogelijk vastgelegd op cd. Dat bewees Live in 1991 al, de cd die toen zowat overal werd neergesabeld in de pers. Welnu, deze Call The Cops is, zelfs als we abstractie maken van onze bedenkingen, zeker niet beter.
We willen de band nu zeker niet beschuldigen van geldklopperij. Waarschijnlijk hebben ze zelf niet echt in de hand wat er allemaal met hun oude opnames gebeurt. Er is dus geen enkele reden om hen op 3 december met rotte tomaten te gaan bekogelen tijdens hun passage in Het Depot in Leuven.
Happy Mondays staat op 3 december 2012 in Het Depot in Leuven.
