“Alles is goed. Tegelijk een sterkte en een zwakte”, noteren we ergens tijdens het concert van Calexico in ons opschrijfboekje. Niet dat we van plan zijn om twittergewijs een heel optreden in 140 tekens samen te vatten (dan hadden we er 91 meer moeten schrijven), maar het zegt veel over wat we in de AB te zien krijgen.
Met het pas verschenen Algiers heeft Calexico niet de toegankelijkste plaat uit zijn repertoire meegebracht. Er staan een paar crowdpleasers op — met de aangenaam voortjakkerende single “Splitter” als beste voorbeeld — maar het gros van de songs is een pak donkerder dan we van de heren gewend zijn. De band drijft steeds verder weg van de mariachiklanken uit de beginperiode, dus wie zich voorgenomen had om hier anderhalf uur te komen feesten, kan die plannen maar beter weer opbergen, zo blijkt onmiddellijk: “Epic”, opener van het nieuwe album en van de set, is een duistere, ingetogen sleper zonder al te veel frivoliteiten. Hoe degelijk de band ook staat te spelen, het is een moeilijke start voor dit concert.
Wanneer de blazers vervolgens de leiding nemen en “Across The Wire” inzetten, lijkt er dan ook een zucht van verlichting door de zaal te gaan. Tijdens dit soort nummers is het bovendien een genot om naar de band te kijken: de twee trompettisten staan wat te dollen terwijl frontman Joey Burns met een grijns op het gezicht toekijkt, zonder ondertussen ook maar één noot te missen. Je merkt dat dit een band is die na al die jaren blindelings op elkaar ingespeeld is, en ook nog altijd gráág speelt, maar net daardoor loopt het af en toe ook mis. “Para”, ook van die nieuwe plaat, is een atmosferisch maar vooral heel traag nummer, dat een eindeloos langgerekte versie meekrijgt, waarbij er niet op een solo meer of minder gekeken wordt. Het gevaar om in te dommelen is dan bijzonder groot.
Ook het nochtans wondermooie “Fortune Teller” kan daar weinig aan veranderen: het ligt allemaal erg goed in het gehoor, maar het mist de bezieling die eerdere shows van Calexico zo meeslepend maakte. Af en toe valt er echter wel nog een glimp van op te vangen, en het zijn die momenten die dit concert toch boven de middelmaat uittillen. Het van Love geleende “Alone Again Or” is zo’n lichtpunt: zeggen dat Calexico de definitieve versie van dit nummer neerzet, zou een brug te ver zijn, maar het zuiderse gitaargeluid, de trompetinkleuring en de stembuigingen van Burns klinken alsof ze altijd al deel uitmaakten van de song, zonder het origineel ook maar enig geweld aan te doen.
En het hoeven niet per se de nummers met trompetgeschetter te zijn die indruk maken: het ietwat dramatische “Roka” en “The Vanishing Mind”, in de bissen, zijn even slepend en uitgesponnen als “Para”, maar hebben elk zo hun manieren om wel te boeien. “Roka”, met zijn Spaanse “Danza de la muerte”-refrein, is droevig, dreigend en opzwepend tegelijk, terwijl het voorzichtig schuifelende “The Vanishing Mind” langzaam openbloeit tot een onverwacht weemoedig hoogtepunt in de set.
Nog uit het notitieboekje: “Dit was geen slécht concert, die mannen geven geen slechte concerten”. Het vakmanschap zit er bij Calexico immers stevig ingebakken, de valse noten zijn op één hand te tellen, maar dat volstaat vanavond niet om ons overtuigd naar huis te sturen. De band heeft zijn eigen lat in het verleden zo hoog gelegd, dat het af en toe bijzonder moeilijk wordt om alle verwachtingen in te lossen. Het was goed, maar Calexico in topvorm is beter.
