{image}Dezer dagen toert Sleepingdog door Europa als voorprogramma van Low. Frontvrouw Chantal Acda houdt voor ons een dagboek bij over haar ervaringen.
Dag 1 Sheffield
Vanmorgen op tijd vertrokken naar de boot met Adam en Peter van Laerhoven, die jullie misschien wel kennen van Woven Hand. Hij zal tijdens deze tournee ons geluid doen. Net op tijd op de boot en nu pas beginnen de zenuwen te gieren. Ik besef nu pas wat me te wachten staat. Op tournee met mijn lievelingsgroep, die ik al jaren volg en bewonder. Ook het idee dat ik weer in Engeland mag spelen is fijn; het begint bijna als thuis te voelen.
Na de bootreis begon de reis naar Sheffield. Daar aangekomen voldeed alles aan de verwachtingen van deze stad. Workingclass! Industriesteden bevallen me wel. We speelden in een oude social club, waar nu concerten gehouden worden. Een heel bevreemdend gevoel. Het voelt ook echt als buitenland. Low was aan het soundchecken en we werden met open armen ontvangen door hen. Hier zal voor ons beiden de aftrap zijn van de tournee.
Nadat de zaal volliep, zijn we begonnen met onze set. Aangezien we in de Benelux kunnen werken met onze fantastische strijkers, en hier niet, hebben we heel erg gewerkt op dynamiek en extra geluiden. Het was nog wat zoeken naar de juiste volumebalansen maar de cd verkoop achteraf loog er niet om. We zitten hier op onze plek. Ook Low had wat last met hun geluid maar natuurlijk was het wonderschoon. Ook al zijn we met twee mensen op het podium, de geluiden zijn zo complex dat een mixer echt als extra muzikant moet functioneren en ik ben er zeker van dat Peter de juiste persoon is.
Het is wel redelijk overweldigend. Plots voor zoveel mensen spelen en ze stil krijgen met één liedje. Na het optreden en de nodige whisky, ja ik kan nog steeds niet zonder, riep het bedje. Morgen Glasgow!
Dag 2 Glasgow
Naar goede gewoonte ben ik eerst gaan hardlopen terwijl Adam en Peter zich nog eens omdraaiden. Daarna op weg naar Glasgow. Ik probeer te stoppen met het drinken van sloten koffie dus op zoek naar de perfecte koffie aangezien ik er maar één per dag wilde drinken. Daarna reden we Schotland binnen. Het weer was mysterieus en ik bedacht me dat het toch echt wel bijzonder is dit te mogen doen.
Aangekomen in de zaal voelden we meteen dat dit wel eens een bijzondere avond kon worden. Het geluid was overduidelijk goed in deze zaal. Grote zaal maar een intieme vorm en heel vriendelijke mensen,zoals we weten van Glasgow. Wel grappig om al dat Schots te horen, dat ik nu echt wel versta door veel op pad te zijn met Craig Ward. Op het moment dat we het podium opstapten,kwam het hele publiek naar voren staan. Na het eerste nummer voelde ik dat ze mee waren. Niet enkele vooraan maar de hele zaal. Adam liet zich gaan op het podium. Ik was vertrokken en verloor mezelf in de geluiden die rond me vlogen en Peter bewerkte het publiek door te zorgen dat de geluiden op de juiste momenten nog net meer gepusht werden.
Intiem en fragiel was niet echt van toepassing. Maar wel vol overgave en met de dynamiek die we zo graag neer wilden zetten. Tussen de liedjes voelden we de warmte van het publiek. Wat ik vooral merkte is dat ik voorheen kon denken dat wat ik doe te zwaar is voor veel mensen, te heavy. Maar bij deze optredens met Low gebeurt het tegenovergestelde. Dit publiek is juist op zoek naar de zwaarte. Het maakte dat ik me volledig geaccepteerd voelde. Het is een magisch gevioel. Je wordt stil. Ik luister naar de geluiden die de zaal ingaan en de energie die terugkomt. In plaats van mezelf leegspelen kreeg ik zoveel energie terug.
Naar het hotel en met z’n drietjes cider drinken en moppen vertellen die te flauw zijn om te herhalen maar die me verschillende keren de slappe lach gaven zodat ik bijna in mijn rokje piste. Maar ach, ook dat mag. Slaap oh slaap, be welkome!
