Twee dagen na de verleidingsdans van Anna Calvi leek haar charisma nog rond te waren gelijk zuurstof in de Rotonde. De dodendans van Esben And The Witch toverde het al gauw om in solfer en maakte van het zaaltje in de Kruidentuin een aftandse bunker in het goorste woud.
Het pas verschenen debuut Violet Cries is een horrortrip waarin galmende gitaarlagen, pulserende elektronica en de lijzige zang/voordracht van Rachel Davies een niet aflatende macabere sfeer oproepen. De kritiek dat het meer sfeer, sound en stijloefening dan songs is, is niet onterecht. Het trio komt er nu mee weg door te mompelen dat dat precies het opzet is, maar om een blijvertje te zijn, zal de band meer variëteit aan de dag moeten leggen in zijn materiaal.
Wat niet wegneemt dat Esben And The Witch live op zijn best weet te intrigeren, hypnotiseren en u af en toe met een schichtige blik naar de nooduitgang doet zoeken. Vooral de elektronica eist de aandacht op met bezwerende beats die vanuit de ondergrond lijken te komen. Alsof u zich in de mijnen van Moria bevindt. Dat die elektronica de hele tijd op tape meeloopt, maakt van het concert ook een lange trip waarin het geen seconde echt stil is, maar haalt ook de nodige spontaniteit uit de set en zorgt af en toe voor een als vanouds frustrerende coïtus interruptus. Bijvoorbeeld wanneer het fantastische “Marching Song” abrupt eindigt net op het moment dat Davies volledig loos gaat op de trommel naast haar staander. Florence van heur Machine deed dat ook, maar twee kloppen van Davies zullen haar al gauw achter de gordijnen jagen.
Zodoende primeert ook live de sfeer: zoals dat gaat, zorgen de lichteffecten ervoor dat de gezichten van het trio zo weinig mogelijk zichtbaar zijn. Het sluikhaar van Davies hangt doorgaans voor haar ogen, zodat ze juist uit een waterput gekropen lijkt en u even doet vrezen dat u voor het concert de verkeerde videotape hebt gezien. De geluidspoel van het debuut wordt live nog dieper en troebeler, met Davies die trommel en bas pijnigt en de twee gitaristen Daniel Copeman en Thomas Fisher die songs doen kolken, maar vaak ook een spookachtig effect creëren.
Sowieso heeft Esben And The Witch al een handvol uitstekende songs: opener “Argyria” laat horen hoe verschroeiend de band kan zijn, met Copeman — het echte brein achter de groep — die als een dolleman over het podium raast en een Davies die zich in trance roept. “Warpath”, uitstekende nieuwe single, en “Chorea” zijn nummers die wel ergens naartoe gaan, en krijgen in beide gevallen een flinke stroomstoot percussie mee. Ook het, onbegrijpelijk genoeg, niet op het album belande “Lucia At The Precipice” van op hun debuut-E.P. stijgt boven de rest uit door een robbertje simultaan tromroffelen van de drie bandleden.
De set bouwt, net als de plaat, op naar de climax die “Eumenides” is, waarin ook nu weer middels een of andere rituele dans de ontlading volgt na een uurtje onbehagen. Het zijn deze momenten die “Esben And The Witch” verder moet uitdiepen, willen ze over twee jaar nog herinnerd, laat staan, gekocht worden. We zijn benieuwd hoe ze het er op de festivals van af brengen. Gaat u zeker kijken, een lokalere zonsverduistering maakt u geen tweede keer mee.
