In de luwte van het grote geweld fabriceert Tunng al zes jaar lang platen waarin folk en elektronica een voorzichtig huwelijk aangaan. Na het ontgoochelende Good Arrows keert de groep terug met het sterke … And Then We Saw Land. Er blijkt dan ook heel wat veranderd bij de Britten.
De laatste keer dat we Tunng spraken, was het nog een bende olijke stoners voor wie alles nog nieuw was. Pret en jolijt, kortom, en wazige onzin als antwoord. Twee platen later zit een andere groep voor ons: zonder de oorspronkelijke songschrijver, een vertrouwenscrisis later, maar ook met … And Then We Saw Land onder de arm: de plaat waarop de liveband na het vertrek van Sam Genders het roer wel in handen moest nemen. En dat was wel even schrikken, zo vertellen zangeres Becky Jacobs en Mike Lindsay.
Jacobs: "Nogal ja. Sam is een erg getalenteerde songschrijver, dus we missen hem heel erg. Maar om eerlijk te zijn, speelden we al heel vaak zonder hem, voor hij besloot geen lid van de band meer te willen zijn. ’t Was dus geen groot drama ook niet; we waren er al gewoon aan om zonder hem te spelen."
Lindsay: "Uiteindelijk vond ik het bijna positief. Het liet ons toe om nieuwe werkmethodes te ontwikkelen, een plaat te maken die wat anders klonk,… Al zouden we dat laatste sowieso wel gedaan hebben, maar het liet ons toe om andere invalshoeken uit te testen. Natuurlijk was het wel een beetje een schok. Hij was onze voornaamste songschrijver, maar ondertussen was ook Becky aan het schrijven geslagen en kregen we voor onze teksten hulp van Ben Bickerton, een vriend. We hadden dus ondertussen meer songleveranciers."
enola: Waarom vertrok Sam eigenlijk?
Jacobs:"Moet je hem vragen. (lacht) Ik vermoed dat hij gewoon iets anders wilde doen. Meer niet. De band was groter geworden dan wij ooit hadden gedacht, plots speelden we overal en nergens en ik denk dat hij daar wat klaar mee was. We zien elkaar nog regelmatig hoor, we zijn nog altijd vrienden."
Lindsay: "Ik denk dat hij gewoon totaal andere dingen is gaan doen. Voor zover ik weet heeft hij al anderhalf jaar geen muziek meer gemaakt."
enola: Jullie raakten wel even van jullie melk en vonden jullie spirit pas terug tijdens een tour waarop jullie met Tinariwen samenspeelden. Wat leerden jullie van die groep dat hielp in die periode?
Lindsay: "Het was goed om even alles overboord te gooien en met muzikanten te spelen die uit een totaal andere culturele en muzikale achtergrond kwamen. Dat heeft ons immens veel geleerd over muziek maken. Ik weet niet of ze specifiek invloed hadden op onze plaat, op een paar beats en wat inspiratie voor die vraag-antwoordzang na misschien, maar het was een geweldige ervaring zo’n confrontatie te beginnen zonder te weten waar je gaat eindigen."
enola: De titel … And Then We Saw Land is dus meer dan toepasselijk, gezien de moeilijke periode waar jullie uit komen?
Lindsay: "’Moeilijk’ vind ik een te groot woord. Maar het was zeker een uitdaging en dat vind je zeker terug in die titel. Het kwam er eerder op neer dat we opnieuw onszelf werden en die titel reflecteert dat. Het is een avontuurlijk album, met wat zeemansmetaforiek, dus het dekt de lading wel. It’s a good title. Oorspronkelijk was het onze bedoeling om ons livegevoel op plaat te krijgen. Tijdens optredens hebben we een vrij vol en krachtig geluid, dat wilden we vatten. Ik weet niet goed of het gelukt is, ik denk het wel."
Jacobs: "Met "Hustle" hebben we bijna een popliedje geschreven, maar het was verre van onze bedoeling om nu eens met iets ’toegankelijks’ uit te pakken. Het draaide gewoon zo uit. Dat we nu ook overdag op de radio worden gedraaid is wel een opwindend bijverschijnsel dat we graag hebben."
enola: Het is niet de eerste keer dat jullie besloten om een echt groepsalbum te maken. Maar toen jullie dat de vorige keer probeerden, bleek het resultaat met Good Arrows net erg understated te zijn. Je hoorde de groep er niet op.
Lindsay: "Daar ben ik het niet met je eens. Ik vind dat je de band er wel op hoort, maar ’t is een proces dat lang heeft geduurd. … And Then We Saw Land is zeker onze meest collectieve plaat ooit. Met Good Arrows wilden we gewoon niet langer dat typische cut-’n-glitch-geluid. Dat hadden we tegen dan wel genoeg gedaan. En wie die krakende en rollende sampletjes wil, die moet maar één van de oude albums opleggen hé."
enola: Waarom gingen jullie voor de teksten te rade bij Ben Bickerton? Zijn jullie zelf niet bedreven genoeg met woorden?
Lindsay: "Well, we zien hem als onze assistant wordsmith. We schrijven het grootste deel van onze teksten zelf, maar het is goed om zijn oog te hebben om de boel wat om te gooien, woorden te veranderen,… Hij maakt sowieso deel uit van onze groep van in het begin. Hij is ons zesde spooklid, als het ware. Zo schreef hij op Good Arrows, onze vorige plaat, ook al "King". ’t Is fijn om vrienden mee te betrekken in de band."
enola: Becky, jij treedt als zangeres een pak meer naar voor. Een grote stap?
Jacobs: "Zeker. Ik zong voor Tunng al in andere groepen, maar het was een bijzonder moment voor me, ja. De plaat reflecteert onze optredens beter en je weet net als ik dat ik daar al veel meer zong. Sams beslissing om afstand te nemen van de groep gaf me de kans om ook op plaat meer op de voorgrond te treden. {image}Ik vond de opnames dan ook erg fijn, ontdekken hoe mijn stem beter kon werken binnen onze muziek. ’t Was erg plezant."
enola: Waarom heeft het zo lang geduurd voor je meer zong?
Jacobs: "Ik mocht niet. (lacht) Neen hoor, geen idee. Evolutie. Dingen veranderen en één van die nieuwe elementen is mijn prominentere rol. En daar amuseer ik me rot mee."
Lindsay: "Live is ze altijd al onze leading lady geweest. Op plaat kwam dat nog niet genoeg tot uiting. Misschien moeten we van onze volgende plaat gewoon een live-album maken vol nieuwe songs. Da’s immers altijd het frustrerende: dat je de studio ingaat, een plaat maakt, en de nummers pas echt ten volle leert kennen als je ze later live speelt."
