Cognitieve dissonantie: het is een geweldig begrip uit de sociale psychologie. Als iets waar we naar uitkeken of waar we veel moeite voor gedaan hebben au fond tegenvalt, slagen onze hersenen er meestal in om een negatief oordeel toch nog te milderen omdat de teleurstelling cognitief erger is dan jezelf iets wijsmaken.
Zo is de kans erg groot dat iets waar je 35 euro voor betaalt en een weekavond aan spendeert nooit slechter dan ‘viel wel mee’ wordt bevonden. Daarom ook dat velen het reünieconcert dat Pavement in de AB gaf goed tot geweldig zullen vinden en er vooral in zullen slagen om de mindere tot doodsaaie momenten droogweg uit hun geheugen te wissen, om dat positieve oordeel niet te wankel te maken. U hoeft dat niet te geloven. U mag het zelfs een behoorlijk elitaire aanloop tot betweterij vinden, maar geef ons een bierkaartje en we bewijzen het op de achterkant.
Want zowat een half uur nadat de groep ons vrolijk deed opspringen met setopener “Cut Your Hair”, waren we Pavement en zijn oh zo geroemde en eigengereide slackermentaliteit kotsbeu. Het scheelde geen haar, of we hadden de rest van het concert van op een barkruk gevolgd, zoals muziekprofessionals dat wel eens doen. De band stond behoorlijk op automatische piloot te spelen en Stephen Malkmus nam uitermate potsierlijke gitaarposes aan (kijk! Achter mijn hoofd! En hop! Ik zwaai solerend mijn gitaar alle kanten uit!) terwijl hij opperste verveling uitstraalde. Een gevoel dat we met plezier terugstraalden terwijl ook rond ons het enthousiasme steeds vertwijfelder klonk.
Maar we zijn dus toch blijven staan, dankzij een gedreven “Unfair”, , waarna “Here” en “Two States” weer wat routineuzer op de nieuwe energie meesurfen. Maar ook dankzij het fantastische “Grounded” (die intro kent u van de carrière die Explosions In The Sky eruit gebrouwen heeft) en het uitzinnig onthaalde duo “Stereo” en “Summer Babe”. Waarna de boel weer rustig en degelijk verder kabbelt tot “Range Life” de set mag afsluiten.
De eerste bisronde met “Silence Kit”, “Stop Breathing” en “Gold Soundz” (alweer uit de uitstekende doorbraakplaat Crooked Rain, Crooked Rain) is niet minder dan memorabel en laat meer flarden genialiteit horen dan de hele hoofdset. Een niveau dat de band helaas niet veel langer dan een kwartier lijkt te kunnen volhouden. Er kan nog net een tweede bis uitgeperst worden. Of ze “Shady Lane” al gespeeld hebben, vraagt Malkmus. Neen, dus dat moet dan toch nog even en met een pittig “Conduit For Sale!” worden we de nacht in gestuurd.
Mèt een bedankje, want ze hebben altijd graag in Brussels gespeeld en we waren ook nu weer een fantastisch publiek. En inderdaad, dat waren we, om tevreden te zijn met een dergelijk matig reünie-concert. Niet dat Pavement ooit garant heeft gestaan voor bevlogen, foutloze concerten, maar als je zowat de helft van het concert zelf nauwelijks geïnteresseerd staat te spelen, is het niet meer dan logisch dat je een publiek dat enthousiast blijft klappen, dankbaar bent. Als de geïnspireerde momenten niet zo geniaal en memorabel waren geweest, we zouden ons danig bekocht voelen.
Pavement is een van de meest invloedrijke bands die ons ooit transatlantisch is komen aanwaaien. Het was vijftien jaar geleden een van de boeiendste en meest opwindende bands, waar de nu gemiddeld 35-jarige hipster toen mee dweepte als ware het een premature Animal Collective. De helft van dit concert bewees de groep dat, de andere helft leken ze een weinig bevlogen coverband. U hoeft ons niet te geloven. U mag ons arrogante betweters vinden, maar we hebben het nakaartend bewezen op de achterkant van ons concertticket. Wees blij dat u daar niet heeft moeten bijzijn.
