Flink een jaar na de toepasselijk genaamde Willie Nelsontributeplaat To Willie pakt Matthew Houck uit met een volgende Phosphorescentplaat. Geen wonder dan ook dat Here’s To Taking It Easy een logische voortzetting van dat project is. Goddeau knikte goedkeurend, en nodigde Phosphorescent uit om op het achtste verjaardagsconcert in STUK ten dans te spelen. En wat hoort daarbij? Een interview, jawel!
enola: Eigenlijk ging deze plaat nog sneller na To Willie volgen hé? Dat is duidelijk niet gelukt?
Houck: "Niet echt. Toen ik dat beloofde was de plaat geschreven, maar moest hij nog opgenomen worden, en dat heeft langer geduurd dan verwacht. Normaal was het plan ook dat To Willie een kleinere release zou zijn, waar ik niet veel rond zou touren. Dat draaide ook lichtjes anders uit, en uiteindelijk hebben we een serieus eind getourd met die plaat. Pas toen ik daarvan terug was, kon ik aan deze plaat beginnen."
"Die plaat vol Willie Nelsoncovers heeft zeker zijn invloed gehad op Here’s To Taking It Easy. Een nummer als "Heaven, Sitting Down" is daar zeker door veranderd. Belangrijker was echter het touren met To Willie . Het was de eerste keer dat ik zo lang met dezelfde mensen samen heb gespeeld en dat het zo goed was. We kwamen terug en wisten heel goed hoe we samen moesten opnemen."
enola: Dit is je eerste groepsalbum?
Houck: "Ja, toch wel. Natuurlijk gaat het nog steeds om mij en mijn songs, maar er is meer groepsgeluid aanwezig dan ooit. Al zat ik toch grotendeels alleen in de studio, urenlang. We hebben de nummers in drie dagen live neergelegd, daarna heb ik er thuis zes maanden aan gewerkt in mijn eigen studio, terwijl ik af en toe iemand terugriep om een pianolijn opnieuw te spelen. Zo werd het uiteindelijk een heel andere plaat dan hij aanvankelijk leek uit te draaien. Nochtans is het niet mijn eerste plaat die zo vol klinkt, maar de meeste mensen hebben me leren kennen met Pride, dat een heel kaal geluid had. De drie platen daarvoor waren ook heel vol."
enola: Eigenlijk hoor ik bijna geen link meer qua klank tussen Here’s To Taking It Easy en je kale doorbraakplaat Pride.
Houck: "Daar ben ik het niet mee eens, maar misschien is het objectief gezien wel waar."
enola: Here’s To Taking It Easy is een heel traditionele plaat. Wat trekt je aan in dat geluid?
Houck: "Geen idee. Het klopt wel wat je zegt, hoor. Ik werd in die tijd ook heel hard aangetrokken door dat soort platen uit de mid-seventies; zowel de rockplaten als de meer laidback singer-songwriters. Dat zijn geen kale platen, er gebeurt heel wat, maar toch klinken ze spaarzaam en eenvoudig. Terwijl ze dat helemaal niet zijn. Ze doen erg complexe dingen die erg vlot klinken. Dat is een verdomd knappe truuk, die ik ook eens wilde proberen."
enola: Wat trok je eigenlijk aan in de figuur van Willie Nelson?
Houck: "Mijn vader had een cassette met zijn grootste hits, en dus zijn zijn nummers ongeveer mijn oudste muzikale herinnering. Ik weet nog dat ik daar echt door gefixeerd was, die trage triestige countrysongs die zo majestueus waren. Je kunt van die nummers hebben die je vroeger goed vond en als je ze later hoort absoluut waardeloos vindt, maar dié songs, die zijn me altijd bijgebleven."
enola: Was het moeilijk om ze je eigen te maken toen je aan die plaat begon?
Houck: "Absoluut niet. Op één song na heb ik ze zelfs niet opnieuw beluisterd voor ik begon. We hebben ze gewoon opgenomen, en een paar maand later klonken ze als Phosphorescent."
enola: In discussies over hoe slecht en opgefokt luid platen vandaag de dag klinken, worden dat soort seventiesplaten altijd naar voor geschoven als toonbeeld van hoe het wel moet. Heb je er een idee van wat men toen deed om zo’n mooi geluid te bereiken?
Houck: "Je hebt gewoon geen platen meer als dat soort vandaag de dag. Veel platen tegenwoordig hebben gewoon geen goeie klank, hoe goed de songs ook zijn, en ik wilde echt een mooi geluid op deze plaat. Het moet te maken hebben met de technologie die veranderd is en het is moeilijk die klok terug te draaien. Zeker met digitale apparatuur krijg je dat soort geluid niet meer. Maar het heeft ook met werk te maken. Er kruipt veel tijd en kennis in om dat soort mix te bereiken."
"Met de technologie van vandaag kan iedereen zich engineer wanen en een plaat opnemen, maar toen moest je verdomme goed weten wat je deed om een plaat op te nemen. Die mannen waren gewoon héél goed in hun job. En die kennis gaat langzamerhand een beetje verloren, vrees ik. Maar het is natuurlijk geweldig dat iedereen nu een plaat kan opnemen. Dat is niet slecht. Het is gewoon anders."
"Wat mij aantrekt in die seventiesplaten is het geluid, maar ik denk niet dat ik typische seventiessongs schrijf. Ik wilde ze gewoon zo opnemen. Een beetje countryachtig? Ja, ik wilde absoluut een plaat opnemen die klonk als een klassieker: zo rechtlijnig en toegankelijk als Phosphorescent ooit zou kunnen zijn. Maar het was niet de bedoeling om een eerbetoon te schrijven aan de platen uit mijn jeugd. Eerder aan die platen die ik de laatste vijftien jaar heb ontdekt."
enola: Tekstueel klinkt de plaat alsof je met een gebroken hart zat.
Houck: "Ja, dat klopt. Heel wat songs dateren uit een tijd dat ik het einde van een relatie moest verwerken. Vind je dat er schuldgevoel door klinkt? Misschien wel, niet zozeer verontschuldigend, als wel meevoelend. Natuurlijk liep het fout omdat ik voortdurend op tour was, dus het is geen wonder dat ik het ook voortdurend over onderweg zijn heb. Ik had tien maanden van de twaalf getourd, dat jaar, had geen eigen huis meer, … het kon niet anders dan in de teksten eindigen."
enola: Hoe past de titel Here’s To Taking It Easy bij de songs?
Houck: "Het was het eerste dat ik neerschreef, en lange tijd was er zeker geen sprake van dat dat de titel van de plaat zou worden. Het was een soort herinnering aan mezelf om het rustig aan te doen in die tijden van liefdesverdriet. Als een soort weigering om het niet kalm aan te doen. Ik had nogal de neiging om me alles aan te trekken en veel hooi op mijn vork te nemen, en ik moest mezelf even aanmanen dat niet te doen."
enola: Tot slot: Jullie hebben naar het schijnt een vrij stevige tourreputatie als het gaat om drank en drugs. Moeten we onze dochters en lieven opsluiten als jullie naar Leuven komen?
Houck: "Yeah. We proberen wat te minderen tegenwoordig. Tja, de levensstijl van het touren leent zich er ook gewoon te goed toe hé. Maar je mag ons zeker de betere cafés leren kennen in Leuven. Graag, zelfs!"
