In de reeks “sympathieke plaatjes die zo goed als zeker onder de radar zullen blijven” presenteert het broer-zusduo Angus & Julia Stone Down The Way, een folky zondagochtendalbum dat het verdient ook uw hart even te mogen verwarmen.
Het lichtjes verwaaide en van een onvervalste hippielook voorziene tweetal uit Sydney bracht in 2007 zijn eerste volwaardige album A Book Like This uit, een werkstukje op kousenvoeten dat zo verstild klonk dat het nogal makkelijk over het hoofd gezien werd. Nochtans kon de Stone-familie met (vooral) “Wasted” en “Hollywood” bogen op enkele kleine pareltjes, maar die gingen ten onder in het net iets te kalmpjes voortkabbelende geheel. Down The Way is wat dat betreft alvast een voorzichtige stap voorwaarts.
In se is er nog niet zo veel veranderd: het belangrijkste instrumentarium van Angus & Julia Stone bestaat nog steeds uit zacht gitaarspel en wat aarzelende strijkers, en Julia heeft nog steeds een stem die klinkt als een kruising tussen Joanna Newsom (maar dan zonder de uithalen), Melanie en de CocoRosiezusjes, een stem waarmee ze vooral het zacht roffelende en door blazers bijgekleurde “And The Boys” naar haar hand zet. Toch breidt de groep af en toe zijn klankenpalet uit — een mondharmonica in “Hush”, een banjo in “On The Road” en een elektrische gitaar in “Yellow Brick Road” die zowaar een beetje mag rocken — waardoor Down The Way meteen een stuk wakkerder klinkt dan zijn voorganger.
Ondanks hun Australische achtergrond, heeft de muziek van Angus & Julia Stone bijzonder weinig van doen met surfpop, eerder grijpen ze terug naar een bijwijlen erg zonnig Amerikaans geluid met wortels in de jaren zeventig. “I lost my heart in California”, zingt Angus in “Yellow Brick Road”, en ook een nummer als “Santa Monica Dream”, met zijn lievige samenzang (Cat Stevens, ben jij dat?) en melancholische tekst, liegt er niet om: dit duo werd op de verkeerde plaats, in een verkeerde tijd geboren, als een verdwaald stel bloemenkinderen.
Meer nog dan op A Book Like This is het de nogal harige Angus die de nummers draagt, met het haast klassieke “Yellow Brick Road” als opvallende uitschieter. Dat hij geregeld nogal dicht aanleunt bij het geluid van Tom McRae (“Black Crow” kon net zo goed een cover zijn) valt te vergeven, zeker nu die laatste er al even niet meer in slaagt goeie platen uit te brengen. In de schuifelende afsluiter “The Devil’s Tears” wordt hij een laatste maal vergezeld door zijn zus, voor een van de mooiste nummers van het album.
Hoewel Down The Way een breder terrein verkent dan het debuut, is het met zijn dertien nummers — waarvan sommige vrijwel inwisselbaar zijn — toch nog een iets te lange rit geworden. Broer en zus Stone hebben nog net niet genoeg te vertellen om een dik uur te blijven boeien, maar in hun sterkste momenten zijn ze het méér dan waard om ook in het blikveld van uw radar op te duiken.
