We houden van een goede cover. Wie met uitgestreken gezicht Mariah Carey covert en van haar bubblegum hit “Fantasy” bovendien een ‘hip’ nummer weet te maken, heeft dan ook snel een streepje voor. Dat is met Owen Pallett niet anders.
Maar we lopen vooruit op de feiten. Eerst is er Next Life, een Noorse band die zichzelf omschrijft als “electronic, progressive and superviolent”. Een vreemde keuze als opener voor Owen Pallett, zegt u? Dat zeker. En dan heeft u de bizarre vertoning nog niet eens gezien. Sampler en toetsenist Tormod Christensen verstopt zich de hele show achter zijn lange haren en gedraagt zich min of meer als een huilende wolf met stuiptrekkingen. Gitarist Hai Nguyen Dinh daarentegen heeft meer weg van een verlegen schooljongen die in de gitaar zijn uitlaatklep vindt. Harde muziek, een theatrale vertoning en bescheiden muzikanten, het heeft een zekere amusementswaarde.
Geen naslepende amusementswaarde, zo blijkt echter. De heren hebben hun instrumenten amper opgeruimd of het publiek vervalt in speculaties over het aantreden van Owen Pallett. Zou hij er alleen voor staan of neemt hij een hoop muzikanten mee? Aan de ene kant van het podium verschijnt een bescheiden drumset, aan de andere kant een keyboard en een batterij loop-pedalen. Niet alleen dus.
Toch treedt Pallett in eerste instantie alleen aan, viool in de hand. De keyboards en drums raakt hij de eerste paar nummers niet aan. In opener “E Is For Estranged” zijn de pianoakkoorden volledig vervangen door vioolgetokkel en “This Is The Dream Of Win And Regine” moet het voor de gelegenheid zonder percussie en blazers doen. Niet dat iemand daar rouwig om hoeft te zijn. De nummers zetten spaarzaam in en laten vooral een straffe Pallett horen. Bijna ongemerkt schikt hij vervolgens de loops over elkaar heen en zwelt het geluid aan totdat de illusie van een strijkersensemble is gewekt. Een uitstekende aftrap waarin noch piano, noch percussie worden gemist en vocals en viool zich als waardige spilpunten van de set profileren. In “Many Lives – 49 MP” bewijst Pallett trouwens dat hij niet eens zoveel loops nodig heeft om een stevige song neer te zetten.
Het is dan ook niet altijd even duidelijk wat multi-instrumentalist Thomas Gill, die na enkele nummers naast Pallett verschijnt, op het podium staat te doen. Bij wijlen lijkt de man zelfs meer een stage prop dan een muzikant. Zijn hyperkinetische trekjes staan in scherp contrast met de gecontroleerde Pallett en in nummers als “The Butcher” is de bijdrage van Gills elektrische gitaar amper merkbaar.
Dat is gelukkig anders in de single “Lewis Takes Action” en in “The Great Elsewhere”. De eerste krijgt met Gills tweede stem en de metalige accenten van zijn elektrische gitaar een nieuw elan. Iets wranger dan op plaat maar met meer aandacht voor de instrumenten en minstens even goed. “The Great Elsewhere” moet het dan weer hebben van een lichtjes verhoogd tempo en een uitgesproken drumbeat. Even fantastisch zijn “The CN Tower Belongs To The Dead” en “Lewis Takes Off His Shirt”, die constant schipperen tussen serene strofes en overdadige, dramatische refreinen.
Aan climaxen geen gebrek dus, al dreigen ze wel eens de stoel onder Pallett uit te schoppen. “The Man With No Ankles” komt na het spaarzame openingsduo “E Is For Estranged” en “This Is The Dream Of Win And Regine” vooral rommelig over en “Keep The Dogs Quiet” gaat ondanks een uitzonderlijk funky aanzet even in zijn eigen soundscapes verloren. De opeenstapeling van vioolpartijen zuigt zoveel aandacht op dat Palletts stem er amper nog in te ontwaren valt.
Het zijn echter net die kleine rommeligheden die de set het nodige karakter geven. Want hoewel Pallett een uitstekend optreden verzorgt, lijkt het soms wat té uitgebalanceerd. Behalve enkele haperingen in de intro’s van “That’s When The Audience Died” en “Flare Gun” verloopt de uitvoering zoals verwacht en ook qua songkeuze is er naar een evenwicht gestreefd. Genoeg Heartland voor de nieuwe fans, evenveel Final Fantasy voor de oude garde en een extraatje voor de die hards. Dat is ongetwijfeld mooi, maar volgende keer zien we Pallett graag iets meer buiten de lijntjes kleuren.
