Journalist DIRK STEENHAUT snijdt zich wekelijks aan de scherpste kantjes van de rockmuziek.
"I was born in Scandinavia, but I was powered by the sun". Die woorden zijn afkomstig van Jakob Bellens, een Deen met Vlaamse roots die we al kennen van het geweldige folk-noirduo Murder. Maar aangezien Denemarken een klein land met een kleine markt is, houden nogal wat muzikanten er meer dan één band op na, en zo komt het dat we Bellens ook tegen komen als voorman van I Got You on Tape, momenteel een van de meest gewaardeerde bands uit de scene in en rond Kopenhagen. Het vijftal bracht sinds 2006 al drie langspelers en een remixplaat uit, maar Spinning for the Cause is de eerste die nu ook officieel in ons land verschijnt.
In haar eigen biotoop werd de groep onlangs bekroond met de prestigieuze P3 Guld Award en werden uit haar jongste cd drie radiohits geplukt. Zo’n vaart zal het bij ons wellicht niet lopen, want de muziek van I Got You on Tape, een goed gedoseerde mengeling van pop en indierock, is niet van die aard dat je er meteen door omver geblazen wordt. De songs nemen veeleer geleidelijk bezit van je geest en dat impliceert dat er verscheidene draaibeurten nodig zijn voor je als luisteraar helemaal mee bent. Bij een oppervlakkige beluistering zou je I Got You on Tape kunnen afdoen als een hedendaagse, wat donkerder versie van Psychedelic Furs. Alleen: dat is een luie vergelijking die, naarmate je dieper doordringt in de songs, vanzelf zijn relevantie verliest.
I Got you on Tape bestaat uit topmuzikanten die allemaal hun sporen hebben verdiend in de Deense indie-, jazz- en undergroundsector. Gitaar en keyboards domineren het klankbeeld, maar wie de groep al eens live aan het werk zag, weet dat ze ook een hoogst inventieve drummer in de rangen telt. De songs, zoals opener "Cabaret", zijn vaak donker, traag en slepend. "Polkadots" doet zelfs een beetje denken aan een religieuze hymne. Centraal staat echter de diepe, hypnotiserende stem van Jakob Bellens, die je aan de hand van zijn bedachtzame, poëtische teksten behoorlijk goed leert kennen. De man heeft een enigszins getroebleerde persoonlijkheid, slikt meer pillen dan goed voor hem is, maar is, naar zijn eigen zeggen, "a fairly ordinary flower picking type of guy" die geboren werd toen Elvis stierf en op wie de muziek van The Beatles en The Doors het effect had van een orkaan.
De singles — "The Blacksmith", "Ace in the Hole" en de titeltrack— klinken stuwend en catchy, maar ook "Permanent Vacation", met stotterende gitaren en een veerkrachtig orgeltje, en "Wedding Song", nestelen zich vrij snel onder je huid. Hoewel de teneur van Spinning for the Cause overwegend introspectief is, hebben de songs, dank zij Jakob Bellens’ droge humor, echt wel méér te bieden dan kommer en kwel. De man is op 7 mei tijdens Les Nuits Botanique in Brussel te zien met Murder. In afwachting is de nieuwe van I Got You on Tape een prima zoethouder.
Ook zo’n behoefte aan muziek die de zon door het grijze wolkendek doet breken en aangeeft dat de lente nu echt wel in zicht is? Dan bent u bij The Ruby Suns aan het goede adres. Dit Nieuw-Zeelandse gezelschap, aangevoerd door de uitgeweken Californiër Ryan McPhun, wist twee jaar geleden al aangenaam te verrassen met Sea Lion, een door Tom Zé geïnspireerde tropicalismopastiche met uitbundige koortjes en ritmen uit het Afrikaanse continent. Fight Softly, de pas verschenen derde cd van de groep, klinkt minder luchtig en onschuldig dan de vorige, maar blijft niettemin speels, direct en toegankelijk. The Ruby Suns combineren psychedelische pop met dansbare elektronica en wereldmuziek. Referentiepunten zijn: the Beach Boys ten tijde van Smile, de exotische ritmiek van Paul Simons Graceland, de inventieve seventiespop van 10cc, de experimentele artlounge van The High Llamas, maar zeker ook Animal Collective. Nu The Ruby Suns voor zichzelf de lat weer wat hoger hebben gelegd zou Fight Softly, met een beetje geluk, zelfs kunnen uitgroeien tot de Merryweather Post Pavillion van dit jaar.
Het is een consistente cd vol geluidseffecten (vooral op de gitaren) en onverwachte stilistische wendingen. Ryan McPhun jongleert met futuristische synths, elektronische percussie en euforische zangpartijen, al dreigt hij in zijn enthousiasme af en toe te ontsporen en op het terrein van Queen of Toto terecht te komen. Wie ons kent weet dat wij de laatsten zijn om zulks aan te moedigen. Gelukkig hebben The Ruby Suns ook veel moois in petto. Het meest catchy nummer van de cd is wellicht "Dusty Fruit", maar tot onze favorieten behoren ook "Closet Astrologer", een melodieuze song waar occasioneel een stoorzender doorheen boort, "Mingus and Pike", dat klinkt als Local Natives op een elektrodieet, of het even stuiterende als fascinerende, want uit meerdere delen opgebouwde "Cinco". McPhun heeft zowel oog voor het totaalbeeld als voor de kleinste details en bestookt je met zoveel prikkels dat je hoofd ervan gaat duizelen. Toch leidt het vaak ook tot onweerstaanbare popmuziek die uit zoveel laagjes bestaat dat je er even over doet om ze allemaal te doorgronden. Fight Softly is een weerbarstig plaatje dat de luisteraar uitdaagt en de volhouder beloont. Daar kunnen er nooit genoeg van zijn.
De Duitse krautrockerfenis wordt inmiddels al vijftien jaar uitgedragen door To Rococo Rot, een Berlijns trio waarvan de leden ook betrokken waren of zijn bij Kreidler en Tarwater. Stefan Schneider en de broers Robert en Ronald Lippok hebben met Speculation nu hun achtste langspeler uit en die werd dit keer opgenomen in de studio van Faust, op een landelijke plek in Zuid-Duitsland. De digitale precisie, het strakke minimalisme en de abstracte, glitchy elektronica van hun vorige platen zijn gebleven, maar de groep koos dit keer voor een live-aanpak, waardoor aan de meeste tracks een rauw randje zit. De ideeën zijn echter altijd keurig gedoseerd: in het muzikale universum van To Rococo Rot is er nooit iets te veel of te weinig.
De bas van Schneider speelt deze keer een centrale rol. Net zoals bij eightiesbands als New Order en A Certain Ratio vult ze perfect de ruimte tussen ritme en melodie. Alle tracks zijn instrumentaal: nummers als ’"’Seele", gesteund op een vervormde pianoloop, en het hypnotische ’"Forwardness"’ vallen meteen op door hun souplesse en drive. Ook "’Working Against Time’" en ’"Ship"’ bewijzen overtuigend dat elektronische postrock ook warm en organisch kan klinken. De grootste verrassing is de epische afsluiter, ’"Friday"’, waarin Jochem Irmler van Faust een zelfgebouwd orgel bespeelt en weer even de invloed van elektropioniers als Cluster en Harmonia naar boven komt. Benieuwd of de groep de met Speculation ingeslagen weg in de nabije toekomst zal blijven volgen.
Meer krakende en piepende laptopgeluiden vallen te horen bij Band Ane, het muzikale alter ego van de 26-jarige Deense Ane Østergaard. Deze jongedame debuteerde in 2006 met het even speelse als sprookjesachtige Anish Music, dat herinneringen opriep aan Autechre en Boards of Canada en haar een optreden opleverde tijdens het allereerste Spot on DK-festival in Brussel. De artieste voelde zich na haar eerste plaat helemaal leeggezogen en diende dus een adempauze in te bouwen om nieuwe ideeën op te doen. Zo woonde ze een tijd in een hutje op het strand in de buurt van Aarhus, bouwde ze een studio op de boerderij van haar grootouders en luisterde ze veel naar de geluiden van de zee en de natuur.
Dat hielp: Østergaard raakte dermate geïnpireerd, dat ze maar meteen met een dubbelaar op de proppen kwam: Anish Music Too & Free, waarbij de laatste woorden als 2 en 3 mogen worden gelezen. De muziek is nog steeds volledig elektronisch, maar klinkt organischer en minder gekunsteld, omdat ze precies weerspiegelt wat er in haar innerlijke omging toen ze de nummers schreef. De tracks verraden een zekere naïviteit en een nostalgische hang naar haar kinderjaren. Beide platen worden gelardeerd met conversatieflarden (in het Deens), want behalve geluiden verzamelt Band Ane ook verhalen die ’s avonds door haar buren bij het kampvuur worden verteld. Haar platen zijn als dagboeken, waarin ze nauwgezet registreert waar ze is, wie ze ontmoet en wat ze meemaakt.
Op het eerste gehoor verschillen Too en Free niet wezenlijk qua karakter: beide cd’s bevatten fijnmazige elektronische klanktapijten, geluidsexperimenten, trefzeker geplaatste samples en spoken word-interludia. Band Ane doet in dromerige folktronica, die in ’"Ballongyngen"’ en "’Hvis de Ville’" herinnert aan de geluidsfresco’s van Brian Eno. ’"Keld I Herlighed"’ komt in de buurt van Massive Attack, maar soms lonkt Østergaard Band net zo goed ongecomplexeerd naar de dansvloer: ’"Phlasted"’ zal wellicht menig feestje overeind zetten, terwijl ’"Braendsel"’ en ’"Ild"’ zich laten omschrijven als drum & bass met een ziel.
Met haar nieuwe release geeft Band Ane aan dat ze de bijnaam "electronic wondergirl" niet voor niets kreeg opgeplakt. Anish Music Too & Free is het werk van een veelzijdige artieste die volop bezig is haar eigen muzikale vocabulaire te ontwikkelen.
- I Got You on Tape:: Spinning for the Cause, Tigerspring/PIAS. http://www.myspace.com/igotyouontape
- The Ruby Suns:: Fight Softly, Memphis Industries. http://www.myspace.com/therubysuns
- To Rococo Rot:: Speculation, Domino. http://www.myspace.com/torococorot
- Band Ane:: Anish Music Too & Free, Jenka. http://www.myspace.com/bandane
