Sommige artiesten lijken een leven lang in de schaduw te vertoeven en werken vooral in de marge. Wanneer ze opeens in het spotlicht — hoe zwak ook — verschijnen, rijst de vraag naar waar ze vandaan kwamen en waarom ze zo lang onder de radar wisten te blijven. Soms is het toeval en soms is het een bewuste keuze.
Voor Keith Wood, de drijvende kracht achter Hush Arbors, geldt duidelijk het tweede. De man heeft een mooie schare releases achter de rug maar het is pas met zijn debuut bij Ecstatic Peace! (Hush Arbors, 2008) dat hij echt de aandacht krijgt die hij verdient. Ietwat vreemd want de man maakt het type folk dat de voorbije jaren in de zogenaamde hippe kringen uitstekende gedijde en is bovendien gelieerd aan Ben Chasny en diens Six Organs Of Admittance.
Wie het oudere werk en Hush Arbors in het bijzonder kent, zal niet vreemd opkijken bij Yankee Reality. De facto biedt de plaat geen verrassende wendingen of een vernieuwend geluid, maar vooral meer van hetzelfde. Het meest opvallende daarbij is dat Wood net als Justin "Bon Iver" Vernon de hogere stemregionen opzoekt, zij het zonder daar meteen de emotionele kracht (pijn?) van Vernon in te leggen.
Hush Arbors is er niet op uit om zijn zielenpijn met de wereld te delen. Zijn folk met psychedelische inslag en occasionele hardrock-opstoot klinkt veeleer als een veelkleurige lappendeken. Een van de mooiste voorbeelden daarvan vormt het aandoenlijke "So They Say" dat zich traag ontplooit op zwevende gitaarpartijen en schuifelende drums. Ook "Fast Asleep" weet ondanks een occasioneel scheurende gitaar te verwijzen naar het dromenland waar psychedelische kleuren het landschap bepalen.
In "Lisbon" mag het er wat sneller en steviger aan toe gaan, al blijft de song opvallend toegankelijk en poppy, wat ook opgeld maakt voor "For While You Slept" en "One Way Ticket". Britse folk mag dan weer zijn opwachting maken in het duidelijk naar de jaren zestig refererende "Sun Shall" terwijl "Devil Made You High" als een kruising tussen oude hardrock en folk klinkt, zij het dat vooral Woods hoge zangstem voor dat laatste referentiepunt zorgt. Hoewel het resultaat zeker zijn merites heeft, schittert de band veeleer in zachtere songs genre "Coming Home", een country gelieerde riedel die net zo goed strijkers incorporeert of het gezapige "Day Before" dat zijn drukte uitstekend weet te verbergen.
Yankee Reality zal Keith Woods niet naar het sterrendom katapulteren, maar de plaat verbant hem net zo min naar de anonimiteit. Net als Hush Arbors is ook dit een album voor de liefhebbers van wat naar psychedelische folk neigt. Alleen zal voor een aantal onder hen nu ook de naam Hush Arbors een belletje doen rinkelen. Voor wie jarenlang in de schaduwen musiceerde, is dat misschien wel voldoende.
