The Twilight Sad: Forget the Night Ahead * *
Ook zo genoten van ‘Fourteen Autumns and Fifteen Winters’, de
debuut-lp van onze favoriete Schotse zwartzakken, die zichzelf The
Twilight Sad doopten? Dan heb ik slecht nieuws voor u. Hun nieuwe,
het monotone ‘Forget the Night Ahead’ is al veel minder memorabel.
De mengeling van shoegaze, postpunk en Mogwai die op het debuut zo
goed werkte, wordt hier opnieuw van onder het stof gehaald, maar
ditmaal krijgen we helaas geen vette mokers van nummers. Eerder
zijn de songs op ‘Forget the Night Ahead’ onderling inwisselbaar,
ongeïnspireerd en in het beste geval dreigend deprimerend. Tussen
de distortion en de wall of sound door schijnt absoluut
geen zonneschijn, maar ze grijpen ons ook nergens bij ons
nekvel.
Is ‘Forget the Night Ahead’ dan zo verschrikkelijk slecht? Dat nu
ook weer niet. Gitarist MacFarlane weet hoe hij een ziedende
geluidsstorm moet opbouwen en een handvol nummers (‘Reflection of
the Television’, ‘I Became A Prostitute’, ‘The Room’, ‘That
Birthday Present’) zijn zeker oké. Maar er ontbreekt iets. Na een
paar nummers lijken de noise-explosies allemaal op elkaar en
verzandt de plaat in een ietwat saaie geluidsbrij. The Twilight Sad
kan nog iets leren van The Antlers, die er dit jaar wél in slaagden
om een interessante mengeling van (onder andere) postrock en
shoegaze in mekaar te boksen.
Op ‘Forget the Night Ahead’ nemen ze een stap terug ten opzichte
van hun debuut en voor die bepalende tweede voorspel ik dan ook een
stoffige toekomst in mijn platenkast. Shite! Da’s nu
spijtig.
www.myspace.com/thetwilightsad
Vivian Girls: Everything Goes Wrong * * * *
Eén van de meest onweerstaanbare popplaten uit 2008 was het
titelloze debuut van Vivian Girls en amper een jaar later staan ze
alweer voor onze deur met ‘Everything Goes Wrong’, hun tweede. De
bubblegum pop met flarden noise, distortion en shoegaze van hun
eersteling werd aan de kant geschoven voor een meer thrashy geluid,
dat nog meer focust op strakke – da’s relatief, natuurlijk –
punksongs over eenvoudige thema’s (jongens, vooral). Gelukkig is
het ook een opvallend leuke, over de hele lijn overtuigende plaat
geworden.
De sfeer is donkerder en het album spreekt minder onmiddellijk aan
dan haar springerige voorganger, maar na een tijdje openbaart
‘Everything Goes Wrong’ zich dan toch als een ijzersterk
noisepop-album. Voor fans van Jay Reatard, No Age en Wavves – of
beter nog, een cocktail van die drie, gecombineerd met een stevige
scheut girl power – is ‘Everything Goes Wrong’ een
potentieel geweldige ontdekking. Gaat dat zien, gaat dat horen, en
snel; want in 2010 is lo-fi punk misschien wel weer helemaal
not done!
www.myspace.com/viviangirlsnyc
Wavves: Wavvves * * * *
Wie dacht dat No Age al kraakte en beukte als een verroest schip in
een woeste storm, moet dringend eens naar Wavves luisteren.
Eenmansband Nathan Williams, een 22-jarige knaap uit San Diego,
laat zijn songs immers baden in zoveel fuzz en distortion dat het
soms lijkt alsof je speakers écht kapot zijn bij het beluisteren
van z’n tweede plaat, ‘Wavvves’. Wat onder al die noise zit, is
echter lang niet slecht. Woeste punk, gemuteerde beachpop en
oooooh-aaaaah-koortjes vinden elkaar en vormen samen een verrassend
sterk geheel. Williams is niet bang om te experimenteren en af en
toe horen we voorzichtige streepjes electronica binnendringen in de
geluidsmassa, met knappe resultaten tot gevolg.
Toegegeven, niet iedereen zal Wavves kunnen smaken – Williams
drijft het gegeven ‘lo-fi’ zo ver dat de tekst nergens meer te
begrijpen valt – dus try before you buy. Maar geef het
alleszins een kans. Songs als ‘So Bored’ en ‘No Hope Kids’ zijn
absoluut geweldig en het hele album straalt een cool uit van heb ik
jou daar. De kans dat je Wavves binnenkort op Studio Brussel zal
kunnen meepikken, is klein, dus trek uw stoute schoenen aan, en ga
gewoon zelf op ontdekking. ‘Wavvves’ is een vettige plaat, maar –
om het op z’n slackers te zeggen – ook een vette
schijf.
Woods: Songs of Shame * * * *
Wie niet houdt van lo-fi – en dan bent u bij een volledig verkeerde
special terecht gekomen, maar dat terzijde – stopt nu best met
lezen, want Woods, beste jongens en meisjes, is zo lo-fi als het
maar kan. Op hun vierde, het knappe ‘Songs of Shame’, hebben ze de
formule die hen kleinschalige faam opleverde in het
undergroundcircuit, geperfectioneerd. Wat houdt dat in? Warme,
lichtjes bevreemdende folk die klinkt alsof ze ergens in een
berghut is opgenomen, gecombineerd met ongecontroleerde
noise-uitbarstingen en overstuurde gitaarsolo’s.
Het is normaal om bij deze beschrijving spontaan te denken aan The
Microphones/Mount Eerie, maar Woods klinkt wel degelijk helemaal
anders. De folk van Phil Elverum is immers spookachtig, intiem en
in tune met de wilde krachten van de natuur, terwijl de sound van
Woods veel meer neigt naar die van een poor man’s Fleet
Foxes, of Neil Young die een plaat maakt met niets dan een
taperecorder en een krakende elektrische gitaar. Wereldschokkende
of revolutionaire muziek maakt Woods niet, maar het viertal rond
Jeremy Earl bezit wel degelijk het talent om pakkende songs te
schrijven, roept haast van bij de eerste noot een sterke sfeer op
en levert en passant misschien wel het strafste folkalbum van het
jaar af. Faut le fucking faire!