Talloze dansprogramma’s op televisie bewijzen het: dansen is populairder dan ooit. Van klassiek ballet, jazzdance, buikdansen, salsa, breakdance tot de gekste hypes als jumpen of zumba. Het Paleis slaagt er in om naar buiten te komen met nog een ander nieuw Danske.
Dat Danske is verbazingwekkend puur en eerlijk. De vier dansers Wannes Capelle, Marco De Pablo, Birgit Kersbergen en Riet Muylaert bewegen zoals ze zijn, in al hun ruwheid en echtheid. De helft van dit viertal heeft in zijn professionele leven dan ook weinig tot niets met dans te maken. Wannes Capelle is beter bekend als frontman van Het Zesde Metaal en Riet Muylaert is de drijvende kracht achter de groep JackoBond. Kunnen deze artiesten even sterk boeien als ze spreek- en (nog erger) ook zangverbod krijgen?
Absoluut wel. Deze woordeloze bewegingsvoorstelling voor kinderen is geïnspireerd op alledaagse bewegingen en situaties die ontstaan in een kinderspel. Alledaags maar helemaal niet saai. Er komen bepaalde confrontaties en vooraleer je het goed en wel beseft zijn ze alweer opgelost en zit je midden in een andere situatie of een ander gevoel. Precies door die associatieve benadering en door het bij elkaar plaatsen van elementen die op het eerste zicht niet bij elkaar horen, blijft het spannend om naar te kijken. In die interessante dynamiek zit net de kracht van de voorstelling.
Belangrijk aandeel hierin is de verrassende soundscape, waarvoor eindregisseur Manou Kersting dj Scale (ofwel Kris Strybos) opviste uit het underground hiphopcircuit. Van klassiek tot rock, van hiphop tot kinderstemmetjes, van herkenbare tot zeer abstracte geluiden: Scale slaagt er in om alle muziek, geluiden, samples en dus ook alle gevoelens perfect door elkaar te laten vloeien. Zijn plaatje klopt. Maar ook de energie van de dansers zit helemaal goed. Bewegingen worden krachtig en strak uitgevoerd. En toch is er genoeg aandacht voor individuele interpretatie en de nodige speelsheid. Niet iedereen is hetzelfde, dus niet iedereen danst hetzelfde. Dat de dansers in hun eigenheid gelaten worden is duidelijk zichtbaar in het fris ogende geheel waar het plezier van afspat. Jong en oud beginnen automatisch mee te wiebelen op het ritme van de muziek. Je krijgt zin om je zelf aan een danske te wagen.
{image}Hoewel Danske zeer simpel aandoet, is het een gelaagde voorstelling. Wat meteen aanspreekt, zijn de grappige en herkenbare situaties. De beginscène waarin de gekende mechanisch opgedraaide poppetjes stuurloos het speelvlak verkennen en elkaar (geheel toevallig) beginnen lastig te vallen, is een leuk voorbeeld. Of denk aan het (oh zo herkenbare en verschrikkelijke) gevoel van dringend naar het toilet moeten temidden van een groep mensen terwijl er helemaal geen wc te vinden is. De gigantische opluchting begeleid door het ritme van de vallende urinedruppels, is hilarisch. Maar in diezelfde komische situaties komt vaak een onderliggende wreedheid naar boven. Je wordt namelijk helemaal niet gesteund als je kampt met een pijnlijk volle blaas. Men maakt het je zelfs moeilijker met pssst-geluidjes en pijnlijke lachsalvo’s. Kinderen zijn heus niet die lieve engeltjes die in peis en vree met elkaar spelen. De kinderwereld is even hiërarchisch en hard als iedere andere. En als je je plaats hebt bemachtigd, kan je die even snel weer kwijtspelen. Je moet knokken om erbij te horen. In Danske wordt ook deze laag aangehaald zonder enig spoor van onnodige zwartgalligheid.
Danske balanceert kunstig op de grens tussen speelse fantasie en bittere ‘grote mensen’-ernst. Het is de anekdotiek ver voorbij en gaat ook veel verder dan afstandelijke associatie. Net zoals in het echte leven ben je helemaal vrij om te beslissen waar je aansluiting zoekt. Precies daardoor maakt het de belofte een voorstelling te zijn die interessant is voor vier- tot honderdjarigen helemaal waar.
Danske is nog tot 14 november te zien in Het Paleis en vertrekt nadien twee weken op reis langs Vlaamse culturele centra.