Voor degenen die er écht niet genoeg van krijgen, is er goed nieuws: het negende seizoen van de Superman-soap ‘Smallville’ is zojuist van start gegaan in de VS. Zo ver zitten wij nog lang niet, maar we moeten toegeven dat we seizoen twee er wel érg vlotjes hebben doorgejaagd. Au fond krijg je alleen méér van hetzelfde natuurlijk, maar het succes van het eerste seizoen zorgde er wel voor dat de makers voor de opvolger meer vrijheid kregen. In plaats van netjes afgeronde verhalen per aflevering krijgen we nu een meer overkoepelende structuur die focust op de geheimen van Clark, de gevoelens van Lana, de conflicten van Lex en nog steeds erg veel overkokende hormonen. Hoezee!
Die koerswijziging werpt al snel haar vruchten af. De eerste vier à vijf afleveringen zijn zelfs helemaal top: ze gaan met een stevige vaart vooruit, zijn vaak spannend en introduceren steeds meer elementen uit de Superman-mythologie. Over het algemeen stijgt het niveau tegenover het eerste seizoen, maar vreemd genoeg moet je er ook enkele miskleunen van afleveringen bijnemen. De beste afleveringen zijn beter geworden, maar de mindere zijn nu wel vaak érg flauw. Zo begint heel dat gedoe tussen Clark en Lana hier nog meer dan in het voorgaande seizoen op de zenuwen te werken. Telkens wanneer je denkt dat het nu eindelijk in orde komt tussen de twee, gebeurt er wel iets ongeloofwaardigs waardoor ze (nog) niet bij elkaar kunnen zijn. Na een tijdje pik je dat als kijker simpelweg niet meer.
De eerste Richard Donner-film voelt nu retro aan en is bijna aandoenlijk in zijn naïviteit wanneer Superman op het eind trots verkondigt dat hij vecht voor ‘Truth, Justice, and the American Way!‘. Zoiets komt nu oubollig over, maar in ‘Smallville’ lijkt Superman’s motto wel degelijk de stelregel te zijn. Wanneer je naar de reeks kijkt met het besef dat ze werd uitgezonden in het prille post-9/11 tijdperk, dan heeft ze af en toe zelfs een pervers kantje. Want waar die mentaliteit in de jaren ’70 nog onschuldig was, is ze nu toch iets meer geladen. ‘Smallville’ staat voor Amerikaanse waarden, er wordt met militaristische bewondering verwezen naar de ‘helden op het front’ en de twijfelachtige werkethiek van de US of A zit er ook dik in (hoe meer je werkt, hoe beter je wordt als mens). Misschien zoek ik er nu te veel achter, maar ‘Smallville’ ademt wel degelijk erg rechtse, conservatieve waarden uit en verliest daardoor veel van z’n charme.
Maar goed, dat is wellicht iets te strenge detailkritiek: een Amerikaanse vorm van moralisering sluipt ook binnen in 90% van alle Hollywoodproducties. Genoeg gezeurd dus, want wat ‘Smallville’ mankeert aan inhoud, dat maakt ze wel goed in vakkundige, gladde en bovenal effectieve entertainmentwaarde. Clark ontdekt steeds meer van zijn superkrachten, waar hij vandaan komt en welke verantwoordelijkheid hij draagt. De rollen van z’n makkers Chloe en Pete worden wat uitgebreid, Lana dingt nog steeds naar de prijs ‘mooi staan wezen’ en we krijgen alsmaar meer verwijzingen naar de donkere kant van Lex. Met dat laatste element hebben de makers zich wel wat in de nesten gewerkt: Lex is zodanig sympathiek dat de onvermijdelijke overgang naar super villain bijna niet anders kan dan geforceerd aanvoelen.
Qua acteerprestaties is de reeks weinig meer of minder dan degelijk, al hebben de acteurs dikwijls te lijden onder de kwaliteit van het script. Lex blijft de onhebbelijke gewoonte hebben om intellectualistische wijsheden te spuien. Daarvoor gebruikt hij dan steevast Moeilijke Woorden – het soort waar Samson ongetwijfeld moeite mee zou hebben – maar ze komen alleen maar hopeloos gekunsteld over. Tom Welling heeft dan weer de flexibiliteit van een vastgenagelde barkruk en staat eigenlijk voortdurend in de schaduw van de veel interessantere bijpersonages. Dat is misschien nog het grootste minpunt van de reeks: de makers en hun hoofdacteur slagen er nooit écht in om Superman tot leven te wekken als een meeslepend, groots personage. Clark Kent is maar een bordkartonnen ventje.
Zo is seizoen twee, net als seizoen één, een mixed bag die enerzijds op een originele manier elementen uit de Superman-mythologie in een tienersoap weet te integreren, maar anderzijds vaak niet weet wat nu allemaal aan te vangen met die verschillende elementen en personages. Er gaat veel verloren op die manier en je voelt ergens wel aan dat er meer inzat. ‘Smallville’ bezit een ontwapenende puberale charme die iets te vaak verloren gaat in overbodig gepreek en dubieus gewauwel. Ondanks dit alles blijft het wel een amusant tussendoortje en waarschijnlijk zullen ook wij ons weer – tegen beter weten in – bezondigen aan het derde seizoen. Niet voor truth, justice, of the American way, maar gewoon, omdat wij altijd een beetje puber zijn gebleven.
