Deity Down, 2009
‘Vision’ is de derde cd van Devious, een Nederlandse band met al
heel wat tourkilometers op de teller. Voor een metalband is dat een
even belangrijk criterium als het aantal albums in de back
catalogue of gitaarwissels tijdens een optreden. Ik vermoed
dat bandleider en gitarist Guido De Jongh een vrij duidelijk beeld
heeft van waar hij naartoe wil met zijn belangrijkste
vrijetijdsbesteding: zeer bekend zijn bij de Nederlandse
metalheads, en af en toe aanpikken bij een Europese
tournee van grotere bands. Tenminste, ik hoop dat het iets van die
strekking is, want als hij gaat voor wereldheerschappij dan zullen
de bandleden sneller dan ze kunnen shredden van hun wolk
vallen. Houden ze het bij realistischere doelen dan zullen ze hun
positie met deze cd probleemloos consolideren, zoals men in het
bankwezen wel eens pleegt te zeggen.
Muzikaal legt dit album zijn eieren niet in één mandje, hoewel ze
toch wel allemaal uit dezelfde takken gevlochten zijn. Ik verklaar
me nader: Devious probeert om twee redelijk uiteenlopende
metalstromingen met elkaar te paren. Enerzijds heb je de
powergroove van de Amerikaanse bands Pantera of Pro-Pain,
anderzijds eerder melodieuze death metal die we vooral met
Scandinavië associëren. De Hollanders ‘schonken’ ons al zeker twee
‘succesformules’: Heineken en Within Temptation. Devious met die
laatste vergelijken zou onterecht zijn, maar de bombastische synths
konden ze toch niet laten.
In het nummer ‘Respiration of Fear’ smokkelde men zelfs een
zangstonde van een (digitale) deerne. Nu moeten de emo’s
en gothics niet direct beginnen te geilogen, want we
praten hier echt wel over een agressief schijfje hoor. De zanger
illustreert dat perfect, blaffend, brullend en gruntend
schrokt hij zich een weg door teksten over o.a. vereenzaming, angst
en maatschappelijke druk. Het zijn geen literaire hoogvliegers,
maar het is alleszins relevanter dan het zoveelste gezeik over
demonen, draken of depressie. De drums zijn ook nogal opgefokt en
onder andere ‘Abide’ bevat een robuuste blastbeat.
“Synths & blasbeats = Dimmu Borgir?” hoor
ik je nu denken, maar dat klopt toch niet echt. De toetsen zitten
veel dieper in de mix en krijgen nooit de boventoon over de
gitaren. De mix werd verzorgd door Jochem Jacobs van Textures en
hij deed voortreffelijk werk in zijn Split Second Sound Studio. Het
album heeft een heel dens geluid met weinig ademruimte
voor de luisteraar, zonder evenwel verstikkend te werken op de
individuele prestaties van de muzikanten. Ik kan dit geluid zeker
wel smaken, maar het staat zover van de ruigere, ongepolijste
old school als Paul Jambers van een bijdrage aan ‘Man bijt
Hond’.
Het album is vrij kort, met acht nummers in 35 minuten, maar voor
een heftige metalband is bondigheid nooit een minpunt. Net als
porno en poeder moet dat in de juiste doses geconsumeerd worden. De
meeste nummers zijn opgebouwd volgens een stramien dat een
pulserende mid-tempo riff bevat en een agressief sneller stuk, maar
vaak wordt er ook wel even gas terug genomen en wat melodieuzer
gespeeld. Is alles voorspelbaar dan? Dat nu ook weer niet, maar van
de acht nummers zijn er toch een paar die inwisselbaar zijn.
De band houdt ook duidelijk van refreintjes en daar zijn ze goed
in. Zo bevatten ‘False Identity’ en ‘Impulse Overload’ stukjes die
je met het schuim op de lippen kan meebrullen. Dat laatste toont
ook een opmerkelijke prog-kant van de band in het gitaarspel naar
het einde van het nummer toe. Ook nummer zes, ‘Predifined’ is
eentje dat heel agressief begint, maar naar het einde toe voor
verassing zorgt door een akoestische gitaar voor je kiezen te
schuiven. In het laatste nummer keren ze het dan weer om:
‘Disconnect’ begint met strijkers en toetsen, om dan toch nog te
beslissen dat het een metalnummer is.
Devious is een band die duidelijk niet bestaat uit wilde genieën of
uit beperkte muzikanten. Het is niet echt speciaal wat ze doen,
maar met de dynamiek en de spelkwaliteit van de nummers zit het wel
goed. Als je houdt van ruige, niet al te veeleisende muziek dan heb
je zeker iets aan deze band. De kans dat je ze binnenkort nog een
keer in het voorprogramma ziet van een Amerikaanse of
Scandinavische band is trouwens redelijk groot en waarschijnlijk
doen ze dat zeer goed.
Devious speelt op 16 januari 2010 in De Rots in
Antwerpen.
