Veel bikinitopjes buiten, maar veel haar op het podium van de Marquee, even over vier die eerste dag. De bebaarde Justin Vernon en zijn begeleidingsgroep, samen Bon Iver, beschikken niet over een zomercoupe en ook van hun songs kan je niet zeggen dat ze hand in hand gaan met de heersende temperaturen. Toch leveren ze een aangrijpend concert van formaat af.
{image}
Het is een oud zeer dat singer-songwriters in een festivalomgeving maar moeilijk boven het gewauwel van de aanwezige toeristen uit geraken. Het is dan ook de vraag of het schuchtere oeuvre van Bon Iver, gecreëerd in een afgelegen blokhut, verder standhoudt dan de eerste tien rijen, laat staan tot buiten de tent, waar een verzameld allegaartje nieuwsgierigen de verwachtingen de hoogte in komt jagen.
Lang duurt het niet voor de verwachtingen worden ingelost en zelfs overtroffen. Met de kracht van een wilde beer grijpt Vernon u en ons bij de keel tijdens opener "Creature Fear". De band speelt intens, grijpt de aandacht en stoft alle draaiknopjes van de meegebrachte effectenpedaaltjes af. Zelfs de typische falsetzanglijnen doen niets af van de oerkracht die Bon Iver hier neerzet. Voor zoveel schoonheid doen wij ons petje af, even maar, want het risico op een zonneslag is nog te groot.
Wanneer Vernon halfweg de set een gammel gitaarmeubel rond de hals hangt en "Skinny Love" inzet, deint een golf van herkenning tot ver buiten de Marquee. Tijdens "The Wolves (Act I & II)" mag het publiek meehuilen en ook toppers "Flume" en tot slot "For Emma" uit ’s mans eerste en tot nu toe enige langspeler For Emma, Forever Ago passeren de revue.
Zo blijven wij achter met de vraag hoe het in godsnaam mogelijk is dat Bon Iver een mens kippenvel kan bezorgen bij temperaturen een eind boven de dertig graden en waarom we het gevoel hebben alleen in de Marquee te staan terwijl er duizenden mensen ons omringen. Wie zijn songs op een dergelijke manier kan vertolken wensen we nog honderd jaar eenzaamheid toe. Niets persoonlijks!
