Tijdens de tweede helft van de jaren negentig en de eerste helft van het nieuwe millennium wist de Amerikaanse band Grandaddy langzaam maar zeker een trouwe fanbasis op te bouwen. Jammer genoeg was die niet groot genoeg om veelvuldige tours te verzekeren of een blijvend bestaan te rechtvaardigen. In 2006 hield de groep dan ook op te bestaan.
Songleverancier en frontman Jason Lytle had zich evenwel meteen voorgenomen terug te slaan en broedde de voorbije drie jaren op zijn eerste soloplaat. De oude fans hadden al die tijd trouw gewacht waardoor het geen wonder mag heten dat zijn eerste passage in jaren op Belgische bodem meteen voor een uitverkochte Rotonde zorgt. Maar ook al staat hier nu een soloartiest (met band weliswaar) op de planken, het verleden laat zich niet zomaar negeren en dat beseft Lytle ook.
En dus zinspeelt een humoristisch bedoelde maar langdradige omroeping op Grandaddy en diens “hit” “180 AM” alvorens Lytle en zijn nieuwe begeleidingsband het podium betreden om diens eerste worp Yours Truly, The Commuter live te promoten. Met slechts één album achter de kiezen, is het niet meer dan logisch dat zowat de hele plaat gespeeld wordt, al zullen er ook een viertal Grandaddy-nummers opduiken in de set.
Hoe fraai en mooi Yours Truly, The Commuter evenwel ook mag zijn, als geheel weet het niet de grandeur van Grandaddy’s beste werk (lees de eerste twee platen) te halen, daarvoor is het album op een enkele uitzondering na te kabbelend en te rustig. En hoezeer dat ook op plaat mag werken, live vallen zo een aantal “zwakkere” songs genadeloos door de mand. Dat Lytle en kompanen bovendien tussen twee nummers door geregeld aan allerlei (keyboard)knoppen frutselen, is bovendien weinig bevorderlijk voor de vaart van het optreden, zelfs al tracht Lytle dan de stiltes op te vullen met grapjes en anekdotes.
Maar het publiek vergeeft het hen graag want wie haast achteloos kleine pareltjes genre “I Am Lost (And The Moment Cannot Last)”, “Yours Truly, The Commuter” en “Birds Encouraged Him” uit zijn mouw weet te schudden, verdient het nodige respect. Toch blijft het gros van het nieuwe materiaal wat bleek afsteken tegen het ouder werk, wat in het bijzonder duidelijk wordt wanneer de groep “180 AM” speelt voor een uitzinnig publiek. Maar ook het veel meer ingetogen “Jed's Other Poem (Beautiful Ground)” (The Sophtware Slump) en “Stray Dog And The Chocolate Shake” (Sumday) tonen aan dat Grandaddy meer was dan Jason Lytle alleen.
Met Yours Truly, The Commuter brengt Lytle een plaat die enerzijds los staat van het Grandaddy-universum en er anderzijds innig mee verbonden is, en dat laat zich live voelen. Want hoeveel merites het album ook heeft, de nieuwe nummers zijn vooralsnog nog geen partij voor pakweg het bisnummer “He’s Simple, He’s Dumb, He’s The Pilot”. Maar het is een detailkritiek en een onvermijdelijk kwaad na zoveel jaren stilte. Het publiek wil nu eenmaal enkele Grandaddy-nummers horen terwijl Lytle met slechts één plaat geen volledige set kan brengen.
Wie het optreden en de set los kan zien van de (geromantiseerde) legendarische status die Grandaddy gekregen heeft (ook daar stuikte het live wel eens in elkaar), kan niet anders dan erkennen dat Jason Lytle ook solo weet te ontroeren en te begeesteren. Het is slechts een kwestie van tijd (en nummers) vooraleer hij de herinnering aan zijn oude band weet te wissen en een nummer als “180 AM” niet meer zal zijn dan een aangename verrassing in de set en allesbehalve een must.
