Wie geen zin heeft om een ganse dag de diversiteit van het gamma Metallica-kledij te aanschouwen, kan zijn toevlucht nemen tot de immer sympathieke Chateau. Dagjestoeristen die hier op de bankjes hun mondvoorraad van rugzak naar maag verhuizen, krijgen ondertussen de kans enkele leuke bands te ontdekken.
Soms vind je de knapste namen immers verstopt in de kleinste tent op het vroegste uur: The Dodos zijn er zo eentje die meer indruk maken dan de plaats laag op de affiche van de Chateau zou doen vermoeden. Met debuut Visiter leverden ze afgelopen lente een ijzersterk visitekaartje af dat hen meteen op de kaart plaatste als heetste band in indieland. Goed, de ritmes in "Fools" komen wel heel nadrukkelijk uit de stal van Animal Collective, maar de rest is echter helemaal van zichzelf. Met slechts een gitaar en een drum (en af en toe een derde man op wat extra percussie) schept de band een heel eigen wereld. Knap.
Wie het helemaal moeilijk heeft met het vroege uur is Nina Nastasia. Op plaat pakt de New Yorkse songschrijfster uit met knappe intimistische songs waar wij graag weemoedig naar luisteren, een bloedhete tent in de vroege middag krijgt ze minder snel geboeid. Terwijl we vooral onbekend werk horen — er moét een nieuwe plaat zitten aan te komen — druppelt de tent langzamerhand zandlopersgewijs leeg. Een jammerlijk geval van foute plaats en foute tijd, maar we blijven Nastasia koesteren.
Begin dit jaar tipten we het debuut van Los Campesinos! al voor hun festivalpotentieel en op Pukkelpop maken de Welshe youngsters dat graag waar. Voor de meesten is het even fronsen als frontman Gareth zijn micro test ("close your eyes, open your eyes, close your eyes,…") of nummers aankondigt als "This Is How You Spell ’HAHAHA, We Destroyed The Hopes And Dreams Of A Generation Of Faux-Romantics", maar eenmaal de benen bewegen moet de rest van het lijf mee. De band heeft enkele songs die een glimlach blootleggen ("You! Me! Dancing!") en brengt die vandaag op geloofwaardige wijze. Soms moet het niet meer zijn.
We waren ze éven vergeten na dat zwakke Good Arrows, maar wat is Tunng een goeie band geworden live! De band rond songschrijver Sam Genders is na jaren van intens touren een hechte groep muzikanten geworden die steeds meer durven om hun folk met elektronica ook van wat kracht te voorzien. Zonder de nummers daarom in de vernieling te spelen: "Tale From Black" blijft een droom van een song, "Jenny" een knappe fabel die door de samenzang tussen de groepsleden naar een hoger niveau wordt getild. "Dit nummer dragen we op aan Metallica", grijnst gitarist Mike Lindsay voor hij "Soup" met een vervormde gitaar uiteenrijt – een zeldzaam agressief moment in de sprookjeswereld van Tunng. Bezwerend en mooi optreden.
Alphabeat: een nieuwe sensatie die luisteraars van zowel Studio Brussel, Radio 2 als Donna verbindt, dat is vragen om capaciteitsproblemen in deze tent. Een half uur voor aanvang van de show is de Chateau al voller gepropt dan de koffer van een Nissan Micra wanneer vijf vrouwen een weekendje naar zee vertrekken (en bovendien wisselvallig weer voorspeld wordt). Voor velen zijn de Deense spring-in’t-velds een guilty pleasure, maar een band de hype wil overleven moet het in de arena waarmaken. Frontman Anders SG laat vanaf de eerste seconde niets aan het toeval over door geen moment meer stil te staan en met risico voor lijf en leden zijn lichaam met een tamboerijn te bewerken. Nummers als "Boyfriend" of "10.000 Nights" bewijzen dat de band meer in haar mars heeft dan "Fascination", maar het was uiteraard bij dit bisnummer dat het dak er helemaal af ging.
