Fris en monter: dit moet dag één zijn. In de circustenten gebeuren spannende dingen en daar zijn we bij. Een intrigerende afwisseling tussen beats en gitaren zorgen voor een stomende kick off.
Eerste van een karrenvracht Zweden die deze editie bezetten: Little Dragon, project van het liefje van José Gonzalez, zorgde voor een van de interessantste debuten van vorig jaar. Yukimi Nagano bezigt wat we gemakshalve slaapkamer r’n’b noemen: home made beats, handengeklap, vette Michael Jackson-basriffs en Nagano’s zwoele stem die we nog kennen van jazzcollectief Koop. Live wordt Little Dragon met een strak spelende band en een kronkelende frontvrouw nog funkier. Vooral nieuw materiaal vandaag, dat geen drastische veranderingen aankondigt. “Recommandation” en “Forever” uit het titelloze debuut hielpen non-believers hopelijk door de knieën. Overigens, bij “After The Rain” vroegen we ons af wat er van Nikka Costa geworden is. Maar dit terzijde…
In de tent staat Menomena intussen het paradoxale evenwicht te bewaren tussen zichzelf extreem serieus nemen en er allemaal eens goed mee lachen. De projecties in de chateau hebben duidelijk de art school-test doorstaan en de composities zijn te complex en te wispelturig om uit te losse pols bijeen te improviseren. Toch klinkt Menomena niet te arty of te gezocht en weten ze uit de neuzelval te blijven waar we groepen als Fridge en Tortoise live al hebben weten inlopen. En de drie multi-instrumentalisten blijken uit de songtitels en bindteksten hun talent ook te kunnen relativeren. Menomena heeft met andere woorden alles in huis om dé Pukkelpopontdekking van 2008 te worden en we zijn 10 minuten lang extreem geboeid aan het luisteren, maar snakken uiteindelijk toch naar wat frisse lucht en iets hersenlozer amusement.
Dat vinden we in de Wablief-tent waar de Zuidafrikaanse hiphoppers van Maxnormal een feesje aan het bouwen zijn. Maxnormal stuitert synchroon met enige bizarre beats als een gek over het podium terwijl hij in een weinig begrijpbaar amalgaam van Engels en Afrikaans rapt. Een frêle, nauwelijks geklede deerne doet vrolijk mee en voorziet het geheel van bizarre filmpjes. Het is eens iets anders.
Vervolgens mag Willie Wartaal van De Jeugd van Tegenwoordig zijn favoriete practical joke AKA The Junkies uitvoeren. Tien minuten lang mogen de handen hoog en dient Pukkelpop te tonen waar de liefde is, want AKA The Junkies zijn in het huisje, terwijl wat doordeweekse beats uit een laptop komen gerold. Zodra Wartaal aankondigt dat hij het voelt fwiebele, wordt de aanwezige jeugd gek en voelen wij ons bejaard. Hersenloos amusement dus: lachen, gieren brullen en fwiebele, wat overigens door enkele naburige 15-jarigen op weinig suggestieve wijze aanschouwelijk gemaakt wordt. Het gaat dus blijkbaar echt niet over konijntjes in een weide. De tijden veranderen en wij worden oud, maar zijn ’s avonds gelukkig toch nog aan fwiebele toegekomen. Dat dan weer wel.
Over naar de gecontroleerde chaos van The Germans. Met een set waarin de nadruk ligt op de recent verschenen eerste fullcd, wordt het publiek simpelweg platgewalst. Hier staan vier muzikanten die zich totaal in hun eigen muziek verliezen en met bevlogen versies van ”Lalaliar” en “Lame” het publiek mee in hun eigen intrigerende universum proberen mee te slepen. Daarbij moeten de stemmingwissels die met een nummer als “Waiting For The Band” gepaard gaan voor lief genomen worden, maar wie rockmuziek graag een tikje avontuurlijk heeft, heeft aan The Germans een vette kluif en zal zich afsluiter “Dog” nog lang herinneren. Wat begint als een romantische popsong, ondergaat bijna ongemerkt een metamorfose tot je plots beseft dat je je in het oog van een alles verschroeiende gitaarstorm bevindt waarin alles rondom alles lijkt te verdwijnen. Heel even lijkt het alsof de wereld vergaat, maar dan valt de storm stil en voor je het beseft, sta je opnieuw met knipperende ogen in het daglicht om te beseffen dat je je wel degelijk op een festival bevindt. Welkom in het universum van The Germans!
