Nieuws: Moby heeft een nieuw plaat uit en ze haalt zelfs bijna het niveau van zijn oude werk. Maar net als pakweg Everything is Wrong is het een plaat van pieken en dalen.
Zo af en toe moeten de oogkleppen weer even de was in. In het kader van niet te hard vastroesten in elitaire muziekkennerij en het houden van voeling met de hitparade, is het dan ook goed om eens de buitenlucht op te snuiven, een streep Donna te laten passeren en twee maten Mika mee te fluiten (als niemand kijkt). Een slimme hoofdredacteur weet net op dat moment te vragen wie de nieuwe Moby een niet al te bevooroordeeld oor wil lenen. Waarop een mens al eens ’Alla, de man kan toch niet eeuwig mellow popsoul met reclamebedoelingen blijven maken’ durft te zeggen in plaats van onder luid hoongelach Moby’s recentste Werchter-passage en het totale gebrek aan Cojones op zijn laatste twee worpen in herinnering te brengen.
Bovendien leerden promobabbels allerhande ons dat Moby — zichzelf nog net niet in slaap gewiegd — met zijn nieuwe album 25 jaar clubben in zijn geliefde New York wil evoceren. En laten we nou altijd een boontje gehad hebben voor ’s mans rave-hoogdagen en menig voetgetik tentoon spreiden als pakweg "Feeling So Real" of "Go" doorheen een box schalt. Bovendien is Play een stuk genietbaarder geworden nu de songs niet in elk reclameblok passeren, waardoor je weer even gaat begrijpen waarom Moby ooit van de rave-underground via de punkrichting mainstream gekatapulteerd werd. Om maar te zeggen: alle Moby-vooroordelen zaten even achter slot en grendel, waardoor Last Night een eerlijke kans heeft gekregen.
Eerst het goede nieuws: Last Night verhoudt zich tot Hotel als Jimi Hendrix tot James Blunt. De slappe kak maakt niet langer de dienst uit en Moby heeft zich net op tijd herinnerd hoe relevante en opwindende muziek te maken. Maar —er is altijd een maar (we zouden het een stijlfiguur durven noemen) — hij houdt de aandacht geen volledig uur vast.
Het grote probleem is dat Moby misschien wel voeling heeft met de New Yorkse clubscene van de jaren 80 en 90, maar de voorbije jaren te druk doende was met softe cocktaildanspop om te zien hoe hij langs links en rechts gepassseerd werd door een nieuw geluid. James Murphy’s LCD Soundsystem en DFA-label zijn al jaren slim en grappig genoeg om zelfs de saaiste droogkloot aan het bewegen te krijgen. Vanuit de gay disco weten Hercules en zijn Love Affair de dansvloer op moderne wijze in vuur en vlam te zetten.
Moby weet het feestje exact vier songs lang in gang te houden. De sensuele filterhouse van "Ooh Yeah" is een gezellige binnenkomer. Ook de softe rave-hiphop van "I Love To Move In Here" klink bij elke beluistering boeiender en "257.zero" is Moby’s geslaagde gladdere versie van de nu-rave. Met "Everyday It’s 1989" kiest hij zelfs droogweg voor het goedkoopste rave-recept dat ook al aan de basis van "Feeling So Real" lag. Krijsende zang, hyperkinetische spacey pianogeriedel en efficiënt boenken: plat, maar het werkt wel.
Maar dan is het vet ver van de soep. In "Alice" lijkt ergens een goed doch onafgewerkt idee te zitten en single "Disco Lies" klinkt als het soort feesthit waar we doorgaans rustig doorheen drinken terwijl goed gehydrateerde medemensen er het weekend op inswingen. Verder horen we vooral het soort ambient waar nog gladdere slimmerds de lounge uit gedistilleerd hebben: voortkabbelend van ontbrekend hoogtepunt naar vergeten inval. Er is ongetwijfeld een demographic voor te vinden, maar we blijven graag uit hun buurt.
Last Night is dus vooral veel te lang. Maar in tegenstelling tot de uitgesponnen slijmsliert Hotel biedt het album toch weer een paar songs die best op radio, weide of iPod mogen passeren. Net zoals Moby’s pre-Play albums dus: vlagen van inspiratie, een vijftal te lang gerokken halve ideeën en een handvol melige ambient. Het beproefde Moby-recept dat zo af toe wel kan smaken. En als een notoir Moby-basher tot die conclusie komt, is dat een verdomd goed rapport.
