Hij is nog maar net meerderjarig maar heeft wel al twee goed onthaalde platen uitgebracht. En nu hij ook een uitverkochte Orangerie op zijn naam mag zetten, mag Zach Condon zichzelf alvast in België een zondagskind noemen.
Maar voor hij aan zijn zegetocht begint, is het eerst aan het Belgische Dan San om zichzelf te bewijzen. Het Luikse duo zweert bij de akoestische gitaar en tweestemmige zang. Alle uitspraken her en der over hoe de Waalse/Brusselse groepen zich laten leiden door de Franse traditie in plaats van de Angelsaksische ten spijt klinkt deze groep vooral heel erg dertien-in-een-dozijn Amerikaans.
Zowat elk cliché uit het grote singer-songwriterboek wordt bovengehaald en steriel nagespeeld. Goede muzikanten, best wel sympa en de stemmen mochten er ook zijn, maar zonder een morzel eigenheid. De Botanique bevestigt nog maar eens dat het er echt niet in slaagt om goede voorprogramma’s te programmeren. Dan San is geen naam om te onthouden.
Om 21u mag Zach Condon, vergezeld van zijn vaste begeleidingsgroep, aantreden. Condon, die verbazingwekkend goed Frans spreekt, laat weten dat hij zich niet zo lekker voelt maar daar is tijdens het optreden alvast weinig van te merken. De man is opvallend goed bij stem en wanneer hij zijn trompet ter hand neemt, blaast hij zijn songs zowaar nieuw leven in. Naast Condon zijn er nog twee andere blazers op het appel. Verder zijn ook een drummer, een accordeonspeler, een contrabassist, een violiste en een banjospeler/toetsenist aanwezig.
Laat duidelijk zijn dat Beirut ook live een feestje wil opzetten en meer dan zomaar lippendienst bewijst aan de balkanmuziek waar de groep de mosterd haalt. Beirut speelt de ene "klassieker" na de andere, en brengt live dan ook mooie versies van onder andere "Mount Wroclai" en "A Sunday Smile". Met een meer dan geslaagde versie van Brels "Le Moribond" (dat een vaste stek in de liveset heeft) bewijst de band dat hij duidelijk zijn mannetje kan staan.
Alle pogingen ten spijt wordt echter ook al snel duidelijk dat er eigenlijk op dezelfde drie thema’s gevarieerd wordt. De immer aanwezige accordeon vormt de ruggengraat waarop alle songs steunen. De ene keer mag de ukelele of mandoline de teneur bepalen ("Postcards From Italy") dan zijn het toch weer de blazers die allesbepalend zijn ("The Penalty"). Maar echt storen doet dat niet, tenslotte blijft een nummer als "The Gulag Orkestar" de juiste snaren raken met zijn mix van vrolijkheid en weemoed.
Na vijfenveertig minuten houdt Beirut het al voor bekeken maar dat is buiten het publiek gerekend dat de groep zomaar eventjes tweemaal terug roept voor een bisronde. Tijdens "Siki, Siki Baba" van Koçani Orkestar springt Condon dan maar in het publiek om van daaruit zijn trompet- en zangpartijen af te werken. Geen slechte zet van de nog jonge entertainer die nu al weet hoe hij zijn enthousiast publiek moet bespelen.
En toch laat Beirut ons met een onbevredigd gevoel achter. Want hoewel er een mooie mix van de beste nummers uit beide albums geserveerd wordt, klinkt het naderhand allemaal wat leeg en oppervlakkig. Het Balkanfeestje lijkt te gespeeld te zijn, de wodka vervangen door water. Zoals iemand niet geheel onterecht opmerkt na het optreden: "Hoe kan zoiets moois zo weinig impact op me hebben." Het was mooi ja, maar ook oppervlakkig en vrijblijvend. Een kritiek die eigenlijk ook op de platen kan toegepast worden.
