Cold War Kids + Patrick Watson

Sinds een paar jaar gebeuren er erg interessante dingen in het
Belgische concertzalencircuit. De tijd dat de muzikale
meerwaardezoeker alleen terecht kon in culturele centra,
jeugdhuizen, middelgrote zalen als de AB en de Botanique of (in het
slechtste geval) betonnen mastodonten als het Sportpaleis of Vorst
Nationaal, lijkt nu wel voltooid verleden tijd. Anno 2007 kan je
haast in elke provincie wel terecht in zalen die eigentijds, soms
vooruitstrevend en avontuurlijk programmeren, zonder daarbij te
veel in dezelfde vijver te vissen, maar integendeel te werken aan
en te waken over hun eigen identiteit.

Eén van de zalen die bezig zijn aan een gestage opmars is Het Depot
in Leuven. Die trekt steeds meer volk en dat heeft lang niet alleen
te maken met de schitterende ligging (op spuwafstand van het
station). Eén van de hoogtepunten van dit najaar moest de doortocht
van Cold War Kids worden. Het Amerikaanse kwartet bracht dit
voorjaar een knappe debuutplaat uit en was begin juli een van de
revelaties van Rock Werchter. Bovendien hadden de Californiërs de
Canadese band Patrick Watson meegebracht, die op hun beurt dan weer
serieus wat indruk hadden gemaakt tijdens de jongste editie van
Pukkelpop. Geen wonder dus dat deze double bill heel wat
volk naar de studentenstad lokte en dat Het Depot al een tijdje
helemaal was uitverkocht.

Zoals we nog nooit banaan durfden zeggen tegen een Chiquita, zo zou
het ook nooit in ons opkomen om te zeggen dat we maandagavond met
Patrick Watson een heel erg geslaagd ‘voorprogramma’ of een stevige
‘opwarmer’ kregen voorgeschoteld. Allebei brachten ze dit jaar een
fel bejubelde plaat uit waarmee ze ook in hun eentje ongetwijfeld
heel wat volk op de been hadden kunnen krijgen en de status van
hoofdact claimen. De reden waarom die eer Cold War Kids te beurt
viel is dan ook dat zij als eersten doorbraken in onze contreien.
Edoch, hoofdact of niet, het voornaamste verschil afgelopen maandag
was dat Cold War Kids langer mochten spelen.

De band Patrick Watson (ofte zangerpianist Patrick
Watson en band) begon om negen uur aan een muzikale reis die ons
langs de fraaiste momenten voerde van de onlangs (ook bij ons)
verschenen tweede plaat van de groep, Close to Paradise.
Wie al recensies las over dit album, zal zeker hebben gemerkt dat
de muziek van de Canadezen zich uitstekend leent tot een potje
namedroppen. Ook wij zijn in deze niet zonder zonde, want
onwillekeurig hoorden we in de songs van Patrick Watson soms
flarden Sufjan Stevens, The Beatles, Radiohead en Sigur Rós.
Watson, bij wie de scheidingslijn tussen gedrevenheid en
bezetenheid bij momenten flinterdun leek (zijn keyboard haalde het
einde van het optreden niet), opende erg knap met het titelnummer
van zijn laatste plaat. Ook de erg mooie uitvoeringen van ‘Giver’,
het country-esque ‘Weight of the World’, het nieuwe ‘Tracey’s
Water’ en ‘Luscious Life’ wisten de zaal moeiteloos in te pakken,
maar de climax moest dan nog komen. Staande op een stoel, temidden
van het publiek, bracht Patrick Watson een – letterlijk – unplugged
versie van ‘Man Under the Sea’, waarmee hij het hele Depot, op
enkele lallende ongeïnteresseerden in de bar na, helemaal stil
kreeg.

Niet alleen ‘Close to Paradise’, ook de debuutplaat van
Cold War Kids wist ons eerder dit jaar al te
bekoren. De belangrijkste ingrediënten van hun set waren dan ook
afkomstig van Robbers &
Cowards,
een cd die nog steeds meedingt naar een plaatsje in de
eindejaarslijstjes. Dat de applausmeter tijdens de beginnoten van
‘We Used to Vacation’ (erg vroeg in de set) en ‘Hang Me Up to Dry’
in het rood zou gaan (en terecht), was redelijk voorspelbaar.
Nummers die er wat ons betreft echter evenzeer bovenuit staken (en
even enthousiast werden onthaald) waren het hectische ‘Saint John’,
‘Hospital Beds’, ‘Robbers’ (volledig verduisterde zaal, zanger
Nathan Willett en bassist Matt Maust die met een zaklamp als
inbrekers over het podium struinden), ‘Tell It In the Morning’ en
‘Rubidoux’.

Ook al zijn er (zeker wat als het gaat over de muziek) slechts
sporadisch raakpunten, soms deden Cold War Kids ons een tikkeltje
denken aan Editors. Ook de
Engelse band wordt aangevoerd door een bezielde zanger die live
pendelt tussen zijn gitaar en zijn piano, en slaagt er net als CWK
moeiteloos in de ene indrukwekkende geluidskathedraal na de andere
neer te zetten. Erg loepzuiver en subtiel was het niet altijd, maar
dat was voor één keer een zegen. Net als Patrick Watson kwamen Cold
War Kids afgelopen maandag feller en gedrevener uit de verf dan op
plaat, wat vooral de intensiteit van de concerten ten goede
kwam.

Robbers &
Cowards
en Close to Paradise
zijn uit bij V2.

Release:
41211
Het Depot, Leuven

aanraders

verwant

Cold War Kids :: Dear Miss Lonelyhearts

Na de mislukte vernieuwingspoging van Mine Is Yours was...

Cold War Kids

Nog geen maand geleden verscheen op deze webstek een...

Cold War Kids :: Mine Is Yours

V2, 2011 Republic Of Music Nu de noughties finaal achter ons...

Cold War Kids :: Mine Is Yours

Het was een hele tijd stil rond Cold War...

Cold War Kids :: Behave Yourself

Schwarzeneggerland. Daar bevindt zich het zonnige thuisfront van Cold...

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

Â¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in