Wat is dat toch met reünietours? The Police, Led Zeppelin en verdorie zelfs Pixies azen op goedkoop winstbejag en laten zich inschakelen voor platte commerce met anachronismen van hitshows: een valkuil die Siouxsie, de godmother van de punk, de queen van de oogschaduw, netjes ontwijkt.
Even voor de duidelijkheid: Mantaray, de nieuwe plaat van Susan Ballion (codenaam Siouxsie Sioux) is geen comeback, laat staan een clever commercieel idee. Met Siouxsie and The Banshees tekende ze al voor fantastische nummers als "Happy House" en "Christine" of de puike Beatles-cover "Helter Skelter", en met haar toenmalige spouse en Banshees-drummer Budgie bleef ze nadien ook relevant met The Creatures. Maar na het ontbinden van desbetreffend huwelijk én The Creatures is het eindelijk tijd voor Siouxsie om zelf haar terechte plaats in het sterrenfirmament op te eisen.
De AB keert daarentegen wel terug naar andere tijden. De dresscode vanavond luidt: 1985, toen black nog beautiful was, het haar netjes gecrepeerd en de netkous zowaar niet hoerig. Siouxsie zelf ziet er uit als een kruising tussen Jo Lemaire en Robert Smith in een blitse onooglijke Kiss-outfit en klinkt steviger dan ooit. Haar moves zijn hopeloos gedateerd, maar met een stem uit de diepe krochten van haar onderbuik vult ze de zaal meer dan haar makke begeleidingsband. Siouxsie is dertig jaar na haar debuut nog gekker en beweeglijker dan de achtersteven van Els Pynoo en stompt in alle graagte zelfs een onfortuinlijke fan op de frontrow een naaldhak tussen de ogen.
Het grootste deel van de show bestaat uit nieuwe nummers als "About To Happen" en "Loveless", die zowel live als op haar nieuwste plaat het midden houden tussen glam punk (de invloed van Goldfrapp-producer Charlie Jones is niet ver weg) en een ingetogen Auf Der Maur-bombast. "Here Comes That Day" — dat Siouxsie met heerlijke huig-r aankondigt als un peu de burlesque — ruikt dan weer naar kekke dames als Shirley Bassey en Amy Winehouse, maar het feestje ontsteekt pas helemaal bij Banshees-nummers als "Dear Prudence". Afsluiter en vooruitgeschoven single van haar nieuwe plaat "Into A Swan" mag dan ook zeer terecht rekenen op een wervelwind van een moshpit.
Tot driemaal toe wordt Siouxsie teruggeroepen, en het rijtje bissen start met "Hong Kong Garden" (voor de gelegenheid opgedragen aan haar ontdekker John — "the rest is history" — Peel) waarop de felste pogodans op xylofoonsolo ooit volgt. Allerlaatste au revoir is de ietwat ontgoochelende The Doors-cover "Hello I Love You", maar geen veertiger die er zijn feestje door laat vergallen. Wie dacht dat postpunk met shoegazing gepaard ging, krijgt gewoon een stevige elleboog in de maag. Naast bands als Interpol en Editors en het succes van de Joy Division-biopic Control zorgt ook Siouxsie voor een ware new wave-revival. James, bring on die oogschaduw.
